چرا دکتر بشیر نابغه است؟

چند روز پیش، از 25 سال تلاش علمی و عملی دکتر حسن بشیر در حوزه ارتباطات و روابط‌عمومی ایران تقدیر شد. هر چند من در ابتدا قصد داشتم همان روزها یادداشتی در خصوص مقام علمی ایشان بنویسم، اما کثرت یادداشتهای اساتید بنام کشور باعث شد تا احساس کنم جایی که آب هست تیمم باطل است و عرض اندام در کنار اساتیدی چون پرفسور سعید رضا عاملی، دکتر مسعود کوثری، دکتر محمد سلطانی فر، دکتر امید علی مسعودی، دکتر غلامرضا آذری و دیگران شایسته نیست.

اما از سوی دیگر من و خیلی از اعضای جامعه علمی کشور در حوزه ارتباطات و رسانه مدیون زحمات ایشان هستیم و سخن نگفتن از زحمات ایشان نوعی ناشکری و ناشی گری تلقی خواهد شد. لذا امروز در نیمه اردیبهشت ماه تصمیم گرفتم برخی ناگفته ها را در خصوص دکتر حسن بشیر بیان نمایم.

شاید خیلی از دانشجویان تازه وارد رشته ارتباطات از خود سوال کنند مگر حسن بشیر چه خصوصیات ویژه ای دارد که به عنوان نماد علم و عمل در حوزه ارتباطات و روابط عمومی ایران انتخاب شد؟

در این مجال به برخی از خصوصیات ویژه دکتر حسن بشیر اشاره میکنم:

بشیر؛ حامی تفکر خلاقانه: یکی از مهمترین خصوصیات حسن بشیر این است که راه را به دانشجوی خود می آموزد اما در عین حال خلاقیت او را هم پرورش میدهد. در طول زندگی دانشجویی خود با اساتید بسیاری مواجه شدم که میخواهند ذهنیت خود را به طور کامل به دانشجو منتقل کنند و قدرت فکر و تجزیه و تحلیل را از او بگیرند. اما دکتر بشیر نقطه مقابل این مسیر است. او به شدت به دانشجو میدان میدهد تا خودش پژوهش کند، تامل کند، فکر کند و در نهایت به مقام خودشکوفایی علمی برسد.

بشیر؛ اسطوره صبر و متانت: دانشجویان تازه وارد دانشگاه، معمولا با فرهنگ سازمانی دانشگاه خود هنوز انس و الفت نگرفته اند و در بسیاری موارد بر خلاف فرهنگ سازمانی دانشگاه حرکت میکنند. حال آنکه اساتید دانشگاه ها در مقابل رفتارهای خارج از عرف و هنجار دانشجویان به سه دسته تقسیم میشوند:

الف) گروهی به این رفتارها اهمیت نمیدهند و دانشجو را به حال خود وامیگذارند.

ب)گروهی با دانشجوی هنجار شکن برخورد کرده و از اهرم های مختلف چون نمره و ... برای تنبیه دانشجو استفاده می کنند.

ج)گروهی معدود چون حسن بشیر، سعید رضا عاملی، مسعود کوثری، حسن خجسته، حسین ابراهیم آبادی، محمود نجاتی حسینی، محمد مهدی فتوره چی، صدیقه ببران و ... با صبر و متانت به دانشجو آموزش میدهند که رفتار متناسب با فرهنگ سازمانی هر دانشگاه، چه رفتاری است؟

البته گروه سوم بسیار معدود هستند چون لعل صبر جز با خون جگر خوردن محقق نمیشود و امروزه اساتید جوان کمتر اهل خون جگر خوردن هستند و معمولا جزو دسته اول هستند که دانشجو را به حال خود واگذار میکنند و یا خیلی ایده آل گرا بوده و فراموش میکنند که تربیت دانشجو، مستلزم صبر و متانت است. دکتر بشیر نه تنها جزو دسته سوم است، بلکه به نظر من اسطوره صبر و متانت است.

بشیر؛ حامی واقعی دانشجویان: نکته در خور توجهی که شاید کمتر به آن پرداخته شده است این است که دکتر بشیر پس از طی دوران دانشجویی همچنان حامی دانشجویان خود است. حقیر شخصا با این حقیقت مواجه بودم که در بسیاری از مسئولیت های اجرایی و علمی افتخار داشتم تا حضور دکتر بشیر را در کنار خود احساس کنم و به لطف خدا همین امر به من آرامش و قوت قلب میداد تا از پس بزرگترین امتحان های علمی و مسئولیت های اجرایی به خوبی برآیم. به عنوان نمونه برگزاری موفق همایش ملی سواد رسانه ای و مسئولیت اجتماعی حاصل همراهی بسیاری از اساتید شناخته شده کشور بود که بی شک نباید از نقش مهم و جریان ساز دکتر حسن بشیر در پشت پرده این رویداد مهم علمی غافل شد.  
 
بشیر؛ جوانگرا و فرزانه پسند: گاهی اوقات برخی اساتید در یک دو گانه گرفتار میشوند. گروهی صرفا به انرژی و نشاط جوانان رو کرده و از افراد هم سن و سال خویش غافل میشوند و گروهی جوان را بی تجربه دانسته و صرفا به ارتباط با همسالان خویش رو می آورند.

دکتر بشیر در هیچ کدام از این دو گانه ها گرفتار نشده است. او این هنر را دارد که هم جوانان را با خود همراه کرده و هم از تجربه پیران فرزانه بهره گیرد. شخصا در بسیاری از رویدادهای علمی که ایشان مدیریت آنرا بر عهده داشت مشاهده کردم که این مرد مسئولیت های اجرایی را بر عهده جوانان می سپارد و مدیریت راهبردی را بر عهده افراد با تجربه تر و صاحبان علم و دانش و در یک کلام پیشکسوتان علمی و اجرایی می نهد. مطلبی که شاید این روزها در آستانه انتخابات ریاست جمهوری نیز خوب باشد مورد توجه کاندیداهای محترم واقع شود.

بشیر؛ نماد تعهد، تخصص و لطافت طبع: اگر کسی بشیر را نشناسد و او را در مقام علمی ببیند مطمئن هستم هیچگاه باور نمیکند که دکتر حسن بشیر، همان حسن بشیری که در مباحثات علمی بسیار عقلانی و منطقی بحث میکند، شاعر هم باشد. اصلا تصور چنین چیزی محال است.

اما واقعیت چیز دیگری است. بشیر، در کنار تمام خصوصیات برجسته علمی که دارد، یک شاعر توانمند هم هست و این نشان از لطافت طبع او دارد. دکتر حسن بشیر علاوه بر تمام این ها و تخصص و لطافت طبع عجیبی که دارد، بسیار متعهد است. از وفای به عهد و نظم بسیار عجیب او گرفته تا نمازی که هیچ گاه به آخر وقت نمی افتد و اهمیتی که به حفظ محیط زیست اطراف خود میدهد، همه بیانگر دینداری و تعهد او به حق الله، حق الناس و حقوق همه موجودات عالم هستی است. در کل میتوانم بگویم انسان عجیبی است دکتر حسن بشیر و واقعا شایسته ی عنوان علم و عمل است.

به قول سعدی شیرازی عالم بی عمل به چه ماند؟ گفت به زنبور بی عسل. حالا دکتر حسن بشیر هم علم دارد و هم عمل و همین است که سخنانش چون عسل شیرین است و به جان می نشیند و انسان را محو خود میکند.

عضو گروه فرهنگ و هنر دانشگاه جامع علمی کاربردی*