تنظیم رژیم غذایی یکی از مهم‌ترین راه‌ها برای کاهش تعداد حملات حاد نقرس است که تجربه می‌کنید. هدف از این تغییرات کاهش سطح اسیداوریک خون است. تغییرات غذایی زیر می‌تواند علائم نقرس را کاهش دهد:

بیماری نقرس به‌خاطر فراوانی اسیداوریک در بدن شما ایجاد می‌شود. این مقدار اضافی ممکن است از بدن ناشی شود یا در اثر دفع کم ایجاد شود. اصطلاح نقرس عموماً برای توصیف طیف این بیماری از حاد تا مزمن به کار می‌رود.

افرادی که بیماری نقرس دارند معمولاً از علائمی رنج می‌برند که بر روی پا‌ها تأثیر می‌گذارند، مثل تورم، درد، و قرمزی، به ویژه در مفصل پشت انگشت بزرگ‌پا. نقرس شدید باعث حملات پراکنده می‌شود و می‌تواند بر بیشتر مفاصل مهم اندام تأثیر بگذارد، و مفاصل کوچک دست‌ها و پا‌ها اغلب تحت تأثیر قرار می‌گیرند.

با نقرس مزمن، تار‌های سختی به نام فتوری می‌تواند در مفاصل شکل بگیرد. این تار از اسیداوریک ساخته شده است و می‌تواند خیلی بزرگ شود حتی تا حد شکستن پوست ادامه داشته باشد. افرادی که از نقرس رنج می‌برند معمولاً تحت یک یا چند روش درمانی زیر قرار می‌گیرند تا به آن‌ها در مدیریت وضعیت خود کمک کنند.

درمان‌های سنتی نقرس

درمان‌هایی برای نقرس برای کاهش درد و التهاب حملات فردی و یا تعداد حملات طراحی شده‌اند. درمان‌های سنتی شامل ایجاد تغییرات غذایی و مصرف دارو‌های خاص است.

تغییر رژیم غذایی:

تنظیم رژیم غذایی یکی از مهم‌ترین راه‌ها برای کاهش تعداد حملات حاد نقرس است که تجربه می‌کنید. هدف از این تغییرات کاهش سطح اسیداوریک خون است. تغییرات غذایی زیر می‌تواند علائم نقرس را کاهش دهد:

کاهش یا حذف الکل، به‌ویژه آبجو. مقدار زیادی آب یا دیگر نوشیدنی‌های غیرالکلی بنوشید. محصولات لبنی کم‌چرب و یا غیر چرب را بیشتر بخورید. از غذا‌های پرچرب از جمله گوشت اعضای حیوانات (‌کلیه‌ها، کبد و شیرینی‌ها) و ماهی‌های چرب (‌ساردین، ماهی کولی و شاه‌ماهی) اجتناب کنید. گوشت را به نفع پروتئین‌های گیاهی مانند لوبیا و حبوبات محدود کنید.

از کربوهیدرات‌های پیچیده مانند نان‌های سبوس‌دار، میوه‌ها و سبزیجات به‌جای شیرینی‌های قندی و کربوهیدرات‌های تصفیه‌شده مانند نان سفید بخورید.

دارو‌های نقرس:

در اینجا خلاصه‌ای از چندین نوع مواد مخدر که برای درمان نقرس به کار می‌روند آورده شده است:

دارو‌های ضدالتهاب غیراستروئیدی (‌NSAID)‌، کورتیکواسترویید‌ها و کلشی سین همگی درد و التهاب مرتبط با حمله حاد نقرس را کاهش می‌دهند. مهارکننده‌های Xanthine اکسیداز مانند آلوپورینول مقدار اسیداوریک تولید شده توسط بدن را کاهش می‌دهند. Probenecid توانایی کلیه‌ها در حذف اسیداوریک از خون را بهبود می‌بخشد.

مواد مخدر تزریقی:

در طول یک حمله حاد نقرس، اولویت اصلی درمان دارویی، کاهش درد و التهاب است. سه دسته از دارو‌های مورد استفاده برای این کار وجود دارد: NSAID‌ها، کلشی سین و کورتیکواستروئید‌ها. روزانه دو نوع دیگر از دارو‌ها برای جلوگیری از حملات نقرس در آینده استفاده می‌شوند: مهار‌کننده‌های گزانتین اکسیداز و پروبینسید.

