فیلم را اینجا ببینید
عصر ایران ــ ناصر فکوهی : در سال ۱۳۵۷، در ابتدای انقلاب اسلامی، بسیاری تصور میکردند که انقلاب به معنای تحقق آرمانهای آرمانی و اتوپیایی است. در آن زمان، شعارهایی مانند حذف زندانها و پایان دیکتاتوری بسیار رایج بود. مردم گمان میکردند که قرار است بهشتی روی زمین ساخته شود، انتظاری که در هیچ انقلابی بهطور کامل محقق نشده است. با این حال، این تصورات در میان مردم رواج داشت.
بهتدریج، با مأیوس شدن برخی از این آرمانها، بهویژه دانشجویان و افرادی که به امید خدمت به کشور به ایران بازگشته بودند، ناامیدی شکل گرفت. بسیاری از این افراد پس از حدود دو سال، به دلیل شرایط موجود، از ایران مهاجرت کردند. با آغاز جنگ ایران و عراق، این روند شدت گرفت. خانوادههای ثروتمند، که تمایلی به مشارکت در جنگ نداشتند، بیشتر به مهاجرت روی آوردند. این مهاجرتها بهویژه در میان کسانی که از موقعیتهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی بهتری برخوردار بودند، برجستهتر بود.