فیلم گزارش را این جا ببینید
عصر ایران ــ من به عشق باور دارم، اما نه آن عشقی که فقط در شعلهی کوتاه و گذرای شمع روز ولنتاین میسوزد. من به عشقی ایمان دارم که شعلهی ابدیاش، گرمای زندگیمان را در تاریکترین لحظهها تأمین میکند.
باور دارم که زمزمهی آرام و صمیمی تفاهم، خیلی بیشتر از نمایشهای پرزرقوبرق و خیرهکننده، عشق ما را به دیگری نشان میدهد؛ مثل وقتی که آخرین تکهی شکلات را با کسی قسمت میکنی یا دست یارت را میگیری، چون کلمات بهتنهایی نمیتوانند عمق احساساتت را بیان کنند.
به نظرم، آنچه در روز ولنتاین اهمیت دارد، شاخههای گل رز یا جواهرات گرانقیمت نیست، بلکه شجاعتی است که برای باز کردن درهای قلبمان به کار میبریم، حتی وقتی قلبمان شکسته باشد. من فکر میکنم عشق واقعی مانند لباسی است که یک خیاط چیرهدست با دقت دوخته؛ باید طوری باشد که در آن احساس زیبایی کنی، اما همزمان از بودن خودت معذب نشوی. و از همه مهمتر، عشق فقط برای آن یک روز در ماه فوریه نیست؛ عشق متعلق به تمام روزهایی است که با هم خندیدیم، هر اشکی که پاک شد و هر لحظهای که مهربانی بر ترس پیروز گردید. حالا، آیا واقعاً همهی اینها نمیتوانند هر روز را به یک روز ولنتاین تبدیل کنند؟