در اوایل دهه ۱۹۸۰، ذخیرهسازی دادهها عمدتاً روی نوارهای مغناطیسی بزرگ یا فلاپی دیسکها انجام میشد. اما با ظهور فناوریهای جدیدی مانند ویدئو دیسک، روشی نوین برای ذخیرهسازی دادههای بصری و صوتی در قالب دیجیتال ارائه شد که ظرفیت ذخیرهسازی را به شکل چشمگیری افزایش داد. این تحول همزمان با ظهور سیدی بود.
اگرچه این دیسکهای بزرگ چندان مورد استقبال قرار نگرفتند، اما فناوری دیسکهای نوری با ارائه ظرفیت بیشتر، کیفیت بهتر و دوام بالاتر نسبت به نوارهای مغناطیسی، زمینه را برای توسعه فرمتهای دیجیتال آینده مانند دیویدی (DVD) و بلو-ری (Blu-ray) فراهم کردند.