سید محمدعلی ابطحی درسایت خود نوشت:
من خیلی فوتبالی نیستم ولی فوتبال آنقدر پرجاذبه است که ناخودآگاه همه مجبورند فوتبالی شوند. دیروز موقع مسابقه برای انتخاب لیگ برتر فوتبال ایران پای تلویزیون بودم.
اول کلی قیافه گرفته بودم که مثلاً خیلی توجه به فوتبال ندارم و داشتم با اینترنت ور میرفتم. اما بیآنکه خودم متوجه شوم کاملاً غرق دیدن بازی فوتبال سپاهان و پیروزی شده بودم. طرفدار هیچ تیمی نیستم. از اینکه استقلال در ردههای پائین بود همینجوری دلگیر بودم. این همه طرفدار و این ناکامیهای پیاپی دردناک بود.
دلیلش چه مدیریت غلط باشد و چه بدشانسی و چه بدبازی کردن، ناراحتکننده است.
سابقها پرسپولیس همیشه رقیب استقلال بود. دیروز وقتی سپاهان و پرسپولیس بازی را شروع کردند، نمیدانم جرا دوست داشتم پرسپولیس ببرد. فکر میکردم این همه جمعیت که طرفدار پرسپولیس هستند اگر خوشحال نشوند، این هم دردناک است.
شاید اگر همین بازی در اصفهان بود و اکثریت آن زردپوش سپاهانی بودند، دوست داشتم سپاهان میبرد. واقعاً فوتبال هیجانآفرین است و در عین حال بیرحم.
دیروز وقتی سپهر حیدری در دقیقه نود و پنجم گل دوم پیروزی را زد، خوشحالی بیرحمانهای ایجاد شد. خوشحالی برای پرسپولیسیها و هر کس که آن لحظه پرهیجان را میدید و بیرحمی برای سپاهانیهایی که تا مرز اول شدن در لیگ برتر رفته بودند و اگر 2 دقیقه دیگر ادامه مییافت اول میشدند.
لذت فوتبال هم البته در همین بیرحمی آن است.
به پرسپولیسیها تبریک میگویم و به سپاهانیها، تبریک و خسته نباشید.
بعد از فوتبال میخواستم جائی بروم. صدای شیپورها را که در خیابانها شنیدم، نرفتم.
شمخانی وزیر سابق دفاع بعد از پیروزی ایران بر استرالیا و ورود به جامجهانی در میان جشن و شادی مردم مانده بود. او را شناخته بودند. از ماشین پایین آمده بود. مردم شعار میدادند که شمخانی باید برقصد. همین مانده بود که جلو من را هم بگیرند و شعاد بدهند ابطحی باید برقصد، آن هم با این قیافه.
بهتر دیدم که تلفنی اطلاع دهم و به آن جلسه نروم. هر شادی فوتبالی لذت غیرقابل باوری دارد که بر شادیکنندگان دیروز گوارا باد.