معجزه ای که به دست یک بیمار دیابتی اسپانیایی رقم خورد

عصر تشکل - این گزارش ترجمه ای است که خبرنگار در روزنامه ی ال موندو اسپانیا به تاریخ ۲۷ تیر ۱۳۹۷ به چاپ رساند.

وقتی آن جمله را از زبان رافا تیبائو شنید، دانی آلبرو (متولد سال ۱۹۷۲ میلادی در شهر کوچک کارکایشنت والنسیا، اسپانیا) در سخت ترین دوران زندگی پر ماجرای خود بود. زندگی اش از همان کودکی با مشکلات زیادی گره خورده بود. هشت ساله که بود پس از مبتلا شدن به یک نوع شدید مننژیت، در آستانه مرگ قرار داشت. به یاد می‌آورد که پزشکان به مادرش هشدار دادند که «حتی شب را هم به صبح هم نخواهد رساند». دو سال بعد، در دو هفته هشت کیلو لاغر شد و پزشکان تشخیص دادند که دیابت نوع یک دارد؛ بیماری که او را به انسولین وابسته کرد و ناگهان تمام آرزوهایش را که می‌خواست یک موتور سوار حرفه ای باشد، نقش بر آب کرد.

ولی داستان های دراماتیک زندگی البرو به همین جا ختم نمی شود، زیرا دو اتفاق تلخ دیگر در انتظارش بود. «بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ زندگیم را نابود کرد و مجبور شدم رستورانم را ببندم. سه سال بعد، ۲۰۱۱, سومین و آخرین پسرم، ایکر سه ماهه ام را از دست دادم.»

به نظر می آمد که دیگر نمی تواند از این همه تراژدی سر بلند کند. اما، البرو جمله ای شنید از رافا تیبائو، موتورسوار اسپانیولی که ۲۶ بار در مسابقات رالی داکار شرکت کرده است. از قضا پسر خود تیبائو هم دیابت دارد. البرو می گوید:«جمله اش هنوز یادم هست که می‌گفت: هر بیمار دیابتی هر کاری را که بخواهد، می تواند انجام دهد، از جمله این که در داکار شرکت کند. تیبائو، که خودش الان به عنوان مفسر مسابقه های سخت ترین رالی دنیاست، این جمله را در یکی از برنامه ی ویژه شبکه ی تله دپورته که به داکار ۲۰۱۱ اختصاص داشت، به زبان آورد».

هزاران کیلومتر تنها در تپه های شنی، گرمای طاقت فرسای ۴۳ درجه ای که یک‌ مرتبه به زیر صفر می رسد، مسیرهایی که از ارتفاعات ۴۰۰۰ متری رد می شود، … همه و همه نشان از سخت ترین مسابقه ی رانندگی دنیا دارد که تنها قوی، سالم و باتجربه ترین راننده ها از آن جان سالم به در می برند؛ آزمایشی بسیار سخت که برای یک موتورسوار دیابتی حکم خودکشی دارد. اما …

البرو می گوید:« این حرف تیبائو خیلی من را تحت تاثیر قرار داد. انگار داشت با من حرف می زد». و همین رویداد باعث تحولی بزرگ در زندگی این شهروند اسپانیایی شد؛ موتورسواری که پس از بیماری های پی در پی، دست و پنجه نرم کردن با مرگ در بچگی، نابودی تنها سرمایه اقتصادی و از دست دادن پسرش، در حال حاضر اولین و تنها موتورسوار دیابتی است که در داکار سال آینده ی میلادی، ۲۰۱۹، که در لیما، پایتخت پرو برگزار می شود، شرکت خواهد کرد.

یک بیمار دیابتی همیشه باید زیر نظر پزشک متخصص باشد. به همین دلیل، بیمارستان شهر السیرا که در ۵ کیلومتری زادگاهش قرار دارد، به خانه ی دوم او تبدیل شده است. این موتور سوار در این باره می گوید: «روزی به این بیمارستان که توسط «گروه سلامت ریبرا» اداره می شود، رفتم. با مسوولان آن جا که حالا دیگر خوب من را می شناختند، در مورد عشقم به دنیای رالی و هدفی که برای خودم تعیین کرده بودم، صحبت کردم. نه تنها از ایده ی من استقبال کردند، بلکه هم از لحاظ اقتصادی و روانی من را حمایت کردند».

در نتیجه آن مذاکرات پروژه «یک‌ دیابتی در داکار» کلید خورد. آنخلیکا آلارکون، رئیس ارتباطات و مسئولیت اجتماعی گروه سلامت ریبرا در مورد آن دوره می‌گوید: «ایده ی بسیار عالی بود وقتی از دانی شنیدم چونکه این داستان غلبه بر مشکلات است و کمک می کند تا آن وجهه بدی که از این بیماری در سطح جامعه وجود دارد، از بین برود».

چالش ۹۰،۰۰۰ یورویی

همان طور که برای رفتن به خارج از کشور هر کسی به گذرنامه نیاز دارد، هر راننده هم که بخواهد در بالاترین سطح مسابقات رالی جهان شرکت کند، به یک برگه ورود نیاز دارد و آن هم راندن در یک مسابقه قهرمانی در این رشته است. این موتورسوار والنسیایی هم این مدرک را دارد چون آوریل سال جاری میلادی، ‌۲۰۱۸، در رالی مرزوقه (مراکش) شرکت کرد. البرو در این باره می‌گوید: «از میان ۹۲ موتورسوار، نفر پنجاهم شدم که ۴۰ نفر از آن ها حرفه ای این رشته هستند».