NSAIDs‌ها:

دارو‌های ضدالتهاب غیراستروئیدی (‌NSAID) هم‌درد و هم التهاب را کاهش می‌دهند. بسیاری از NSAID‌ها از طریق شمارنده در دوز‌های پایین و در دوز‌های بالاتر با تجویز در دسترس هستند. آن‌ها می‌توانند باعث عوارض جانبی گوارشی مثل تهوع، اسهال و زخم معده شوند. در موارد نادر، آن‌ها می‌توانند باعث آسیب کلیه و یا کبد شوند.

NSAID‌هایی که معمولاً برای نقرس استفاده می‌شوند عبارتند از:

آسپرین (‌بوترین)
سلکوکسیب (‌کلبرکس)
ایبوپروفن (‌ادویل)
ایندومتاسین (‌ایندوسین)
کتوپروفن
کولچیسین (‌آلکالوئیدی به فرمول C22H25NO6 که کاربرد دارویی دارد و از گیاه سورنجان به دست می‌آید)
کالیکین (‌کالکریس) دارویی است که عمدتاً برای درمان نقرس به کار می‌رود. آن از تشکیل کریستال‌های اورت توسط اسیداوریک در بدن جلوگیری می‌کند. اگر خیلی زود پس از شروع علائم نقرس حاد گرفته شود، می‌تواند به طور مؤثر از درد و تورم جلوگیری کند. همچنین گاهی اوقات برای استفاده روزانه برای جلوگیری از حملات آینده تجویز می‌شود. اما کلشی سین همچنین باعث عوارض جانبی از جمله تهوع، استفراغ و اسهال می‌شود. معمولاً برای افرادی که NSAID‌ها را نمی‌گیرند تجویز می‌شود.
(‌تنکردشناسی) کورتیکواستروئید (‌انواع هورمون‌ها که توسط غدد فوق کلیوی ترشح می‌شود)
کورتیکواستروئید‌ها در کاهش التهاب بسیار مؤثر هستند. آن‌ها را می‌توان به‌صورت خوراکی دریافت کرد و یا مستقیماً به داخل مفصل مبتلا به‌صورت وریدی تزریق کرد. آن‌ها عوارض جانبی جدی دارند وقتی‌که برای دوره‌های طولانی استفاده می‌شوند، از جمله:
دیابت
پوکی‌استخوان (پوک شدن و کم‌تراکم شدن و شکننده شدن استخوان‌ها)
فشار خون بالا
آب مروارید
افزایش خطر ابتلا به عفونت
مرگ بافت استخوان (‌نکروز آواسکولار)‌به ویژه در مفاصل هیپ و شانه

به همین دلیل، آن‌ها به‌طورکلی تنها توسط افرادی استفاده می‌شوند که نمی‌توانند NSAID‌ها یا کلشی سین را بگیرند. دارو‌های کورتون مورد استفاده برای نقرس عبارتند از:

دگزامتازون (‌دکستر پاک)
متیل پردنیزولون (‌مدرول)
پردنیزولون (‌اومنیپورد)
تریامسینولون (‌آریستوسپان)

‌مهار‌کننده‌های گزانتین اکسیداز مهار‌کننده‌های Xanthine اکسیداز مقدار اسیداوریک تولید شده توسط بدن را کاهش می‌دهند. با این حال، وقتی که شما شروع به مصرف آن‌ها می‌کنید این دارو‌ها می‌توانند باعث حمله حاد نقرس شوند. آن‌ها همچنین اگر در طول حمله دستگیر شوند می‌توانند یک حمله حاد را بدتر کنند.

به همین دلیل، افراد مبتلا به نقرس معمولاً دوره کوتاهی از کلشی سین را در زمان شروع یک مهار‌کننده گزانتین اکسیداز تجویز می‌کنند. عوارض جانبی این دارو‌ها شامل جوش و حالت تهوع است.

کانال عصر ایران در تلگرام

بیشتر بخوانید:

نقرس، بیماری مردافکن!

بیماران نقرس، گوشت قرمز و غذاهای شیرین نخورند

همه چیز درباره نقرس

نقرس شناسی!

تماشاخانه