6 نکته درباره "اقلیت 2 درصدی"

عصر خبر نوشت:
چند رسانه معدود، نمایشگاه مطبوعات را تحریم کردند و بعد از تحریم، به سبک همیشگی شان که "داد و قال" است، چنان بلبشویی به راه انداختند که گویی کسی در نمایشگاه حضور ندارد و حال آن تنها 14 رسانه اعلام تحریم کردند و 700 رسانه، از اصولگرا و اصلاح طلب و مستقل نمایشگاه بیست و یکم مطبوعات، خبرگزاری ها و پایگاه های خبری را شکل دادند.

اقلیت تحریمی ها، موضوعاتی مانند:
- بی عدالتی در اختصاص یارانه مطبوعاتی
- عدم اختصاص حق بیمه
- قطع آگهی دولتی
- اختصاص موقعیت نامناسب به غرفه ها
- شکایت معاونت مطبوعاتی از آنها
و نظایر این ها را دلایل تحریم اعلام کرده اند.

اما واقعیت چیست؟ آیا این گونه است؟ اگر واقعاً این طور باشد که می گویند ، حتماً حق با این هاست ولی اگر ماجرا به گونه ای دیگر باشد، آنگاه باید پای مسائلی از قبیل تخریب و سیاه نمایی را در میان دید، اتهاماتی که اینان دائماً متوجه دیگران کرده اند.

عصر خبر، بی آن که بخواهد نام رسانه ها را ببرد، اطلاعات دقیقی را درباره دلایل اعلامی تحریمی ها منتشر می کند:

1 - تحریمی هایی که دم از بی عدالتی در اختصاص یارانه به مطبوعات می زنند، در واقع "داغدار اجرای عدالت" هستند.

بسیاری از آنان در دوران ریاست جمهوری محمود احمدی نژاد، "ویژه خوار یارانه مطبوعات" بودند. به عنوان مثال، روزنامه ای کم تیراژ که مأموریت خود را تخریب این و آن تعریف کرده است، در آن دوران ، هر سال بین یک و نیم تا 2 و نیم میلیارد تومان یارانه می گرفت. درست در همان زمان، رسانه های مستقل یا منتقد، یا کلاً از یارانه محروم بودند یا یارانه بسیار نازلی به آنها اختصاص می یافت.

در آن زمان، تحریمی های امروز ، اصلاً دم از عدالت نمی زدند چرا که خود، چندین برابر دیگران می گرفتند و جالب اینجاست که اطلاعات یارانه ها نیز مخفی بود.

اما در دولت جدید، آن رانت ویژه قطع و صدای اعتراضات و تحریم ها بلند شد! به ویژه آن که برای اولین بار ، ریز یارانه های پرداختی به رسانه ها منتشر و همه چیز شفاف شد.

نکته دیگر این که برخی رسانه ها که از نهادهای حکومتی بودجه های کلان می گیرند، انتظار دارند علاوه بر آن بودجه های میلیاردی ، وزارت ارشاد هم مجدداً به آنها یارانه دهد! و این در حالی است که یارانه قاعدتاً برای رسانه هایی است که از منابع دولتی و حکومتی محروم اند و در این وانفسا، کار رسانه ای می کنند.

2 - رسانه ای که خبرنگاران خود را بیمه نمی کند یا آنها را در قالب شرکتی خصوصی در خارج از رسانه بیمه می نماید، چگونه می تواند انتظار داشته باشد که وزارت فرهنک و ارشاد اسلامی، حق بیمه به آن رسانه دهد؟ آیا معوانت مطبوعاتی، موظف به پرداخت حق بیمه شرکت های خصوصی برخی افراد است؟!

3 - یکی از سایت ها، اعتراض کرده که چرا آگهی های دولتی اش را حذف کرده اند؟ این در حالی است که اساساً هیچ سایتی تا کنون آگهی دولتی نگرفته است و این اعتراض نشان می دهد که سایت موصوف، در دولت گذشته، از این رانت به طور اختصاصی بهره مند بوده است و با این اعتراض، گاف داده است.

4 - در دوران گذشته، جانمایی غرفه ها با معاونت مطبوعاتی بود و مسؤولان تصمیم می گرفتند که کدام رسانه در کجای نمایشگاه غرفه داشته باشد؟ حتی زمانی هم که ترتیب غرفه ها را بر اساس حروف الفبا قرار دادند، روزنامه ای که نامش با حرف "واو" شروع ولی خودی تلقی می شد ، در همان ابتدای نمایشگاه جا گرفت تا همگان بدانند "واو" نه در اواخر فهرست الفبای فارسی که در صدر آن قرار دارد!