او باید مراقب سلامت خود هم باشد و این یعنی علاوه بر تمرین های زیاد و به دست آوردن فیزیک مناسب و آماده کردن خود از لحاظ روحی، باید نکات بسیار زیاد دیگه ای هم مدنظر قرار دهد. خودش در این ارتباط می‌گوید: «همیشه دو‌ بطری به پشتم وصل است؛ یکی آب و دیگری آب و شکر. همچنین یک اندازه گیر انسولین هم با خودم دارم که از طریق بلوتوث به اپلیکیشنی نصب می‌شود که به من اعلام می کند که چه زمانی به قند احتیاج دارم». در واقع این تناسب ظریف سلامتی البروست که الهام بخش این جمله ی معروف پروژه‌اش شده است: «نباید نه گاز نه انسولین کم بیارم». همین جمله نیز اسم فیلم مستندی است که زندگی پرماجرای این ورزشکار را به تصویر کشیده است.

البروی ۴۶ ساله گذرنامه ورود به داکار را در اختیار دارد ولی هنوز باید از یک سد دیگر هم عبور کند: برای شرکت در رالی داکار لیما، که ۶ ژانویه ی سال ۲۰۱۹ برگزار خواهد شد، به ۹۰,۰۰۰ یورو نیاز دارد. خود او آن زمان را به یاد می‌آورد: «مانع بزرگی بود سر راهم که حتی با وجود حمایت مالی حامیانم نیز نمی توانستم تمام این مبلغ را جمع کنم». ولی گروه سلامت ریبرا، که اولین و بزرگترین حامی مالی این ورزشکار است، خیلی خوشبین تر از او به این ماجرا نگاه می کرد: «چه تمام این مبلغ را به دست بیاورد، چه نه، دانی در این داکار شرکت خواهد کرد.

هر چه پیش آید، خوش آید

سایت «عصر تشکل» برای تکمیل این گزارش با البرو تماس گرفت تا آخرین وضعیت او را جویا شود. این ورزشکار عنوان می کند که با وجود آن که گروه دارویی دانمارکی «نووو نوردیسک» حامی جدید مالی پروژه شده است، همچنان نتوانسته است بخش بزرگی از بودجه را نتوانسته تامین کند. او در این مصاحبه که ۲۰ آبان از طریق پیام رسان واتساپ انجام شده، با ابراز تاسف از این که چنین پروژه ای نتواند حامیان مالی زیادی جذب کند، می گوید: هنوز خیلی مانده تا به آن بودجه برسم، گروه سلامت ریبرا خیلی کمک کرده و می کند. نووو نوردیسک هم آمده ولی هنوز که هنوزه خیلی فاصله است تا به ۹۰,۰۰۰ یورو برسم. در شهرهای کوچک و بزرگ در مورد پروژه ام کنفرانس می دهم. مردم خیلی علاقه‌مند می شوند وقتی می شنوند که اولین بیمار دیابتی هستم که به داکار می‌رود ولی نوبت که به حساب کردن می‌رسد، هیچ کس دست در جیب نمی کند.»

همین مسئله باعث شده تا البرو نتواند هیچ نیروی کمکی نه از کادر پزشکی نه تیم فنی تعمیر موتور با خود به پرو ببرد. «به هر صورت در خط شروع خواهم بود ولی با همین امکاناتی که دارم. هر روز بعد از اتمام هر مرحله، خودم باید موتور رو تعمیر کنم. هر چه پیش آید، خوش آید».

این موتورسوار والنسیایی ولی ناامید نیست. «امسال هر جور که شده، به داکار می روم تا ببینیم در سال آینده چه پیش خواهد آمد. ولی هدف اصلی من این است که تلاش کنم تا به هدفم که شرکت اولین بیمار دیابتی در داکار هست، برسم.» او می افزاید: «همین که در خط شروع باشم، این خودش یه پیروزی برای ماست چون تا حالا اجازه ی چنین کاری رو به ما بیمارهای دیابتی نمی دادند. این برای من و خود پروژه شبیه یک ترامپولین (سکوی پرتاب) خواهد بود.

توپ های آبی

دانی البرو، که خود از هشت سالگی از دیابت رنج می‌برد، علاقه‌ی زیادی دارد تا به کودکانی که به این بیماری در سراسر جهان مبتلا هستند، کمک کند. «روزی در یکی از مراحل رالی مرزوقه (مراکش) از روستایی رد شدم که دیدم چند پسر بچه دارند با یک توپ پلاستیکی پاره در گرمای نفس گیر آن منطقه ی خشک و بیابانی بازی می کنند. یک آن به این فکر کردم که اگر این بچه ها دیابت داشته باشند، خودشان از آن مطلع هستند؟»

این موتورسوار ادامه می دهد: «بنابراین به این فکر افتادم که با پروژه ای آگاهی عمومی را در مورد دیابت افزایش دهم. اسم این پروژه شخصی را «توپ های آبی» گذاشتم که اشاره به همان توپ بازی بچه های مراکشی دارد، هم به رنگ آبی که نماد بیماری دیابت در سطح جهان است.»

در پاسخ به پرسش عصر تشکل در مورد روند اجرایی این پروژه، البرو اعلام کرد: «در حال حاضر، تقریبا متوقف است چون مهم اول ورود من به عنوان یک ورزشکار دیابتی به داکار است تا از طریق آن بتوانم افکار عمومی را به این بیماری جلب کنم تا بتوانم سطری کوچک در تاریخ رقم بزنم.» این موتورسوار می افزاید: «بعد از آن خیلی دوست دارم که بتوانم به افراد دیگری در کشورهای دیگری که به شدت نیازمند هستند، مانند کشورهای آفریقایی، کمک کنم. این کار را می توانم از طریق این رالی ها انجام دهم.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه