مهران مدیری ؛ چلچراغ - روزی که او را شناختم و از اولین باری که او را دیدم ، حالش خوب نبود.اصلا هیچ وقت حالش خوب نبود . منظورم بدحالی جسمانی اش نیست . احساس خوشبختی دورنی نداشت . از آن آدمهای غمگینی بود که ذاتا اندوه را در خود داشت . این در صدایش بود . در لحن گفتارش بود ، در چشمانش بود و در حرکت دستانش . شاید با همین اندوه درون ، احساس شادی داشت و با همین دلمشغولی ها درون ، خودش را زنده نگه می داشت .
دوست داشت تنها باشد . دوست داشت خلوت باشد . دیگران را به خود راه نمی داد . هرگز نفهمیدم چه چیزی خوشحالش می کند و چه زمانی حالش خوب است .
برای بازی در پاورچین به اوتلفن زدم . رفته خانه اش و نشستم به درد دل . در همه جای خانه بود . مجسمه اش ، عکس هایش ، نقاشی هایی که ازچهره او کشیده بودند .و نقطه درخشان کارنامه اش ، هامون . همه جا پر از او بود و او غمگین ، مثل کودکی بود که توسط خداوند تنبیه شده باشد . یک بغض نهفته در گلویش بود و نمی دانم چرا .
گفت که می آید و در پاورچین بازی می کند . فردا به محل فیلمبرداری ما آمد وحرف زدیم . می دانستم که نمی آید . حوصله نداشت . حقیقت را نمی گفت که دل من نشکند . حوصله نداشت و رفت . نزدیک در خروجی برگشت ، مرا بوسید و گفت : " من همیشه یک بازی به تو بدهکارم .
و رفت ، برای همیشه رفت . "
روزی که برای خاکسپاری رفتم ، و هزاران نفر آمده بودند تا این پیکر غمگین را به خاک بسپارند و مردم فراوانی که دوستش داشتند و می گریستند . و مردم فراوان دیگری که آمده بودن با هنرمندان مورد علاقه شان عکس بگیرند و عده فراوان هنرمندانی که سعی داشتند به دیگران بفهمانند که ما بیشتر از شما با ایشان دوست بودیم ، در این هییاهوی عظیم ، آخرین جمله او را دوباره شنیدم که می گفت : "من همیشه یک بازی به تو بدهکارم ... مطمئنم در بهشت ، روزی با او کار خواهم کرد . احتمالا در یک تئاتر مشترک که انجا دیگر حوصله دارد ، حالش خوب است و غمگین نیست .
صد دانه یاقوت دسته به دسته....