از منظر برخی منتقدین، بهتر آن است که نظام دوحزبی به حکومت حزبی منتهی نشود و از حیث رعایت ارزش‌های دموکراتیک ،وضع آمریکای دوران اوباما به مراتب بهتر از وضع بریتانیای دوران تاچر است.   

نظام‌ حزب مسلط ممکن است از لحاظ روان‌شناختی خودجاودانه‌ساز باشد. یعنی مردم را از تغییر بترساند و در قدرت بودن یک حزب خاص را "طبیعی" جلوه دهد.

حدود 9 درصد مردم شوروی عضو حزب کمونیست اتحاد شوروی بودند. در چین نیز بین 6 تا 7 درصد مردم این کشور عضو حزب کمونیست چین هستند.

احیاء اندیشه‌های دموکراتیک در سده‌های هفدهم و هجدهم میلادی، به ویژه با آرای جان لاک، بیش از آنکه سرشت "مشارکتی" داشته باشد، سرشت "حمایتی" داشت. یعنی جان لاک بیشتر نگران له‌شدن "فرد" زیر دست و پای حکومت‌های غیر دموکراتیک بود.

"حزب" به معنای دقیق کلمه پدیده‌ای بود که می‌خواست پای "مردم" را به سیاست باز کند.

در حکومت‌های کمونیستی، هیئت حاکمه مدعی بود به نمایندگی از مردم حکومت می‌کند ولی عملا در برابر مردم تحت حاکمیتش پاسخگو نبود و به آن‌ها حساب پس نمی‌داد.

امتیاز اصلی نظام‌های ریاستی این است که با تفکیک قوۀ مقننه از قوۀ مجریه، از خطر سلطۀ حکومت (قوۀ مجریه) بر تمام حوزه‌های زیست اجتماعی جلوگیری می‌کنند و از این طریق از حقوق و آزادی‌های فردی حمایت می‌کنند. به قول توماس هابز: «آزادی، قدرت تکه تکه شده است.»

  در واقع سازمان ملل تلاشی برای تحقق حکومت جهانی بود که اگرچه یکسره شکست‌خورده از آب درنیامده، ولی چندان هم موفقیت‌آمیز نبوده است.

پس از جنگ جهانی دوم، فرایند بی‌سابقه‌ای از یکپارچگی در اروپا پدید آمد که به گفتۀ برخی، هدف آن ایجاد چیزی است که وینستون چرچیل در 1946 نام "ایالات متحدۀ اروپا" را بر آن گذاشت.

در اواخر دهۀ 1960 نئومارکسیست‌هایی مانند هربرت مارکوزه بابت "رادیکالیسم‌زدایی از پرولتاریای شهریِ جوامع غربی" افسوس می‌خوردند و به جای آن، به "توان انقلابی" دانشجویان، زنان، اقلیت‌های قومی و جهان سوم امیدوار بودند.

لیبرالیسم حاوی یکی از پرنفوذترین شکل‌های ایده‌آلیسم است. اگرچه لیبرال‌ها به طور سنتی ملت را واحد اصلی سازمان سیاسی می‌دانند، ولی بر اهمیت وابستگی و تجارت آزاد نیز با این استدلال تاکید کرده‌اند که "جنگ سودی به بار نمی‌آورد".

حکومت پارلمانی از حیث اعتماد به مجلس کارآمد است و غالبا دولت از تصویب برنامه‌های خود در مجلس مطمئن است اما پیوند ارگانیک بین قوۀ مقننه و قوۀ مجریه، معمولا عامل بی‌ثباتی حکومت‌ها در نظام پارلمانی هم می‌شود.

هزینه پائین برای ثبت کشتی، مالیات پائین یا فقدان مالیات، رهایی از قوانین کار و امکان استفاده از کارگران ارزان از دلایل استفاده از پرچم مصلحتی است.

عبارت "سیاست واقعی" را یک روزنامه‌نگار آلمانی به نام لودویک فون روخو در قرن نوزدهم در توصیف سیاست‌ورزی بیسمارک ابداع کرد. تحقق منافع ملی، اصل اساسی سیاست واقعی است.

ضعف حاکم بر ایران در واپسین سال‌های سلطنت صفویان سبب آشفتگی فراوان در کشور گردید ولی با روی کار آمدن نادرشاه افشار حاکمیت ایران بر جزیره‌ها و کرانه‌های شمال و جنوب خلیج فارس تجدید شد.

سوداگران در مورد بسیاری از مسائل اختلاف داشتند ولی دربارۀ ارتباط نزدیک بین منافع اقتصادی و منافع ملی توافق داشتند و معتقد بودند شرط لازم تشکیل و تداوم "دولت ملی" تراکم فلزهای گرانبها در داخل کشور است.

اصطلاح رادیکالیسم را اولین بار در بریتانیا چارلز فوکس (1806-1749) رهبر حزب ویگ رایج کرد. رادیکالیسم "ایدئولوژی" نیست بلکه یک "روش" یا "رویکرد" است برای حل مسائل اجتماعی یا طرح مطالبات نیروهای اجتماعی گوناگون.

نهادی است که توسط سازمان ملل تأسیس شده و به موجب آن، یک سرزمین تحت قیمومت، با نظارت شورای قیمومت سازمان ملل متحد، تحت ادارۀ یک کشور یا خود سازمان ملل متحد قرار می‌گیرد.

جان کلام فوکویاما در این نظریه این است که لیبرال‌دموکراسی شکل نهایی حکومت در جوامع بشری است و تاریخ بشر نیز مجموعهای منسجم و جهت‌دار است که بخش اعظمی از جامعۀ بشری را به سوی لیبرال‌دموکراسی سوق می‌دهد.

دیکتاتور در روم باستان به مقام بلندپایه‌ای اطلاق می‌شد که با اقتدار فوق‌العاده‌ای زمام امور مملکت را در دست گرفته و تمام اختیارات را در خود متمرکز می‌ساخت.