نتیجه عملی حاصل از رای‌گیری یکشنبه شب مجمع عمومی ملل متحد با اصول شناخته شده دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران سازگاری ندارد و حتی آشکارا مغایر آن است.

عصر ایران؛ مازیار آقازاده - جمهوری اسلامی ایران در رای گیری یکشنبه شب قطعنامه پایان دادن به سرکوب سازمان یافته مسلمانان میانمار در مجمع عمومی ملل متحد غایب بود.

جمهوری اسلامی ایران ترجیح داد رویه رفتاری مخالفت با طرح وضعیت کشورها در کمیته سوم مجمع عمومی را ادامه داده و حتی به قیمت جاخالی دادن در حمایت از مسلمانان میانمار و به جان خریدن "انگ" حضور در صف حامیان سرکوب مردم مسلمان میانمار، حاضر نشود طرح وضعیت کشورها در این کمیته را بپذیرد. گفتنی است این کمیته همان کمیته ای است که جمهوری اسلامی آن را به سیاسی کاری متهم می کند. این کمیته پیش از این پیش نویس قطعنامه هایی را در محکومیت آنچه که نقض حقوق بشر در جمهوری اسلامی ایران خوانده، تهیه و برای تصویب به مجمع عمومی ارایه کرده است و ریشه اختلافات اصولی ایران با مطرح شدن مسایل کشورها (قطعنامه های مختلف) در این کمیته نیز در همین نکته است.

شکل و شمایل ظاهری این رفتار جمهوری اسلامی ایران اما گویای این است که تهران با رفتار دیروز خود نخواسته از جبهه مشترک چین - روسیه در مسایل جهانی حتی در مساله ای ناخواسته چون "حمایت از سرکوبگری دولت میانمار علیه مسلمانان" فاصله بگیرد و بدون رنجاندن این دو کشور در رای گیری قطعنامه محکومیت سرکوب مسلمانان در میانمار و تعیین فرستاده ویژه سازمان ملل در این باره، غایب باشد.

این اقدام دستگاه دیپلماسی با وجود همه توجیه ها و دلایل خود، ایران را در کنار گروهی محدود از کشورهایی قرار داده که در جبهه دولت میانمار قرار گرفته و کشتار مسلمانان روهینگیایی را محکوم نکرده اند و از این زاویه ضربه ای به حیثیت و شان بین المللی کشور وارد کرده است.

از میان کشورهای اسلامی تنها دولت سوریه به این قطعنامه رای منفی داد؛ البته این رای سوریه کاملا قابل درک است؛ چرا که حکومت بشار اسد پس از نزدیک به 7 سال کش و قوس و جنگ داخلی، بقای خود را تا مغز استخوان مرهون حمایت های همه جانبه دولت روسیه می داند و از این رو در عرصه های بین المللی خود را دنباله‌روی دولت مسکو نشان می دهد و از این مساله نه تنها ابایی ندارد بلکه عامدانه و برای جذب حمایت بیشتر از مهم ترین متحد بین المللی خود به عنوان یک ابزار استفاده می کند.

اما جمهوری اسلامی ایران همواره در سیاست اعلامی خود بر ضرورت حمایت از مسلمانان و مستضعفان جهان تاکید داشته و دارد و حتی این مساله را منطبق بر نص صریح قانون اساسی خود می داند و عمل بر خلاف آن را نقض صریح قانون اساسی می شمارد.

جمهوری اسلامی ایران در نزدیک به 4 دهه گذشته خود را کشوری مستقل ( نه شرقی نه غربی) و ام القرای جهان اسلام توصیف کرده است؛ حالا غیبت "ام القرا" در رای گیری برای حمایت از مسلمانان چه معنایی می تواند داشته باشد؟

رویه رفتاری عدم مشارکت در رای گیری قطعنامه های کمیته سوم مجمع عمومی این بار به قیمت گزافی برای پرستیژ بین المللی ایران به ویژه در جهان اسلام تمام شد و جمهوری اسلامی ایران را ناخواسته در صف حامیان سرکوب مسلمانان میانمار نشاند!

به نظر می رسد وزارت امور خارجه باید توضیح مشخص و روشنی درباره به وجود آمدن این وضعیت داشته باشد؛ چون به طور اصولی نمی بایست و نباید مخالفت با رفتارهای گذشته کمیته سوم مجمع عمومی باعث شود دستگاه دیپلماسی نتواند در رای گیریهای بین المللی جاگیری درستی داشته و حتی ناخواسته در مواردی همچون قطعنامه اخیر درباره میانمار، جایگاه کشور در ردیف کشورهای حامی سرکوب مسلمانان قرار گیرد. مخالفت با قطعنامه های کمیته سوم دیروز دستگاه دیپلماسی کشور را "آچمز" کرد و نتیجه ای به شدت ناخواسته را بر آن تحمیل کرد.

نقد صریح وارد به دستگاه دیپلماسی این است که دنیا به ویژه کشورهای جهان اسلام کاری با توجیهات پیداو پنهان ما و وارد بودن یا نبودن آن ندارند بلکه چیزی که دیروز ما در مقابل چشم جهانیان به نمایش گذاشتیم شکافی به اندازه یک دره عمیق بین شعارها و عمل مان بود؛ چون نتیجه عملی حاصل از واکنش دستگاه دیپلماسی در رای‌گیری یکشنبه شب مجمع عمومی ملل متحد با اصول شناخته شده دستگاه دیپلماسی جمهوری اسلامی ایران سازگاری ندارد و حتی آشکارا مغایر آن است؛ چرا که در ماه های گذشته این همه در منابر و تریبون های عمومی درباره مظلومیت مسلمانان میانماری و محکومیت کشتار آنها به دست بوداییان تندرو و ارتش میانمار سخن گفته شده و حالا که در سازمان ملل قدمی هر چند کوچک برای حمایت جهانی از مسلمانان تحت ستم میانمار – آن هم نه به ابتکار کشورهای غربی بلکه به ابتکار سازمان همکاری های اسلامی – برداشته شده، دستگاه دیپلماسی ما نه تنها همراهی نکرده بلکه خود را کنار کشیده و به طور ناخواسته و غیر مستقیم در صف حامیان دولت و ارتش میانمار قرار گرفته است.

توجیه این استاندارد دوگانه - که البته مواردی از آن را در گذشته نیز شاهد بوده ایم - کار ساده ای نخواهد بود.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه