عصرایران ؛ مصطفی بدرالسادات - روزگاری، بسیجی بودن در این کشور، یک فداکاری بود. بسیجی، کسی بود که برای دفاع از دین و میهن، کسب و کار و تحصیل و خانواده اش را وامی گذاشت، از زندگی بی خطر در شهر و روستایش می گذشت و به میانه آتش و باروت می رفت و نیک می دانست که اگر چه رفتنش به معرکه جنگ با اوست، اما هیچ تضمینی برای بازگشتش وجود ندارد و اگر هم بازگردد معلوم نیست دست و پا و چشم هایش را با خود بازگرداند یا نه!

در آن روزگار بسیجی بودن مترادف بود با جنگ با دشمن، جانبازی، اسارت و شهادت و از این رو، عضو بسیج شدن، مساوی بود با هزینه دادن.

درست به همین دلیل بود که بسیج نه در قالب یک سازمان نظامی یا شبه نظامی به معنای متعارفش، که یک تشکل مردمی، محبوب و دوست داشتنی تعریف شد و این، البته منطبق بر واقع بود چه آنکه اگر بسیج و بسیجیان دوران دفاع مقدس نبودند، محاسبات نظامی صدام در فتح یک هفته ای تهران، این چنین به خطا نمی رفت.

اینک اما، بسیجی بودن که روزگاری با هزینه دادن همسان بود، به سمت امتیاز گرفتن میل کرده است. این نکته ای است که بسیج دانشجویی هشت دانشگاه کشور (صنعتی شریف، تهران، امام صادق (ع)، امیرکبیر، بهشتی، علم و صنعت، علامه طباطبایی و خواجه نصیر) در نامه خود به سردار عزیز جعفری، فرمانده کل سپاه، بدان اشاره داشته اند.

بسیج دانشجویی این هشت دانشگاه، با اشاره به اینکه مجلس درصدد است مازاد 40 درصد سهمیه رزمندگان در مقاطع مختلف تحصیلات دانشگاهی را به بسیجیان فعال واگذار کند، در نامه خود آورده اند: « این مزایا و سهمیه ها تنها بهانه ای برای بهانه جویان که این روزها مشغول حمایت از جنایتکاران صهیونیست هستند، است و این یعنی بازی اضافه بر ملامت ملامتگران روی دوش فرزندان امام (ره) و رهبر "به فرض که با چنین سهمیه هایی افرادی به حضور در بسیج متمایل شوند آیا حضور چنین افراد منفعت طلب و سودجویی در نهاد مردمی بسیج که محل مجاهدان و عاشقان است، تنها موجب ناخالصی نهاد خالص شجره طیبه نمی شود؟فراموش نکنیم سخن رهبر عزیزمان را که حکیمانه فرمودند: "یکی از نیازها، گزینش افراد باصلاحیت در بخش های مختلف این تشکیلات بزرگ است. امام (رضوان الله تعالی علیه) همیشه به همه- از جمله به دانشجوها- توصیه می کردند که از نفوذی ها بپرهیزید.»

در واقع، آنچه در این نامه آمده است، آسیب شناسی مهمی است که عدم توجه به آن می تواند بسیج را از یک تشکل مردم نهاد و ایثارگر به سازمانی برای جذب امتیازات تبدیل کند که این اتفاق، قطعا نمی تواند در راستای اهداف بلندمدت بسیج به شمار رود.

البته در اینجا، تفکیک بین دو گروه ضروری است: گروه اول، رزمندگانی هستند که در طول هشت سال دفاع مقدس، بی هیچ چشمداشتی و حتی بدون اینکه بدانند ممکن است در آینده امتیازاتی بگیرند (چون حتی به زنده ماندن خودشان هم مطمئن نبودند) راهی جبهه ها شدند و شجاعانه برای وطن و دین جنگیدند و ما، امروز، حتی زندگی و نفس کشیدن هایمان را نیز بی هیچ تعارفی مدیون آنان هستیم.

در همه جای دنیا سربازان وطن که در آزمون جنگ شرکت کرده اند، جایگاه رفیعی دارند و هم دولت و هم مردم می کوشند از آنان حمایت ویژه کنند چه آنکه قدر دانستن رشادت های آنان، بخشی از فرهنگسازی برای دفاع از میهن است که همه جوامع بدان نیاز دارند.

این مساله در ایران نیز باید همچنان مورد توجه باشد حتی اگر بعضا سوء استفاده هایی نیز از آن شود یا سوءتعبیرهایی نسبت بدان صورت گیرد.

اما گروه دوم  کسانی هستند که بعد از جنگ عضو بسیج شده اند، نه جنگی دیده اند، نه انفجار خمپاره 60 را در دوقدمی شان تجربه کرده اند، نه بمب خردل و اعصاب، شیمیایی شان کرده است، نه پایشان را روی مین جا گذاشته اند، نه طعم تلخ اسارت را چشیده اند و البته اینکه این اتفاقات برای آنان نمی افتد، جای خرسندی دارد چه آنکه به برکت بسیجیان و سپاهیان و ارتشیان سالهای جنگ اینک در فضای صلح به سر می بریم.از این رو، اگر عضو بسیج شدن در سالهای گذشته، اعزام به جبهه های جنگ را در پی داشت، امروز، خوشبختانه چنین پیامدی را ندارد و لذا صرف عضویت در بسیج یا فعالیت در آن نباید مستمسکی برای اعطای امتیازات ویژه باشد.
لذا نباید این دو گروه را همسان دانست ولو آن که در میان گروه دوم نیز انسان های فداکار و مخلص ، فراوان باشند.

نکته مهم در این میان آن است که ارائه مشوق ها و امتیازات ویژه باعث می شود برخی افراد، نه از سر صدق نیت و خدمت که برای برخورداری از امتیازاتی مثل کسر خدمت سربازی یا استفاده از سهمیه های خاص، راهی بسیج شوند و این امر، در زمانی نه چندان دراز، این نهاد مخلص را به هدفی برای فرصت طلبان و کسانی که به دنبال "امتیاز" هستند، تبدیل می کند و این نکته ای است که به روشنی در بیانیه بسیج دانشجویی هشت دانشگاه مطرح کشور بدان اشاره شده است.
در چنان صورتی ، کسانی هم که خالصانه و برای خدمت ، به بسیج می روند نیز با این انگ مواجه می شوند که شاید آنها هم در پی امتیازات خاص هستند و بدین ترتیب تر و خشک باهم می سوزد.

بسیجی واقعی، نه برای بهره مندی از امتیاز و سهمیه و کسر خدمت سربازی و مسایلی از این دست، که برای خدمت به جامعه و در راه خدا، قدم در این وادی می گذارد کما اینکه پیشکسوتان بسیج، چنین کردند و آن حماسه به یاد ماندنی را در هشت سال دفاع مقدس آفریدند.

حمایت از بسیج، اعطای امتیازات ویژه- که بعضا باعث بدبینی هایی هم می شود- نیست بلکه حمایت واقعی از این نهاد مردمی، حفظ "اخلاص" در مجموعه ای است که به تعبیر امام خمینی (ره) "لشکر مخلص خداست" و اگر روزی این اخلاص به مسایل مادی آمیخته شود، آنگاه باید نگران بود و بسیار هم نگران بود.