عصر ایران - حدود دو ماه از آغاز انقلاب مردمی در لیبی می گذرد. اعتراضات مسالمت آمیز و غیرمسلحانه مردم لیبی پس از برخورد بسیار خشن و خونین نیروی دولتی و انشقاق در ارتش لیبی به نبرد مسلحانه اي تمام عيار تبدیل شد و با تصرف شهرهای شرق لیبی به دست انقلابیون و مخالفان ، هم اکنون این کشور به دو بخش تقسیم شده است. مخالفان در شرق لیبی دولتی را به پایتختی شهر بنغازی تشکیل داده اند و دولت معمر قذافی هم همچنان غرب این کشور را به مركزيت طرابلس در کنترل خود دارد.
هم اکنون روز به روز برقدرت دولت مخالفان در بنغازی افزوده می شود و هر روز ، شماری بیشتری از کشورهای جهان ضمن دوری از دولت قذافی، به دولت مخالفان نزدیک می شوند که در این رابطه می توان به دو کشور مهم و مخالف حمله نظامی ناتو به لیبی یعنی روسیه و ترکیه اشاره کرد.
ترکیه در روزهای اخیر میزبان رئیس شورای حکومتی انتقالی مخالفان لیبی بود و روسیه نیز به صراحت اعلام کرد که تنها پس از موافقت قذافی برای کناره گیری از قدرت ، در بحران این کشور دخالت می کند.
این دو کشور تاکنون بیشترین حمایت ها را از قذافی داشتند ولی در شرایط فعلی متوجه شدند که حمایت از قذافی فایده ای ندارد.
در جمع کشورهای منطقه ، تاکنون قطر ، کویت و اردن رسما دولت مخالفان را به رسمیت شناخته اند. دیگر کشورها نیز با وجود به اینکه دولت مخالفان را به رسمیت نشناخته اند اما تماس ها و دیدارهایی را با مخالفان برقرار کرده اند تا در لیبی پس از قذافی، منافع ملی آنها حفظ شود.
کشورهای دیگر نیز به تناسب و در سطوح مختلف از اخراج دیپلمات های قذافی از پایتخت خود تا اعزام نماینده ای به شهر بنغازی و دیدار و گفت وگو با مقامات مخالفان اقدام کرده اند.
برخی از کشورهای منطقه مانند قطر پا را از این موضوع نیز فراتر نهاده اند و ضمن امضای قرارداد با دولت مخالفان ، بازاریابی وفروش نفت مخالفان را برعهده گرفته اند تا از این طریق مخالفان را تامین مالی کنند.
به هر حال تا كنون هر یک از قدرت های منطقه ای و جهانی واکنشی را نسبت به اتفاقات مهم لیبی داشته اند ولی در این میان، نامی از ایران نیست و حداکثر واکنش ایران به حوادث لیبی، موضع گیری های ساده و روتین سخنگوی وزارت امور خارجه ایران است که در نشست های خبری هفتگی او ابراز می شود.
اين در حالي است كه تقریبا تمامی برآوردها و گمانه زنی ها حکایت از آن دارد که شمارش معکوس سقوط قذافی و دولت او آغاز شده است به طوري كه در اجلاس سران کشورهای حاضر در نشست گروه هشت تاکید شد زمانی که قذافی حاضر به سوار شدن به هواپیما برای خروج از لیبی شود ما با او درباره شماره صندلی اش گفت وگو می کنیم.
حال سوال اینجاست که دولتمردان و سیاستگذاران و تصمیم گیران ایرانی برای لیبی پس از قذافی چه فکری کرده اند و اساساً چرا تا بدين اندازه سكوت و انفعال در سياست خارجي ايران نسبت به ليبي وجود دارد؟ با اين بي تفاوتي مسوولان ما ،در ليبي جديد كه به دست مخالفان كنوني شكل خواهد گرفت ، ايران چه جايگاهي خواهد داشت.
این در حالی است که ایران تاکنون هیچ حمایتی ولو سياسي از مخالفان قذافی انجام نداده است. حاكمان آينده ليبي ،قطعاًدر ترسيم مناسبات جديد بين المللي خود ، حمايت يا عدم حمايت كشورها در دوران كنوني را يكي از ملاك هاي تصميم سازي خود قرار خواهند داد.
انتظار می رود در روزهای باقی مانده تا سقوط دولت قذافی، حداقل ارتباطی با دولت مخالفان برقرار شود تا ایران نیز در جمع کشورهای که در لیبی آینده نیز نقش داشته باشد ، حاضر باشد و گامی در راستای حفظ منافع ایران در این کشور برداشته شود.
اگر ما به فکر منفعت خودمان هستیم پس فرق ما با آمریکا و انگلیس و ... چیست .
به عقیده من در مورد حکومت فعلی لیبی که تکلیف معلومه و در مورد حکومت آتی هم که هیچ چیز معلوم نیست.
مساله امام موسی صدر بزرگترین مسئله بین یک ایرانی و یک لیبیایی است .
اسفند ؟!!! کو تا اسفند
شعور ملتو در حد نخود فرض کردن واقعاً
البته شایدم باشیم
با توجه به شرایط ایران اگر برای حزب الله و یا کشور سوریه هزینه ای میشود
در جهت حفظ پشتوانه های امنیتی ایران است