عصر ایران ؛ احسان محمدی - بوی قورمه سبزی همه طبقه را پر کرده. سر ظهر است و یکی از همکارها دارد توی آشپزخانه غذا گرم میکند. رستوران هست اما بعضی از کارکنان ترجیح میدهند با خودشان غذا بیاورند، کسانی برای صرفهجویی این کار را میکنند و عدهای هم معتقدند «هیچی غذای خونه نمیشه!»
مغزم میرود سراغ احمدینژاد. شنیده بودم که غذای ریاست جمهوری را نمیخورد و معمولاً از خانه غذا میآورد. دستپخت همسرش. آن موقع بعضی اطرافیانش این را نمادی از سادهزیستی عنوان میکردند، اینکه تا چه اندازه به فکر صرفهجویی و بیتالمال است.
کاری به منوی غذایی خلق خدا ندارم اما در همه دورهها معتقد بودم و هستم که این کارها اگر نمایشی است هیچ فضیلتی ندارد، اتفاقاً برعکس، یک مدیر آن هم در حد رئیس جمهوری باید غذای خوب بخورد، خوب استراحت کند و حتی تفریحات خوبی داشته باشد تا بتواند بهتر کار کند. بدن انسان و به صورت ویژه «مغز» نیازمند مراقبت است، اینکه به اسم سادهزیستی عذابش بدهیم چه سودی برای خلق خدا دارد؟
میخواهد محمود احمدینژاد باشد یا حسن روحانی و باقر قالیباف، مهمترین وظیفه مقامات، تقلا برای بهبود زندگی مردم است، اینکه روی حصیر بنشینند، نان خشک بخورند و سوار ماشین زهوار در رفته بشوند و ممکلت را به فنا بدهند از نظر بیشتر مردم، فقرنمایی و ریاکاری است. بنز سوار شوید، خاویار بخورید و گلف بازی کنید اما زندگی و ومعیشت مردم را بهتر بکنید. همین!