عصرایران- زینب کریمی؛ تهران 15 هزار نفری آغامحمدخان، حدود 4 کیلومترمربع مساحت داشت. سال 1300 مساحتش 30 کیلومترمربع شد و ناگهان در دهه 50 تا 500 کیلومترمربع کش آمد و حالا نزدیک به سال 1400، مساحت730 کیلومترمربعی دارد و در نقطه نقطهاش جمعیت ساکن است.جمعیتی که به جز نیازهای اولیه، حمل و نقل آسان و بیدغدغه هم میخواهد، هوای پاکیزه و فضای سبز و امنیت و آرامش هم.
تا سال 1350 بودجه شهرداریها را دولت پرداخت می کرد تا رفاه شهروندان فراهم شود. اما بعد از سال 63 که قرار شد شهرداریها خودکفا باشند اوضاع تغییر کرد. تهران آرام آرام فروخته شد تا خرجش را د رآورد. شاید هم شبیه به غول بی شاخ و دمی شد که هر روز فربهتر میشد و برای اینکه گرسنه نماند باید اعضای بدن خودش را میخورد.
در تهران بدون اینکه برای ساکنان شهر فضای سبز کافی تعریف شود زمینهای بایر و حتی فضاهای سبز جایش را برجها و پاساژها داده. فروش تراکم بیش از حد مجاز، کوچههای باریک را میزبان ساختمانهای چند طبقه کرده و حالا بیش از 300 ساختمان بالای 12 طبقه در معابر 6 تا 12 متری تهران داریم که با پرداخت پول به اصطلاح جریمه ساخته شده. باغهایی که ساختوساز در آن غیرقانونی بود هم در ازای پرداخت پول یا همان جریمه به برجهای عظیم تبدیل شد.
اما با تصویب لایحه درآمدهای پایدار شهرداری، درآمد عوارض و جرائم حاصل از محل قانون مالیات بر ارزش افزوده و بخشی از ارزش گمرکی کالاهای وارداتی به حساب شهرداری واریز میشود. همچنین10 درصد از درآمد نیروی انتظامی از محل تعرفه، صدور و تمدید گذرنامه و گواهینامه رانندگی و عوارض خودروهای با عمر بیش از ۲۰ سال به استثنای خودروهای گازسوز از دیگر درآمدهای پایدار شهرداری است که با اعمال تغییر در نرخ عوارض نوسازی خانه های بزرگ و لوکس، بودجه قابل توجه وپایداری برای اداره شهر تامین میشود.
گفته میشود این لایحه باعث توسعه متوازن شهرها و روستاها و رشد امکانات در مناطق محروم میشود. در تهران هم به نظر میرسد شهرفروشی را کمتر کند اما این احتمال هم وجود دارد که دولت مجبور شود با افزایش هزینه عوارض و تعرفههایی که مردم میپردازند این درآمد تامین کند.
__________________________
بیشتر بدانید: