عصر یران ورزشی، پریا سپینود - انتخابات فدراسیون فوتبال، فردا در حالی برگزار می شود که هیچ یک از سه کاندیدای ریاست فدراسیون فوتبال، حتی از مقبولیت نسبی هم در جامعه فوتبال برخوردار نیست.
علی کفاشیان که از صد جهت مورد انتقاد جامعه فوتبال ایران است. فقدان استقلال، آسان گیری بیش از حد امور و قدرت طلبی، عمده نقدهایی است که به کفاشیان وارد شده است. درباره فقدان استقلال کفاشیان سخن چندانی نمی گوییم چرا که همه می دانند علی دایی چگونه سرمربی تیم ملی شد و چگونه کنار رفت.
آسان گیری کفاشیان نیز، که در خنده های بی دلیل وی متجلی می شود، اگر چه رفتاری شخصی است، اما الان دیگر به سوهانی بدل شده است که بر روح و روان فوتبالدوستان ایرانی کشیده می شود! قدرت طلبی کفاشیان نیز نقدی است که با توجه به کاندیداتوری مجدد وی مطرح شده است. در شرایطی که خرد و کلان فوتبال ایران معتقدند کفاشیان کارنامه درخشانی نداشته است، معلوم نیست که چرا فردی که از عالم دو و میدانی به رایست فدراسیون فوتبال رسیده است، باز هم اصرار دارد که ریس فدراسیون فوتبال باشد.
محمدحسین قریب اگر چه شخصاً رفتار و گفتاری به مراتب مقبول تر از کفاشیان دارد، اما متهم به دولتی بودن است؛ بدین معنا که جامعه فوتبال ایران قریب را کاندیدای دولت برای ریاست فدراسیون فوتبال می داند و معتقد است در صورت پیروزی قریب در انتخابات، او از حیث فقدان استقلال، لنگه کفاشیان است.
عزیز محمدی اگر چه از حیث قدرت سازماندهی کارنامه ای بهتر از کفاشیان و قریب دارد، اما نمونه مدیران فوتبالی اروپای شرقی است. خاستگاه نظامی دارد و می کوشد که جزئیات اخلاق و رفتار اهالی فوتبال را در قید و بند آیین نامه های مقبول و مد نظر خود درآورد. منشور اخلاقی منتشر شده از سوی عزیز محمدی، نه تنها با استقبال جامعه فوتبال ایران مواجه نشده است، بلکه عموم اهالی فوتبال معتقدند که این منشور فضایی از خفقان و دورویی را بر فوتبال ایران حاکم کرده است. باشگاههای فوتبال با فوتبالیست ها قراردادهای کلان می بندند اما هر دو طرف قرارداد دروغ می گویند تا بگویند قانون سقف قرارداد سازمان لیگ را نقض نکرده اند. فوتبالیست ها باید در قبال مدل مویشان نیز پاسخگو باشند و گاه حتی پیش از ورود به زمین بازی، باید به تراشیده شدن سرشان در کنار زمین تن دهند تا بتوانند برای تیمشان بازی کنند!
مجموع این انتقادات، فارغ از درستی یا نادرستی شان، به خوبی نشان می دهد که جامعه فوتبال ایران در انتخابات فردا نامزدی ندارد.
برخی از منتقدین معتقدند که اهالی فوتبال ایران تردیدی ندارند که از هیچ شانسی برای ریاست فدراسیون فوتبال برخوردار نیستند و به همین دلیل، هیچ یک از آنها کاندیدای ریاست فدراسیون فوتبال نشده است.
ظاهراً هراس از فقدان استقلال، موجب شده است که برخی از اهالی جامعه فوتبال ایران قید ریاست فدراسیون را بزنند و از ایفای نقش مترسک گوش به فرمان پروا کنند.
این نقدها، نقدهای اهالی فوتبال است نسبت به انتخاباتی که فردا برگزار می شود. شاید پاره ای از این نقدها گزافه باشد و یا اینکه به شکلی غلوآمیز مطرح شده باشد، اما در نهایت یک نکته مسجل است: مردان کاردان فوتبال ایران،، قید ریاست فدراسیون فوتبال را زده اند چرا که می پنداشتند کسی می تواند نامزد ریاست فدراسیون فوتبال شود که از رانت سیاسی برخوردار باشد و روابطی حسنه با مقامات دولتی داشته باشد و ردای مدیریت را به بهای از دست دادن استقلال بر تن کند.
اگر مجموعه اظهارنظرهای جماعت فوتبالی را در نظر بگیریم، به خوبی می بینیم که آنها از دموکراتیک نبودن انتخابات فدراسیون فوتبال گله ها دارند و انتخاب هر یک از این سه کاندیدا را علی السویه می دانند.
وقتی که چنین باور آشکاری در میان مردان فوتبال ایران وجود دارد، پربیراه نیست آدمی با خودش بگوید " که من نمی شنوم بوی خیر از این اوضاع "!
آخر چگونه می شود سوت رقابت بر سر بالاترین مقام فوتبالی این کشور به صدا درآید اما هیچ یک از فوتبالی های ایران در چنین رقابتی حضور نداشته باشند؟
باید دید که رئیس آینده فدراسیون فوتبال تا چه حد می تواند این باور – شاید - بدبینانه جامعه فوتبال ایران را دگرگون و اصلاح کند.