عصرایران؛ مژگان افروزی*- در باغچه جلوی خانه چند نهال کاشتیم. بعد از چند روز با بی مبالاتی رانندگانی که اتومبیل خود را مقابل باغچه پارک می کنند دو  عدد از نهال ها شکست. نهال باقی مانده را با طناب به درخت کنارش تکیه دادیم تا قامتش ایستاده بماند. دلم می گیرد. دفعه اولی نیست که گیاهی کاشته ایم و عابران در حق شان بی مهری می کنند. 

شمشادهای کوچکی که هر عابر به سهم خود شاخه ای نازک از آن شکسته و خلال دندانش کردند و تمام آن شمشادهای سبز زرد شده و غم زرد به جای شادی سبزشان نشست.

درخت های سرسبز میدان هم حال خوشی ندارند. بارها با شهرداری منطقه تماس گرفته و از آبیاری بیش از حد درختان گِله کرده ام. تماس ها بی نتیجه ماند و درختان بالا بلند میدان زرد و بیمار شده و در حال پوسیدن در خود هستند.

باغبان های آموزش ندیده، باغبان های بی خیال و باری به هرجهت که فقط می خواهند دستمزد بگیرند و درختان را فرزندان خود نمی دانند. باغبان هایی که فکر می کنند آب های زیر زمینی که هر روز ساعت ها آن را پای درختان ریخته و کوچه می شویند جزو منابع اندک آب این سرزمین تشنه نیستند.

حق دارد طبیعت که از ما خشمگین باشد. حق دارد طبیعت که با خشکسالی و سیل از ما انتقام بگیرد. حق دارد طبیعتی که به میزبانی اش احترام نگذاشته و نمک خورده و نمکدان شکستیم ما را از بخشش خود محروم کند. حق دارد...

دیروز راننده ای هنگام پارک کردن خودرو چنان به حریم باغچه مقابل خانه وارد شد که نهال کوچک ما خمیده شده بود. برایش روی کاغذی کوچک این یادداشت را نوشتم و زیر برف پاک کنش گذاشتم: 

از پنجره سرک ها کشیدم تا واکنش راننده را ببینم. بعد از چند ساعت راننده رسید و یادداشتم را در کاغذ یادداشت با طرح پروانه دید. یادداشت را خواند. با عصبانیت کاغذ را مچاله کرد و روی زمین انداخت. سوار ماشین شد و با رفتنش نهال ما برای ساعتی نفس راحتی کشید تا راننده ای دیگر به جان قامتش بیفتد.

اگر مثل کودکی ها که عروسک ها و تمام عناصر جهان را زنده فرض می کردیم و در خیالمان عروسکی یک چشم از نداشتن یک چشم درد می کِشید به طبیعت نگاه می کردیم، رنج طبیعت را می فهمیدیم. ما بزرگ شدیم و دغدغه های زندگی ارزش حیات را برایمان بی معنا کرد. ما بی رحمانه بزرگ شدیم تا زنده باشیم و زندگی نکنیم و حق زنده بودن را از طبیعت و تمام جانداران سلب کنیم. 

پروانه کاغذی ام مچاله کف آسفالت خیابان جان می داد. راننده ای از رویش رد شد و نهال ما را خمیده کرد.