خیابانی در تهران که امروز به نام یکی از بلندترین قلههای ادبیات عارفانه ما یعنی «مولوی» نامگذاری شده، روزگاری نام یک دلقک درباری را بر خود داشت؛ مردی که حتی خواندن و شنیدن برخی از حرکاتی که در مجالس از او سر میزده، عرق شرم بر پیشانی مینشاند.
در ردیف افراد ایستاده، نفر چهارم از سمت چپ اسمال بزاز است. در یک طرف او تنبکزن دسته ایستاده و در طرف دیگر پسر رقاصی که لباس دخترانه پوشیده است.