اصولا بهترین پاداش برای کودک، نظر مساعد و خشنودی شماست، و از آن بهتر، رضایت خاطری است که ازانجام عمل صحیح برایش ایجاد می شود. باید کم کم و به تدریج به او آموخت که بهترین پاداش انسان، خوب بودن است.

کیهان: تشویق یکی از عوامل مهم در ایجاد خودباوری می باشد. همه افراد حتی بزرگ سالان، تا آخر عمر نیاز به تشویق دارند. تشویق موجب رغبت و دل گرمی و نشاط و تحرک می شود و انسان را به کار و کوشش و جدیت وا می دارد.

فردی که مورد تشویق قرار می گیرد، احساس آرامش و رضایت خاطر و اعتماد به نفس می کند و برای تحمل دشواری ها آماده می گردد. برعکس اگر مورد نکوهش یا ناسپاسی قرار گیرد، دلسرد و بی رغبت می شود و احساس حقارت و ضعف می کند، به گونه ای که توان خویش را از دست می دهد و حتی از استعدادهای موجود خویش نیز نمی تواند استفاده کند.
وقتی شما کودکی را تشویق می کنید، در واقع می خواهید بگویید که گفتار یا رفتارش مورد تأیید شماست و شما خواستار ادامه آن هستید.

وقتی فرزندتان به موفقیتی دست می یابد، هرچند این موفقیت اندک باشد، باید بلافاصله با تشویق و تأیید شما رو به رو شود تا توانایی های خویش را باور کند. اگر شما بیش تر اوقات نقاط ضعف او را ببینید و به موفقیت های او بهای چندانی ندهید، به دست خود بذر ناتوانی و زبونی را در روح و روان او پاشیده اید. (وقتی کارنامه فرزندتان را می گیرید، ابتدا به سراغ نمره های کمتر می روید و فرزندتان را سرزنش می کنید؟ یا نمره های بالاتر را می بینید و او را تأیید و تشویق می نمایید؟)

تشویق یعنی این که با گفتار یا عمل از او قدردانی و ستایش شود. مانند گفتن: آفرین، مرحبا، احسنت، بارک ا، متشکرم، خشنود شدم، و یا تقدیم هدیه، لبخند زدن، در آغوش گرفتن، بوسیدن، امتیاز دادن، جایزه دادن و...

نکاتی در مورد تشویق

- اصولا بهترین پاداش برای کودک، نظر مساعد و خشنودی شماست، و از آن بهتر، رضایت خاطری است که ازانجام عمل صحیح برایش ایجاد می شود. باید کم کم و به تدریج به او آموخت که بهترین پاداش انسان، خوب بودن است. (البته درک این مسأله در سن خاصی میسر می شود.)

- روش تشویق کردن خود را تغییر دهید. با یک مثال مطلب را بیان می کنیم: فرض کنید پسر شما ساکت در گوشه ای نشسته است و برای خودش بازی می کند. شما می گویید: «آفرین چه پسر خوبی دارم.» و ناگهان می بینید از جایش بلند می شود و همه چیز را به هم می ریزد. شما تعجب می کنید که چرا تشویق او چنین نتیجه ای داشته است. ولی خبر ندارید که او در همان لحظه ای که ساکت بوده، داشته با خودش نقشه می کشیده که چگونه برادر کوچکش را اذیت کند.

بنابراین او خودش را پسر خوبی نمی داند و جمله تشویقی شما باعث عذاب وجدان او می شود. برای این که به شما ثابت کند پسر چندان خوبی هم نیست، بلند می شود و همه چیز را به هم می ریزد. اگر شما به جای این تعریف و تمجید کلی، فقط موقعیت را توصیف می کردید و مثلا می گفتید: «تو می توانی گاهی خودت به تنهایی بازی کنی و اصلا هم سر و صدا نکنی.و پسر شما به احتمال زیاد از خودش خشنود می شد و موردی هم برای عذاب وجدان پیش نمی آمد.

به یک مثال دیگر توجه کنید: مادری تعریف می کرد که من هر دو راه را امتحان کرده ام. سالها بچه های من چیزی جز «آفرین پسر خوب» یا «ای دختر بد» از من نمی شنیدند، تا این که یک روز با دختر پنج ساله ام به خرید رفته بودم. او رفتار خوبی داشت و من آماده بودم که بگویم: «امروز خیلی دختر خوبی بودی.» ولی تصمیم گرفتم روش جدید را امتحان کنم و از توصیف موقعیت ها» بهره بگیرم. بنابر این به او گفتم «از این که در فروشگاه به من کمک کردی ممنونم. آن طور که بطری ها را توی سبد خرید مرتب کردی و چیدی، خرید کردن برایم آسان تر شد یک دفعه یک عالمه جای اضافی داخل سبد خرید پیدا کردم.» از آن روز به بعد او نه تنها خریدهای مرا درون سبد مرتب می کند، بلکه ابزار کار پدرش را درون قفسه، همین طور صندوق خانه و اخیرا هم قفسه اسباب بازی های خودش را مرتب می کند. او در مورد خودش به عنان دختر خوب یا بد فکر نمی کند، بلکه به این فکر می کند که هر وقت اراده کند، می تواند همه جا را مرتب کند. و این تفاوت بزرگی است.

بدانید که با تعریف و تمجیدهای کلی، عملا دنبال دردسر می گردید، پس روش خود را تغییر دهید و فقط آنچه را می بینید، توصیف کنید. به این ترتیب به فرزند خود کمک می کنید که خصوصیات مثبت شخصیت خود را تقویت کند و از خود، تصویری خوشایند در ذهنش ایجاد نماید.

کانال عصر ایران در تلگرام

تماشاخانه