مجموعه های ورزشی شهرداری را مدرسه تخصصی یا باشگاه نکنیم

عصر ایران؛ سروش بامداد- بیش از دو دهه است که مردم به شهرداری ها خصوصا شهرداری های کلان شهرها و بیش از همه به شهرداری تهران و 21 منطقه زیر مجموعه صرفا به دیده یک نهاد خدماتی نمی نگرند که تنها مسؤول یا مشغول رُفت و روب و آسفالت خیابان ها یا صدور مجوز ساخت است بلکه از دهه  70 به این سو سازمان شهرداری به نهادی خدماتی – اجتماعی تبدیل شد و برای خود وظایف متنوع و متعدد اجتماعی هم تعریف کرد.

با این نگاه بود که وارد فعالیت های فرهنگی و ورزشی نیز شد. چرا که شهروند سالم باید بدن سالم داشته باشد و خوراک فکری هم به او برسد.

  متولی اصلی ورزش همگانی پیش از این سازمان تربیت بدنی بود و اکنون وزارت ورزش و جوانان است و فدراسیون ها به مسابقات تیم ها سر و سامان می دهند و کمیته ملی المپیک نیز عهده دار ورزش قهرمانی است اما شهرداری ها و خصوصا شهرداری تهران فارغ از دغدغه مسابقه و قهرمانی و صرفا با نگاه سلامت محور مجموعه های ورزشی را در نقاط مختلف شهر تأسیس کرده و با دریافت مبالغ کم این گونه خدمات را به جامعه ارایه می دهند که موجب نشاط و شادابی شهروندان می شود و اقدامی کاملا خوب و پسندیده است.

همچنان که در زمینه های هنری نیز به کار ننشسته اند و برخی از سالن های تئاتر که در سال های اخیر ایجاد شده حاصل تغییر کاربری برخی از مکان ها با همت و کمک شهرداری است و از جمله می توان به یک سالن تئاتر در منطقه یوسف آباد تهران اشاره کرد که مورد استقبال دانشجویان هنر و علاقه مندان قرار گرفته و پیش از این حمام عمومی بوده و اگر شهرداری نمی جنبید تخریب می شد و یک برج بدقواره دیگر سبز می شد و آسمان را از اهالی می گرفت و ترافیک بیشتر را تحمیل می کرد.



چون به صورت مصداقی به یک منطقه اشاره شد می توان در زمینه ورزش عمومی و نه قهرمانی و مسابقه گذاری نیز به احداث یک مجموعه ورزشی باز در همین منطقه و این بار در خیابان شهید جهان آرا (نبش 53) اشاره کرد؛ ساختمانی با معماری ساده و زیبا که برای عموم قابل استفاده است و در فصل تابستان بالطبع مراجعین کودک و نوجوان آن بیشترند.

هدف از فعالیت این گونه مجموعه های ورزشی نشاط افزایی و پایش سلامت شهروندان است و نه پرورش قهرمان و کسب درآمد.

به همین خاطر در حال حاضر شهریه اندک و مناسبی دریافت می شود اما چندان که از قراین پیداست و اعلام هم شده درصددند این مجموعه یا بخش هایی از آن را یه مدرسه های تخصصی ورزشی تبدیل کنند و به همین بهانه یا با توجیه استفاده از مربیان ملی و قهرمانان فعلی یا سابق برای تعلیم و آموزش پول های بیشتری دریافت و هزینه لباس های گران قیمت را نیز تحمیل کنند که با هدف اولیه آشکارا در تعارض است و جا دارد معاونت اجتماعی شهرداری و حتی شخص شهردار منطقه 6 به موضوع ورود کند.

نویسنده این سطور مدیر مجموعه ورزشی شهید جهان آرا را کم سن و سال تر و کم تجربه تر از آن یافت تا امید داشته باشد خود این جوان بتواند این روند را اصلاح کند و ظاهرا مصمم است آموزش های معمول برخی رشته ها مانند بسکتبال را که در حال حاضر با چند ده هزار تومان میسر است به شیوه ای تغییر دهد که عملا مجموعه ای عمومی را به مدرسه تخصصی تبدیل می کند و در این صورت لابد شهریه چند صد هزار تومانی و لباس و توپ متناسب باید تأمین و فراهم شود.

اما آیا واقعا هدف شهرداری از تأسیس این مجموعه های ورزشی مانند باشگاه‌داران بخش خصوصی کسب درآمد بوده یا گسترش ورزش؟ اگر دومی است - که همین است - چرا مجموعه عمومی ورزشی را به مدرسه تخصصی تبدیل کنیم تا پرداخت های کلان به شهروندان تحمیل شود؟

تفاوت مجموعه های ورزشی یی که شهرداری می سازد با باشگاه های خصوصی مانند تفاوت پارک‌ها و بوستان‌ها با باغ و باغچه های خصوصی است.

همان گونه که شهرداری هزینه می کند و با کاشت بوته و درختچه و چمن فضای سبز ایجاد می کند و پارک می سازد تا مردم دمی بیاسایند و هوا تلطیف شود و نمی توان بابت استفاده از سایه درخت و نیمکت از مردم پول گرفت مجموعه های ورزشی نیز این گونه اند با این تفاوت که دریافت شهریه حداقلی برای تأمین هزینه های کلی آنها غیر قابل اجتناب است اما نباید به قصد کسب درآمد یا با نگاه قهرمان پروری باشد.

یک مجموعه ورزشی شهرداری باید به قصد استفاده شهروندان عادی در سنین مختلف از استخر و سالن های بسکتبال و والیبال و امکانات دیگر باشد و یگانه محدودیتی که اعمال می شود تنها به خاطر محدودیت طبیعی جا و گنجایش باشد نه این که به سودای سوداگری بیفتند و به بهانه مربی گری فلان ستاره سابق یا فعلی به جای اعداد معقول و معمول شهریه های مشابه باشگاه های خصوصی را مطالبه کنند.

قرار است شهروندان در سنین مختلف در این مجموعه ها ساعتی به بازی والیبال یا بسکتبال یا پینگ پونگ مشغول باشند یا تنی به آب بزنند و زیر نگاه مراقب نجات غریق شنا کنند نه آن که بخواهند به صورت تخصصی دوره ببینند و قهرمان شوند تا نیاز به گزینش و پذیرش و دریافت های ویژه باشد.