عمران خان: آمریکا افغانستان را به هم ریخت

 به گزارش ایسنا، عمران خان، نخست‌وزیر پاکستان در گفتگو با پی بی اس، درباره خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان گفت: اول از همه، آنها سعی کردند به دنبال راه حل نظامی در افغانستان باشند، در حالی که هیچ وقت این راه حل وجود نداشت. و افرادی مانند من که مدام می‌گفتند راه حل نظامی وجود ندارد، کسانی که تاریخ افغانستان را می‌دانند، ضد آمریکایی خوانده شدند. حتی به من "طالبان خان" می‌گفتند.

وی افزود: من نمی‌دانم هدف آنها در افغانستان چه بود، آیا ایجاد ملت سازی بود یا دموکراسی یا آزادی زنان. علت آن هر چه باشد، راهی که آنها برای آن پیش گرفتند هرگز راه حل نبود. بنابراین، هنگامی که آنها سرانجام به این نتیجه رسیدند که هیچ راه حل نظامی وجود ندارد، متأسفانه، قدرت چانه زنی آمریکایی‌ها یا نیروهای ناتو از بین رفته است. وقتی ۱۵۰،۰۰۰ سرباز ناتو در افغانستان حضور داشتند، وقت آن بود که به راه حل سیاسی بپردازیم. اما یک بار آنها نیروها را به زحمت به ۱۰ هزار نفر کاهش دادند و سپس، وقتی آنها تاریخ خروج دادند، طالبان فکر کردند که آنها پیروز شده‌اند. بنابراین، اکنون سخت است که آنها را به سازش کشاند. مجبور کردن آنها به یک راه حل سیاسی بسیار دشوار است، زیرا آنها فکر می‌کنند که پیروز شدند.

نخست‌وزیر پاکستان گفت: تنها نتیجه خوب برای افغانستان این است که یک توافق سیاسی فراگیر وجود داشته باشد، نوعی دولت تشکیل شود که همه جناح‌ها را شامل شود. بدیهی است که طالبان بخشی از آن دولت است. بدترین چیز برای افغانستان وقوع یک جنگ داخلی طولانی مدت است. و از نظر پاکستان، این بدترین سناریو است، زیرا پس از آن با دو سناریو روبرو می‌شویم؛ اول مشکل آوارگان که در حال حاضر ، پاکستان میزبان بیش از سه میلیون مهاجر افغان است و آنچه ما از آن می‌ترسیم این است که نیجه یک جنگ داخلی طولانی مدت آوارگان بیشتر است و وضعیت اقتصادی ما به گونه‌ای نیست که بتوانیم هجوم دیگری را شاهد باشیم. دوم اینکه جنگ داخلی به پاکستان کشیده شود، زیرا طالبان اساساً از قوم پشتون هستند. اکنون پشتون‌ها در مرز ما بیشتر از افغانستان هستند. و بنابراین نگرانی این است که پشتون‌های طرف ما به آن جذب می‌شوند و این آخرین چیزی است که ما می‌خواهیم.

عمران خان درباره حمایت دولت پاکستان طی سالهای گذشته و به طور مکرر از طالبان افغانستان گفت: من این را بسیار ناعادلانه می‌دانم. ۱۱ سپتامبر را به یاد بیاورید، پاکستان هیچ ارتباطی با اقدام تروریستی در نیویورک نداشت. القاعده در افغانستان مستقر بود، در پاکستان هیچ طالبانی وجود نداشت. هیچ پاکستانی درگیر این ماجرا نبود. دولت پاکستان، تصمیم گرفت که در جنگ با ترور به آمریکا بپیوندد ۷۰،۰۰۰ پاکستانی در آن جنگ کشته شدند، که ما کاری با آنها نداشتیم. بیش از ۱۵۰ میلیارد دلار ضرر اقتصادی داشتیم.

او درباره حمایت ارتش و سازمان اطلاعات پاکستان از طالبان و عبور ۱۰ هزار عضو طالبان از مرزهای پاکستان به افغانستان گفت: این مزخرف است. چرا آنها مدرکی در این مورد به ما نمی‌دهند؟ وقتی می‌گویند پاکستان به طالبان پناهگاه‌های امن داده است، این پناهگاه‌های امن کجا هستند؟ می‌گویم سه میلیون مهاجر افغان در پاکستان وجود دارد که اتفاقاً همان قوم طالبان، پشتون‌ها هستند، اکنون اردوگاه‌های ۵۰۰۰۰۰ یا ۱۰۰۰۰۰ نفری داریم. طالبان تنها با لباس نظامی نیستند. آنها غیرنظامی عادی هستند. و اگر چند غیرنظامی در این اردوگاه‌ها حضور دارند، چگونه قرار است پاکستان این افراد را شکار کند؟

عمران خان در خصوص نوع رابطه با آمریکا تاکید کرد: اگر درگیری در افغانستان در جریان باشد و پایگاه‌های آمریکا در پاکستان وجود داشته باشد، ما به اهداف تبدیل می‌شویم. سپس ما بخشی از درگیری خواهیم شد که در ۱۵ سال گذشته بوده‌ایم و دیگر نمی‌خواهیم. ما می‌خواهیم در صلح شریک باشیم.

وی افزود: پاکستان بیشتر شبیه "سلاح کرایه‌ای" بود. آمریکا می‌گوید ما به شما پول دادیم، ما به شما کمک کردیم و به همین دلیل شما در حال شرکت در این جنگ به اصطلاح با تروریسم بودید. از طرف دیگر پاکستان حالا احساس می‌کند که نیازی به عضویت در این جنگ ندارد. منظورم این است که کجا - کدام کشور دیگر ۷۰،۰۰۰ نفر را برای جنگ شخص دیگری از دست داده است؟ اقتصاد ما ویران شد. اما هنوز ما را مسئول شکست در افغانستان می‌دانند. اکنون، موضع پاکستان بسیار روشن است. ما می‌خواهیم کمک کنیم و کمک کردیم طالبان با ایالات متحده صحبت کنند و آنها را در میز گفتگو قرار دادیم. ما کار خود را انجام داده‌ایم. اگر جنگ داخلی وجود داشته باشد نمی‌توانیم از پس آن برآییم، آنچه که ایالات متحده می‌خواهد پایگاه‌ در پاکستان است. اگر در افغانستان جنگ داخلی رخ دهد، بلافاصله درگیر آن خواهیم شد. در پاکستان تروریسم وجود خواهد داشت. ما نمی‌خواهیم - جدا از هر چیز دیگری، کشور ما توانایی آن را ندارد. ما تازه از یک وضعیت ناامیدکننده اقتصادی بهبود یافته‌ایم و نمی‌خواهیم دوباره از آن عبور کنیم.