نام تراکتور در کتاب گینس ثبت می‌شود/ راهی را که من رفتم عمرا رونالدو بتواند برود

هوادار عاشق تیم تراکتورسازی ۲۵ روز پیاده‌روی کرد تا بازی تیم محبوبش را ببیند.

به گزارش خبرگزاری فارس از تبریز، شهریار عباس‌زاده هوادار عاشق تیم تراکتورسازی است که فاصله ۱۵۰۰ کیلومتری تبریز تا اهواز (مسیر تبریز – ساوه – اهواز) را با پای پیاده طی کرده تا شاهد بازی تیمش با فولاد خوزستان و جشن قهرمانی تراکتور باشد. هواداری که حتی فهمید تراکتور دیگر شانس قهرمانی ندارد، راهش را کج نکرده و همچنان به مسیرش ادامه داد.

وی در مورد خودش می‌گوید که اهل روستای محفوظی شهرستان خداآفرین بوده و از زمان واسیلی گوجا طرفدار تیم تراکتورسازی شده و عاشق این تیم شدم و زمانی که به خاطر بیماری مادرم به تبریز کوچ کردیم برای بازی‌های تراکتورسازی در ورزشگاه باغشمال حضور می‌یافتم و بازیکنان تراکتورسازی مانند شیخ‌لاری و باقری را تشویق می‌کردم.

وی گفت: علاقه شدیدی به فوتبالیست شدن داشتم و روزی گفتم فوتبالیست تراکتورسازی می‌شوم، اما نتوانستم به این آرزویم برسم، ولی به صورت محلات در فوتبال تبریز بازی کردم و به هیچ عنوان ورزشکار آماتور نیستم، زیرا راه‌هایی را که من رفتم هیچ ورزشکار دنیا حتی کریستن رونالدو هم قادر نیست برود و من در کنار اتوبان و در صدا تریلی و کامیون‌ها و باد شدید ماشین‌های سنگین روزانه ۷۰ الی ۸۰ کیلومتر را پیاده‌روی کردم.


وی گفت: قبلا که لیگ برتر نبوده و جام آزادگان برگزار می‌شد من بازی‌های تراکتورسازی حضور می‌یافتم و حتی قبل‌تر در لیگ قدس هوادار تیم آذربایجان‌شرقی بودم و در لیگ آزادگان هم تیم‌های شهرداری و ماشین سازی را هم تشویق می‌کردم و تیم‌های تبریزی فرقی برایم نداشتند و حتی رسول خطیبی شاهد است زمانی که ذخیره تیم شهرداری تبریز بود، در بازی‌های این تیم حضور یافته و شهرداری را تشویق می‌کردم.

عباس‌زاده در مورد اینکه چطور تصمیم گرفت مسافت تبریز تا اهواز را پیاده طی کند، گفت: یک روز در کافه سنتی با دوستان جمع شده و برنامه ۹۰ را نگاه می‌کردیم که در آنجا عادل فردوسی‌پور از طرفدار تیم چلسی گفت که برای دیدن بازی تیمش ۴۰۰ کیلومتر مسیر را پیاده طی کرده بود. همانجا جرقه‌ای به ذهنم زد حالا که طرفدار چلسی می‌تواند در بازی خارج از خانه‌اش ۴۰۰ کیلومتر پیاده‌روی کند طرفدار تراکتور هم می‌تواند این کار را کند، چون غیرت آذربایجانی را داشتم و اولین بار سال ۹۴ مسیر ۶۰۰ کیلومتری تبریز تا تهران را در ۱۰ روز طی کردم که بازی تراکتور با استقلال در تهران بود که ۴ بر ۱ به سود تراکتور به اتمام رسید و به کانون هواداران اعلام کردم و زمانی که آقای حسین کریمی و قاسم‌زاده در کانون هواداران تراکتورسازی بودند در بازی تراکتورسازی و گسترش‌فولاد از من تجلیل کردند و از همشون راضی بودم.

وی گفت: بعد از این جریان انگیزه پیدا کردم، اما از من حمایت نشد و کمی دلسرد شدم.

رکوردم دوم سال ۹۶ از خداآفرین تا اصفهان بود که بازی تراکتورسازی در اصفهان برابر سپاهان با پای پیاده طی کردم که متاسفانه آن باری را تراکتور باخت.

تلاش برای رکورد سوم

عباس‌زاده گفت: روزی من به آقای حسین کریمی زنگ زدم و به ایشان گفتم من عاشق هستم و نمی‌توانم از بازی تراکتور بگذرم، ۲ رکورد زدم، اما بهم توجه نشده است و حال می‌خواهم رکورد سوم را بزنم.

 

گفتند من در کانون نیستم، اما دوستان هستند و من را به آقای شهریاری معرفی کردند و آقای نصیری و آقای شهریاری خیلی مساعدت کردند تا بتوانم این رکورد را بزنم و از فردای بازی تراکتورسازی با پیکان، ساعت ۱۲ روز ۳۱ فروردین حرکتم را از تبریز به سمت اهواز آغاز کردم و ۲۵ روز در راه بودم و مسیر داخل شهر‌ها را حساب نکردم و تقریبا ۱۵۰۰ کیلومتر به عشق تراکتورسازی پیاده روی کردم و می‌خواستم اسم تراکتور را در زمینه پیاده‌روی جهانی کرده و در کتاب گینس ثبت کنم.

وی افزود: اگر از من حمایت شود می‌توانم این مسیر را نیز در ۱۷ الی ۱۸ روز هم طی کنم.

این هوادار تراکتور گفت: در تمام مسیر هواداران تراکتورسازی به من لطف داشته و حمایت کردند و سفرهایشان باز بوده و حتی در جاده راننده‌های تریلی نگه داشته و برایم آب می‌دادند و این همه لطف به خاطر پرچم تیم تراکتور بوده و با اینکه پاهایم تاول زده‌اند، اما به عشق تراکتور، تمام سختی‌ها را تحمل کردم.

وی در مورد خاطرات این ۲۵ روز گفت: تمام این مدت برایم خاطره بود، اما طرفداران میانه‌ای تراکتورسازی واقعا برایم سنگ تمام گذاشتند و یک خانواده (خانواده عادل جبرئیلی) هم از بویین زهرا تا ساوه کوله پشتی من را در ماشین خود گذاشته و لحظه به لحظه آب و چای من را رساندند و در شهر ساوه هم خیلی محبت دیدم، مهندس حسین ذوقین از طرف باشگاه خورشید طلایی از من در این شهر جایزه داده و از من تجلیل کردند و من هم برای این باشگاه آرزوی موفقیت دارم.

وی در مورد شعاری که روی پیراهنش است گفت: از زمانی که از تبریز خارج شدم، هر شب با خواندن این شعار روحیه گرفته تا به مقصد رسیدم.