کیهان در مطلبی با امضا "محمد دیندار" در انتقاد از جشنواره جهانی فیلم فجر نوشت:

چرا در شرایط بد اقتصادی‌ و ارزی، بخشی از ارز مملکت‌‌ باید هزینه جشنواره جهانی فیلم‌فجر و میهمانان خارجی‌ و فیلم‌‌های فرنگی شود؟ اگر در این‌ جشنواره اولویت با تجلی فرهنگ بومی کشورمان‌ بود، باز می‌شد این‌ همه هزینه را توجیه کرد، اما اینکه کلی میهمان‌ خارجی با هزینه‌های گزاف به ایران دعوت می‌کنند تا فیلم خارجی به آنها نشان دهند، نوبر است!

مگر وظیفه سازمان‌سینمایی، تبلیغ و ترویج‌فیلم‌های خارجی است؟

جالب است که قائم‌مقام جشنواره جهانی فیلم ‌فجر در مصاحبه اخیر خود گفته است: "سعی داریم‌تا با نمایش فیلم‌های خارجی در جشنواره،زمینه اکران فیلم‌‌‌های خارجی را در ایران فراهم کنیم»

با این اظهار نظر جا دارد از وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی پرسید آیا هدف از برگزاری جشنواره‌ای با این همه هزینه، باید انتقال فرهنگ‌ کشورمان به جهان‌باشد،یا زمینه‌سازی اکران فیلم‌های خارجی در کشور؟! البته‌ این به معنای مخالفت با اکران‌ فیلم‌های خوب روز جهان‌نیست،اما اکران خارجی هم ساز و کار خود را دارد و در جایی غیر از این جشنواره باید سیاستگذاری و برنامه‌ریزی شود.

به هر حال جشنواره جهانی فیلم‌فجر متاسفانه هم از نظر برگزاری محل آنکه مجتمعی تجاری و مملو از برندهای خارجی است و هم‌از حیث آثار ارائه شده‌ که سهم ناچیزی را به آثار ایرانی اختصاص می‌دهد، نمی‌تواند رویدادی تاثیرگذار در جهت منافع فرهنگی کشورمان تلقی شود. برای اینکه به عمق روش‌اشتباه جشنواره جهانی فیلم ‌فجر پی ببریم،بد نیست نظر یکی از میهمانان این جشنواره را مرور کنیم.

به این ترتیب که ژان‌میشل فرودون‌سردبیر سابق مجله "کایه دوسینما” استاد و روزنامه نگار برجسته‌ سینمای جهان ضمن انتقاد از جدایی بخش داخلی و بین‌المللی جشنواره فیلم فجر به نکته‌مهم و قابل تاملی پرداخته و می‌گوید: «ما خارجی‌ها به ایران می‌آییم‌ تا فیلم‌های ایرانی ببینیم و‌گرنه فیلم‌های خارجی را‌ که در هر جای جهان می‌توانیم‌ ببینیم.من‌‌فکر می‌کنم جشنواره فیلم‌ فجر به صورت یکپارچه خیلی بهتر بود و ایده جدایی آنها خوب نبود.»

دبیر محترم‌ جشنواره جهانی فیلم‌فجر در مصاحبه‌ای گفته که سال گذشته تعدادی از فیلم‌های خارجی جشنواره را برای اکران عمومی خریداری نموده اما به دلیل نبودن ‌آیین‌‌نامه اکران، امکان ‌نمایش آنها فراهم‌نشده‌ و فیلم‌های دوبله شده‌ تحویلی به موسسه رسانه تصویری نیز وارد چرخه توزیع و نمایش‌ ‌نشده‌اند.

عجالتا باید پرسید‌ پس ارزی که‌ بابت این فیلم‌ها هزینه‌ کرده‌اید چه ‌می‌شود؟! همچنین آیا این‌ جز از ناهماهنگی میان ‌زیرمجموعه‌های سازمان‌ سینمایی‌ حکایت می‌کند؟ از سویی با این همه ناهماهنگی و دورریزی ارزی، رئیس‌سازمان سینمایی چگونه مدعی است که این جشنواره در چارچوب برنامه جامع سینمایی‌حرکت کرده است.

آیا سازمان سینمایی نباید در برابر بودجه سینمایی کشور که متعلق به آحاد مردم و سینماگران می‌باشد،روشی مسئولانه‌تر برگزیند؟