نروژ از دیروز پاره ای محدودیت های بازرگانی علیه ایران اعمال کرد و ژاپن گفته است از امروز اقدام های مشابهی را آغاز خواهد کرد. این دو کشور گفته اند تصمیم آنها در اجرای قطعنامه شورای امنیت و حمایت از اقدام های ضدایرانی آمریکا اتخاذ شده است.
هنوز به درستی معلوم نیست گستره این تحریم ها چقدر خواهد بود و چه تاثیری بر اقتصاد ایران گذاشت.
اما آنچه از اکنون روشن است، این است که متحدان و دوستان ایالات متحده به تدریج فشار به ایران را تشدید خواهند کرد و بعید نیست در روزهای آینده کشورهای دیگری نیز به این فرآیند بپیوندند. هدف ما از طرح این موضوع و نوشتار امروز، مطلقا این نیست که دولت ایران برای خنثی کردن فشارهای بین المللی، درخواست های آمریکا و اروپا را برای تعلیق غنی سازی اورانیوم بپذیرد. هدف، یادآوری این موضوع است که روند پرونده هسته ای و مسائل حاشیه ای و تبعی آن به روندی تدریجی تبدیل شده و بیم آن می رود که جهان به آن عادت کند و ایران به صورت ناخواسته به دنباله روی از موج های برآمده از تصمیم رقیبان و دشمنان بین المللی دچار شود.
خروج از این جریان تدریجی و عادت آور که در آینده تغییر آن برای ایران بسیار دشوار خواهد بود، لاجرم در گرو ارائه ابتکاری متفاوت توسط ایران است. این ابتکار اگر به صورت دقیق و مبتنی بر امنیت ملی و منافع ملی تعریف شود، بهتر از وضع کنونی، منافع ایران را تامین خواهد کرد. اینکه ابتکار ایران چه باشد، در صلاحیت نهادهای ذی ربط و در راس آنها شورای عالی امنیت ملی است که می تواند به نمایندگی از نظام تصمیم بگیرد.
اما آنچه به عنوان پیشنهاد کارشناسی می توان ارائه کرد، تفکیک کردن مناقشه هسته ای از کیان جمهوری اسلامی و اولویت بخشیدن به دومی است. هدف هر طرح و برنامه علمی، سیاسی، اقتصادی و دفاعی، طبعا تقویت کشور و نظام سیاسی آن برای افزایش بهروزی ایرانیان است. به همین جهت اصل گرفتن ایران و مردم آن و جمهوری اسلامی و دین سایه گستر بر آن و تلاش برای قرار دادن دیگر برنامه ها در مسیر این هدف استراتژیک، می تواند راهگشا باشد. مبادا که خود و جهانیان به تحریم های تدریجی و آرام خو کنیم و زمان برای دفع این خطر از کف برود.