اما امسال، کل سیستم جانمایی الکترونیک شد. بدین معنا که همه ثبت نام کنندگان می توانستند نقشه نمایشگاه را روی رایانه خود ببینند و جای خود را خودشان انتخاب کنند (مانند سیستم خرید آنلاین بلیت سینما که هر فرد، جای خود را در سالن تعیین و رزرو می کند).

برخی رسانه ها که سال های سال به نورچشمی بودن و صدر نشینی و داشتن غرفه های دو بر و سه بر عادت کرده بودند، به این موضوع اعتراض کردند و از معاونت مطبوعاتی می خواستند که جای بهتری به آنها اختصاص دهد و معاونت مطبوعاتی هر چقدر توضیح می داد که نمی تواند جای رزرو شده توسط رسانه های دیگر را از آنان بگیرد و به این ها بدهد، گوش شان بدهکار نبود. تقاضایشان مانند آن بود که به زور بخواهند فردی که پول داده و صندلی سینما را رزرو کرده، از جایش بلند کنند و جای او بنشینند!

حتی یکی از این رسانه ها که غرفه اش را خودش در سیستم انتخاب کرده بود، معترض بود که ستونی وسط غرفه است و این در حالی است که ده ها ستون مصلی، درون دهها غرفه قرار گرفته اند. اما این رسانه که خودش غرفه اش را انتخاب کرده بود، تحریم کرد!

5 - اما شکایت معاونت مطبوعاتی از رسانه ها که بهانه دیگر تحریمی هاست، حکایت تجاهل العارف است. کدام یک از مدیران رسانه ای نمی داند که فرق است بین معاونت مطبوعاتی و هیأت نظارت بر مطبوعات؟

اما این ها ، تذکر و شکایت "هیأت نظارت بر مطبوعات" را ، تذکر و شکایت "معاونت مطبوعاتی" معرفی می کنند و بعد، نمایشگاه تشکیل شده توسط معاونت مطبوعاتی را تحریم می کنند!

بد نیست بدانیم که هیأت نظارت بر مطبوعات، متشکل از 7 نفر است که تنها دو نفر از آنها را نمایندگان دولت( وزارت ارشاد و علوم) تشکیل می دهند و بقیه را نمایندگان حوزه علمیه، مجلس، قوه قضاییه، شورای عالی انقلاب فرهنگی و مدیران مسؤول تشکیل می دهند.

اما ماجرای تذکر و شکایت چه بود؟
یکی از همین تحریمی ها، بر خلاف همه ادعاهای ارزشی اش کاریکاتوری از یک روحانی منتشر کرده بود و تذکر گرفت ( در دوران قبل، فقط به تذکر اکتفا نمی شد) .

همچنین آیا سایتی که از عنوان خبرگزاری برای خود استفاده می کند و این در حالی است که نام خبرگزاری مشابهی در ارشاد ثبت شده است، مستوجب تذکر نیست؟ اگر هیأت نظارت بر مطبوعات، درباره سوء استفاده از نام رسانه دیگر، تذکر ندهد، پس کارش چیست؟!

یکی دیگر از تحریمی ها نیز به دلیل انتشار مطلبی به استناد بند 8 قانون مطبوعات به دادگاه ارجاع شد تا دادگاه به پرونده اش رسیدگی کند و اگر مجرم است محکوم شود و اگر بی گناه است ، تبرئه گردد.

به راستی چگونه است که دهها رسانه در سال به دادگاه می روند و تحریم نمی کنند ولی رسانه نورچشمی سابق، به دلیل ارجاع پرونده اش به دادگاه، آن هم نه از سوی معاونت مطبوعاتی که از سوی هیات فراقوه ای نظارت بر مطبوعات، آزرده خاطر می شود و تحریم می کند. گویا از نظر آقایان، قانون برای دیگران است!

6 - چند رسانه که مدعی شدند تحریم کرده اند، اساساً ثبت نام نکرده بودند که تحریم کنند. اما بعد از این که رسانه های همسویشان تحریم کردند، این ها هم اعلام کردند که ما نیز تحریم کرده ایم تا یادآور نذر روغن ریخته برای امامزاده شوند!

اما تحریم این چند رسانه نه چندان مهم، علامت امیدبخشی هم بود چرا که نشان داد جایگاه دلواپسان در میان رسانه های ایران، حداکثر همین 2 درصدی است که تحریم کرده اند و می کوشند این اقلیت محض بودن شان را با هیاهو جبران کنند ، غافل از این که عصر جیغ کشیدن به پایان آمده و عصر منطق و استدلال فرا رسیده است.