عصر ایران - این که می گویند در فلان انتخابات، مثلاً 60 یا 80 درصد واجدین شرایط شرکت کردند، صرفاً یک مقوله اداری و آمار رسمی است و الّا در همه انتخابات ها، صد در صد افراد رأی می دهند؛ هم کسی که پای صندوق می آید، رأی می دهد و هم کسی که در روز انتخابات از خانه اش بیرون نمی آید.

زمانی یکی از دوستان مدیرم درباره انجام برخی تغییرات در شرکتش به من گفت: "هنوز تصمیم نگرفته ام که تغییرات مورد بحث را انجام دهم." و وقتی به او گفتم که "در واقع تصمیم گرفته ای که به وضع موجود ادامه دهی!" به فکر فرو رفت. او به یاد آورد که تصمیم نگرفتن، وجود ندارد چون "خود تصمیم نگرفتن هم یک تصمیم است".

کسی که پای صندوق نمی آید، در واقع رأی داده است و گاه رأی او حتی بیش از کسانی که سر صندوق ها رفته اند، اثر گذار است.
انتخابات ریاست جمهوری در سال 1384 را به یاد آوریم. در آن سال، میلیون ها ایرانی -که منتقدان جدی احمدی نژاد بودند یا شدند- در انتخابات شرکت نکردند و همان ها باعث شکل گیری نتیجه انتخابات و تغییر تاریخ ایران شدند چرا که اگر ساعتی را به خود زحمت می دادند و به نزدیک ترین شعبه رأی گیری می رفتند، احمدی نژاد، رئیس جمهور کشور ایران نمی شد و مصائب بعدی شکل نمی گرفت.
در واقع، احمدی نژاد، بیش از آن که ممنون رأی دهندگان مستقیم خود ،که نامش را نوشتند باشد، مدیون کسانی بود که با شرکت نکردن در انتخابات، عملاً به او رأی دادند.

در انتخابات مجلس فعلی نیز، تعداد قابل توجهی از نمایندگانی که بعدها به "دلواپس" معروف شدند و تا توانستند در مسیر بهبود روابط ایران و جهان و لغو تحریم ها سنگ اندازی کردند، با آرایی بسیار اندک شمار راهی مجلس شدند و مثلاً در تهرانی که در مجلس ششم، رأی دو میلیون نفری داشتیم، افرادی در مجلس نهم با 200 هزار رأی شدند نماینده مردم تهران در مجلس و حاکم بر مقدرات کشور!

ما، چیزی به نام رأی ندادن نداریم، حداکثر نینداختن رأی به صندوق را داریم که این هم "رأی نامرئی" است به حساب کسانی که از حضور مردم می ترسند.

انتخاب با ماست و مسؤولیت انتخاب هم.