بر اساس آمارهای مرکز آمار ۱۴۷هزار نفر از ساکنان مناطق یک و دو تهران دارای درآمد بدون شغل هستند. افراد با درآمد بدون شغل از سال ٨٤ تا ٩٥ رشدی دو و نیم برابری داشته‌اند.

روزنامه شهروند نوشت: «در شهر تهران ۱۴۷هزار نفر از ساکنان دو منطقه مرفه‌نشین (۱و۲) دارای درآمد بدون شغل هستند؛ یعنی کسانی که شغلی ندارند اما از طریق سود بانکی، اجاره املاک، ارث و... درآمد دارند و آن‌ طور که آمارهای مرکز آمار از‌ سال ١٣٩٥ نشان می‌دهد این افراد عموما ساکن مناطق یک و دو هستند. از سوی دیگر بخش مهمی از افراد دارای درآمد بدون شغل، بازنشستگان هستند که منطقه ۲ از این نظر در تهران بخش مهمی از جمعیت را به خودش اختصاص داده و در حقیقت به یک سرای سالمندان بزرگ بدل شده است اما نکته دیگر در این بررسی، توجه به محله‌هایی است که افراد در آن دارای درآمد بدون شغل هستند و بر این اساس مناطق «شهرک غرب»، «ایوانک» و «گاندی» پیشتازند.

افراد دارای درآمد اما فاقد شغل حالا مدتی است به پدیده‌ای در اقتصاد و جامعه ایران بدل شده. تجارت فردا در این‌ باره می‌نویسد: «دقیقا در سال‌هایی که دولت‌ها و سیاستگذاران به دلیل رشد بیکاری در کشور مورد نقد بودند، پدیده متفاوتی در اقتصاد ایران رشد کرده است. در دوره پرنوسان نرخ بیکاری و طولانی‌ شدن صف انتظار برای یافتن شغل، گروهی در اقتصاد ایران رشد کردند که مرکز آمار از آنها با عنوان «افراد با درآمد بدون کار» یاد می‌کند. رشدی ۲.۵ برابری طی ۱۱‌سال اخیر. گروهی که تعداد آنها از ۱.۹‌ میلیون نفر در ‌سال ۱۳۸۴ به ۴.۸ ‌میلیون نفر در‌ سال ۱۳۹۵ رسیده است.»

آمار این افراد در سال‌های گذشته با رشد روبه‌رو بوده اما همواره مشخص نیست شغلی که درآمد این افراد را تشکیل می‌دهد، چیست و مرکز آمار ایران هم بیشترین درآمد خانوارهای بدون فرد شاغل را «درآمد متفرقه» گزارش داده است. از سوی دیگر، آمار دقیقی از شهرستان‌های دیگر هم در دست نیست. حالا ما فقط می‌دانیم تهران ١٤٧‌هزار بیکارِ بادرآمد دارد و اطلاعی از شهرهای دیگر وجود ندارد که بدانیم کدام‌یک از شهرها بیشترین پردرآمدهای بیکار را در خود جای داده‌اند. بیکارهای بادرآمدی که بخش عمده آنها بازنشستگان‌اند.

روستاهای تهران و البرز کمترین فقیر را دارند

در کنار این خبر، روز گذشته دفتر مطالعات اقتصادی مرکز پژوهش‌های مجلس هم گزارشی با عنوان «خط فقر ایران در ‌سال ١٣٩٥ و مروری بر روش محاسبه آن» ارایه داده است و هدف از ارایه آن را روشی برای محاسبه خط فقر مطلق در سال‌های گذشته و آینده دانسته تا برنامه‌ریزان بتوانند بر اساس آن، تأثیر سیاست‌های مختلف را بر رفع فقر مطلق و تحقق عدالت اجتماعی بسنجند. در این گزارش، کهگیلویه‌وبویراحمد در برخی شاخص‌ها و خوشه‌ها در فقر مطلق قرار دارد.

یکی از شاخص‌هایی که روستاهای کهگیلویه‌وبویراحمد را در شمار استان‌های فقیر قرار می‌دهد؛ «نرخ خط فقر بر اساس خط فقر خوراکی» است. این استان بیش از ۷۲۰‌هزار نفر جمعیت دارد که حدود ۴۰‌درصد این جمعیت در روستاها زندگی می‌کنند.

بر اساس گزارش مرکز پژوهش‌های مجلس میزان کالری مصرفی و هزینه خوراکی در سبد خانوار، در میان ۶۵درصد افراد روستایی در کهگیلویه‌وبویراحمد، سیستان‌وبلوچستان و ایلام کمتر از ۲۱۰۰ کالری است.

همچنین بیشترین فقرا در مناطق روستایی همین سه استان و کمترین فقرا نیز در روستاهای تهران و البرز زندگی می‌کنند. تعداد افراد فقیر در مناطق شهری استان کهگیلویه‌وبویراحمد۱۰هزار و ۶۸نفر و در مناطق روستایی چهار‌هزار و ۴۱۰نفر گزارش شده است. تعداد ۲هزارو ۹۵۳ خانوار فقیر در مناطق شهری و یک‌هزارو ۷۷۵ خانوار فقیر نیز در مناطق روستایی این استان زندگی می‌کنند.»

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه