در ماه‌های اخیر تقریبا هیچ سخنرانی نبوده که حسن روحانی در آن خواستار عبور از فضای انتخاباتی، پرهیز از دوقطبی‌سازی و انسجام و وحدت حداکثری برای غلبه بر مشکلات پیش روی کشور نشده باشد.

او بارها اعلام کرده تنها راه مقابله با تحریم‌های سنگین آمریکا، وحدت همه مردم و جناح‌های سیاسی و ارکان حاکمیت در ایران است و با این وحدت دشمن از فشار حداکثری پشیمان گشته و رویه‌اش را اصلاح خواهد کرد.

اما آیا حسن روحانی در جایگاهی هست که خواستار چنین وحدت و انسجامی در کشور شود؟ بیایید درباره‌اش صحبت کنیم؛ دولتی که خواستار انسجام ملی است، اولا باید خود در جهت انسجام ملی گام بردارد و قبل‌تر از آن، خودش باید دارای انسجام درونی باشد.

مولفه‌های انسجام درونی قابل احصاست؛ صدای واحد، وحدت گفتمانی، همبستگی سیاسی و غیرت و حمایت اعضا نسبت به گفتمان و ارکان دولت از جمله این مولفه‌هاست.

می‌توان درباره تک تک این مولفه‌ها صحبت کرد. آیا از دولت صدای واحد به گوش می‌رسد؟ آیا اعضای دولت نسبت به گفتمان رئیس‌جمهور و مشی اعتدال‌گرایی غیرت و رویکرد حامیانه دارند؟ آیا هیچ کدام از وزرا حاضرند برای دولت، همکاران خود و رئیس‌جمهور هزینه دهند؟ می‌توان چند مصداق را مرور کرد.

چند روز پیش محمدجواد ظریف در پی یک مصاحبه رسانه‌ای تحت هجمه شدیدی در فضای مجازی قرار گرفت که کمپینی و سازماندهی‌شده بود.

شما دیدید که هیچ کدام از وزرای دولت در دفاع از او به میدان بیایند؟ مهدی طائب، رئیس قرارگاه عمار حرف ظریف درباره چارچوب مذاکره را تایید کرد اما هیچ کدام از همکارانش صدا در نیامد!

پس از ظریف، علی‌اکبر صالحی تحریم شد و متعاقبا مورد هجمه مخالفان داخلی برجام قرار گرفت، اما به جز یک پست اینستاگرامی معاون وزیر امور خارجه، ندیدیم کسی از او حمایت کند. در همین اثنی، خود حسن روحانی، در تبیین ضرورت الکترونیکی شدن انتخابات، یک اشتباه لفظی مرتکب شد و جمله‌ای را درباره افغانستان گفت که سبب انتقاد کاربران ایرانی و افغان شد و طبق معمول مخالفان دولت نیز سوار این موج شدند، اما عجیب اینکه باز هیچ کدام از وزرای روحانی حاضر نشدند برای اصلاح سوءتفاهم بوجود آمده و حمایت از رئیس‌جمهور به میدان بیایند.

نمونه این اتفاق بارها و بارها برای روحانی و وزرای شاخصش رخ داده و بی‌عملی اعضای کابینه برای حمایت از رئیس یا همکارشان بارها تکرار شده است. این روند، این سوال جدی را در ذهن آدم ایجاد می‌کند که وزرای محترم دولت به جز میز خودشان، برای چه چیزی حاضرند هزینه بدهند ؟ مصالح کلان کشور و دولت پیشکش، حتی از نظر اخلاق فردی، کسی که از مواهب مسئولیت بهره برده، نباید در روزهای سختی هم کنار دولت و همکارانش باشد؟

مقامات ارشد دولت به هر بهانه از مانع‌تراشی مخالفان و بی‌انصافی‌های منتقدان و خست صداوسیما در انعکاس موفقیت‌های دولت گلایه می‌کنند اما مشکل اصلی را باید پیش از این موارد در درون دولت جستجو کنند.

از موضع عافیت‌طلبی و حب پست‌ومقام، نمی‌توان برای مردم نسخه مقاومت و برای مخالفان و منتقدان نسخه وحدت پیچید، از رسانه‌ها هم نمی‌توان خواستار حمایت شد.