سرمقاله جروزالیم پست

 نظام بیمار اسراییل

نظام سیاسی اسراییل را، یک دستگاه فرض کنید. زمانی که این دستگاه حالت و وضعیت عادی و خوب دارد، دمای آن 2/22 سانتی گراد(72 درجه فارنهایت) می باشد. برخی افراد ممکن است دمای بالاتر و برخی ممکن است دمای پایین تر را از این دستگاه انتظار داشته باشند؛ اما دستگاه برای اکثریت و عموم در نظر گرفته شده است. اما اگر ترموستات این دستگاه خراب شود، دیگر همان اکثریت هم نباید انتظار دمای همیشگی و عادی و بازدهی پایدار از آن داشته باشند.
دیوید استیون- تحلیلگر سیاسی- معتقد است که یک سیستم سالم سیاسی باید ظرفیت حفظ سلامت خود را داشته باشد. این سیستم نیازمند حضور رأی دهندگان، نظر مردم، معیارهای سنجش برای حفظ توازن و حتی خشونت می باشد.

علائم نارضایتی مشهود است: اگرچه 30 حزب مختلف در انتخابات شرکت کردند اما رأی دهندگان معتقدند که کسی چندان تمایل به رأی دادن ندارد. به زودی مشخص خواهد شد که تعداد رأی دهندگان چقدر کم بوده است.
طبق برآورد «مؤسسه دموکراسی اسراییل» (IDF) فقط 15 درصد از مردم به احزاب سیاسی اعتماد دارند. درصد رأی دهندگان از 87 درصد در سال 1949 به 5/63 درصد در سال 2006 نزول پیدا کرده است. آنهایی که امروز به پای صندوقهای رأی می روند، دیگر آن شوق و هیجان را ندارند، شاید 30-20 درصد از آنها در دقایق آخر تصمیم به رأی دادن بگیرند.
در این فضا بی میلی و ناخرسندی «حزب ظاهراً مردمی» اسراییل بیتنیو هم با دادن وعده های عوام فریبانه تعداد نمایندگان خود را به دو برابر افزایش داد.

این دایره عظیم دلسردی و ناامیدی مردم، رسانه ها و سازمانهای قضایی را نیز در برگرفته است. «سازمان دموکراسی اسراییل» اخیراً اعلام کرد که فقط 35 درصد مردم دادگاه عالی را محافظ دموکراسی می دانند، رسانه ها هم آمار نزدیک 37 درصد را تأیید کردند و در حدود 90 درصد از این تعداد، معتقدند که نظام سیاسی را فساد فرا گرفته است. با این تعداد قابل توجه بی علاقگی و بدبینی نسبت به انتخابات، واقعاً باید کاری کرد تا نظام سیاسی از این محاق و ورطه هلاکت نجات یابد. اما وقتی بسیاری از مردم، نماینده قابل اعتمادی برای خود نمی بینند، جز اصلاحات انتخاباتی چه راهی باقی می ماند؟

کمیته «ماگیدور» پیشنهاد داده است که کنست باید متناسب با هر بخش، نمایندگان خود را تعیین کند. وزارت کشور اسراییل را به 17 بخش تقسیم کرده است. کلید تجدید قوای نظام سیاسی، ایمان، اعتقاد، مشروعیت و حقانیت است، تا بدین وسیله دلسردی مردم به دلگرمی تبدیل شود. تا زمانی که احزاب کوچک در پی اعمال آلترنایتوهای خود بر نظامی هستند که آنها را مقصر می داند، وضع درست نخواهد شد.

احزاب بزرگ قادر به مخالفت با احزاب کوچکتر نیستند. چرا که احزاب کوچک از همدیگر پشتیبانی می کنند. فقط در صورت ائتلاف و یا همبستگی احزاب بزرگ، آنها قادر خواهند بود افسار کنست را در دست بگیرند و کشور را به مسیر درست رهنمون شوند.
اینگونه با انتخاب نماینده های مورد علاقه خود، نمی توانیم به بهبود حال این نظام سیاسی بیمار کمک کنیم. این کافی نیست. این کالبد بیمار نیازمند علاج است و علاج آن بازگشت ایمان و مشروعیت است. همه کارشناسان و نوابغ اعم از اصحاب رسانه ها، تاجران، سیاستمداران، مسئولان قضایی، رهبران مذهبی و دولتمردان باید دست به دست هم، ایده های ناب خود را در طبق اخلاص گذاشته و برای شفای روح نظام سیاسی کشور کاری انجام دهند. رویکرد آنها نباید خود قدرت باشد؛ بلکه باید آن را به عنوان ابزاری برای تأمین خواسته های مردم مورد استفاده قرار دهند. فقط ترکیبی از اصلاحات سازنده، حس مسئولیت نوابغ و تعهد دوباره به تقوای اجتماعی می تواند ما را به سمت انتخاباتی رهنمود شود که : دولتی با قیمومیت و ظرفیت بالا برای رهبری را به ارمغان آورد.

منبع: جروزالیم پست
مترجم: محمدرضا صامتی / ندا