من وقتي فيلمنامه رانوشتم آن رادادم به چند فيلمنامه نويس حرفه اي بخوانند. يکي از آنها آقاي پيمان قاسم خاني بود که پس از اينکه آن راخواند به من گفت تو اين همه طنزراازکجا آوردي؟ گفتم از جايي نياوردم. من همان فضايي راکه درآن زندگي مي کنم را به تصوير کشيدم. اصلا همين کتاب فرهنگ جبهه راببينيد. قابل قياس باحال وهواي فيلمهاي ما نيست. ياآن دروغ است يا اين. درمجموع عملا وعلنا به سمت تحريف تاريخ جبهه رفته ايم.
من فکرمي کنم بيشترازاينکه مصلحت باشد ما به سمت يک نوع خودسانسوري رفته ايم. گاه بدون اينکه روابط خاص هم به وجودآيد ما نگاه وسليقه امان رابه آن تحميل مي کنيم. گاه چيزي رابسيار کمترازآنچه وجوددارد نشان مي دهيم وگاهي هم خيلي از چيزهايي راکه وجودندارد به آن مي افزاييم.
اين يکي از مسائلي بود که کاررا بسيار مشکل مي کرد. مشکل اين بود که اغلب اين بازيگران به طور همزمان سر فيلمهاي ديگري بودند ونمي شد آنها راجمع کرد و گفت که يک ساعت معطل شويد تا فلان نما راازشما بگيريم. بنابراين هميشه به تهيه کننده مي گفتم بيشتر ازاينکه پول توپ وتانک مصرف کني بايد هزينه بازيگران شود.
يکي ديگراز مشکلات هم همين بود که تاهمه فهميدند که فيلم جنگي است ذهنيتشان به سمت هنرپيشه هايي رفت که درهمه فيلمهاي جنگي هستند ودرآخرهم بايد شهيد شوند. بنابراين مساله را با آقاي شريفي نيا درميان گذاشتم. ايشان هم ازکساني دعوت به عمل آوردند که يا چنين تجربه اي رانداشتند ويا کمترازآنها استفاده شده بود... .