بیت بالا را از حضرت مولوی با خودم مرور می کنم و به این می اندیشم که یکی از کارهایی که ما به خاطرش به دنیا آمده ایم مالیات دادن است. البته در این وسط باید عذرخواهی بزرگی از طبقات ضعیف و ضعیف تر جامعه داشته باشم که روزگار آنچنان با آنها سازگار نیست که بخواهند در ابتدای امر حقوق ماهیانه ای داشته باشند که ادامه سطور پایین را با هم همراه باشیم اما شما هم آن چندرغاز یارانه واریزی دولت را که به خرج نان ماهانه تان نمی رسد مورد توجه قرار داده و با ما همراه شوید.

داشتم می گفتم ما از آن دسته آدم هایی هستیم که به دنیا آمده ایم تا مالیات دهیم! واضح عیان است که ما از آن نجومی بگیران بر سرسفره انقلاب نشسته نیستیم که قوانین مالیاتی را خوب بلد باشیم.

ما از همان هایی هستیم که 18 سال تمام به امید روزهای بهتر دوران کودکی و نوجوانی مان را تاف کردیم و بعدش هم دوران دانشگاه را به امید کاری، لقمه نانی، آینده ای و یا هر قصه دیگری پیش بردیم. در اینجا روی خوش دنیا را دعوت به هنرنمای می کنم تا بخت و اقبالش را به روی مای نوعی گشوده و در اداره ای خصوصی و از اقبال بیشتر عمومی یا نیمه خصوصی مشغول به کار کند و حقوق ماهیانه ای کم یا بیش برایمان در نظر گیرد. حقوقی که در همان ابتدای کار بخشی از آن به عنوان مالیات کسر شده تا ما بخواهیم بدانیم در ادامه قصه با آن چه کنیم.

بیاید در ادامه برایتان خاطره تعریف کنم. چندی پیش به یک فروشگاه زنجیره ای رفته بودم. چیز خاصی نمی خواستم رفته بودم یک بطری آب بخرم آخر تشنم بود و مغازه دیگری نبود که بتواند تشنگی ام را پاسخ دهد.

بطری آب را گرفتم و برای آنکه بد نباشد سه چهار اقلام دیگر نیز به آن اضافه کردم ناگاه دیدم مبلغی نیز به عنوان مالیات به صورت حساب بنده اضافه شده است، و من خوشحال و خندان که بنده شهروندی تاثیر گذار و قانون مدار هستم از دروازه پر شوکت آن فروشگاه خارج شدم.

ناگهان دیدم برای رسیدگی به یکی از کارهای ساده ام نیاز به شارژ خط موبایلم و همچنین اینترنت دارم و گفتم بروم شارژکی برای خودم بخرم، جایتان خالی آنجا نیز به خودم مفتخر شدم که چه بنده مالیات بده ای هستم بنده که مالیات شارژ اینترنتی و موبایلی خود را نیز می پردازم.

خب دیگر گرسنه ام شده بود و غذای خانگی در دسترس نبود و با توجه به اینکه اول ماه بود دل را به دریا زدم و به یکی از اماکن طبخ غذا که می تواند کافه ، رستوران و یا حتی ساندویچی باشد عزیمت کردم. خوشحال باشید که آنجا نیز بنده مالیات بده ای مفتخر بوده ام.

خلاصه سرتان را درد نیاورم این مالیات بده بودن من در حوزه های مختلف از جمله عبور از جاده ای که بیست سال پیش ساخته شده یا چهار سال پیش نوسازی شده ادامه دارد. مالیات بده ای بنده در هرگونه انجام امورات بدیهی و ساده ای ادامه دارد و اصلا من دلم می خواهد همین پانصد تومان ناقابلی را که هنگام نقل و انتقال بانکی نیز از حسابم کم می شود جزو مالیات بدانم.

آخر مالیات دادن یکی از ویژگی های شهروند نمونه و برتری همچون من است که از امکانات مطلوب آن نیز بهره می برم. در شهر آرامش دارم. شهرم تمیز است. سرویس های بهداشتی خوبی دارد. امنیت در آن برقرار است. خیابان هایش بیانگر زیبایی هرچه تمام است. صندلی های اتوبوس ها و متروهایش چشم انتظار حضور سبز و گرم من است.

تاکسی هایش تمام قد حرمت انسانیم را حفظ می کند و از همه مهم تر شرایط برای داشتن یک زندگی عادی و ایده آل برای من وفلان فرزند وزیر و وکیل یکسان و برابر است و مالیات و بدهی یمان هم به کشور همچون هم است.

راستی عذرخواهی می کنم که مثال های مالیات بدهی من کوتاه بود و تا همان جا قد داد، آخر حقوقم همانجا تمام شد و دیگر نتوانستم سایر موضوعات را تجربه و برایتان اظهار فضل کنم.

خلاصه تمام این چیزها را که می بینم خوشحال می شوم که بهر زندگی من مالیات بدهی بوده است حتی اگر نفهمم قانون مالیات دهی و فلسفه مالیات دهی چه بوده است؟ از کجا آمده است؟ به کجا خواهد رفت؟

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه