عصرایران - بحث "سوال از رئیس جمهور" ، بار دیگر محل مناقشه شده است به گونه ای که در پی اعلام وصول این طرح عده ای از نمایندگان حامی دولت ، با ادعای این که رهبر معظم انقلاب مخالف این طرح هستند ، صحن علنی مجلس را ترک کردند.
در این باره چند نکته قابل توجه است:
1 - هر چند به نظر نگارنده این سطور ، کار دولت احمدی نژاد با سؤال از رئیس جمهور ، راست نمی گردد و اساساً سوال از وی ، فایده ای به حال ملت نخواهد داشت ، اما از آنجا که اولاً سوال از رئیس جمهور حق مجلس است و ثانیاً برای این که فشار بر مجلس برای عقب نشینی ، سنت نشود ، سؤال از رئیس جمهور ، بهتر از مسکوت ماندن آن است.
2 - مخالفان سوال از رئیس جمهور می گویند که این کار باعث تنش در جامعه می شود. اگر از آنها پرسیده شود "چه تنشی؟" ، پاسخی نخواهند داشت چه آن که عمل به یکی از اصول قانون اساسی ، نه تنها تنش زا نیست بلکه "وظیفه" است.
در این کشور ، یک بار رئیس جمهوری به نام ابوالحسن بنی صدر ، با رأی عدم کفایت مجلس برکنار شد و بار دیگر ، رئیس جمهوری به نام محمود احمدی نژاد ، مورد سوال قرار گرفت و در هیچ کدام از دو مورد ، کشور دچار چالش نشد.
آیا به نظر مخالفان طرح سؤال ، نظام ، شرایطی بحرانی تر از جنگ و دوران تثبیت در اوائل شکل گیری اش دارد که در آن زمان برکناری رئیس جمهور ، مشکل زا نشد ولی امروز یک سوال ساده از وی ، تنش را خوانده می شود؟!
ادعای این که عمل به یک اصل از قانون اساسی ، تنش زاست ، بزرگ ترین اجحاف به قانون اساسی است.
3 - عده ای در خصوص مخالفت خود با طرح سوال از رئیس جمهور ، اعلام کرده اند که ممکن است احمدی نژاد ، همانند جلسه نخست سوال که پارسال انجام شد ، حرمت مجلس را بشکند و جلسه سوال را به شوخی برگزار کند و از این رو ، نباید سوال را مطرح کرد.
این رویکرد ، مصداق بارز "پاک کردن روی سوال" است. اگر واقعاً آنها معتقدند که رئیس جمهور حرمت ها را نگه نمی دارد و سوال ، که یکی از اصول قانون اساسی است را سبک می شمارد ، راهش این نیست که به او امتیار بدهند بلکه باید برخورد جدی تری نمایند تا هیچ کس به خود حق ندهد مجلس و قانون اساسی را سخیف بشمارد.
البته از حق نباید گذشت که حفظ حرمت هر امامزاده ای با متولی آن است و از این رو ، ابتدا از خود مجلسی ها انتظار می رود حرمت پارلمان را حفظ کنند و سپس نگهبان شأن آن در قبال تعرض های احتمالی دیگران باشند.
4 - به میان کشیدن پای مقام معظم رهبری به هر مساله ای آن هم از جانب کسانی که بیشترین ادعا را در تبعیت از ایشان دارند ، بزرگ ترین جفا به جایگاه رهبری است. این که حامیان احمدی نژاد بگویند مقام معظم رهبری مخالف طرح سؤال هستند و رئیس مجلس نیز پاسخ دهد که دستوری در این باب از جانب مقام معظم رهبری نرسیده ، خواه ناخواه اذهان را متوجه این سوال می کند که مگر قرار است مجلس در تصمیمات قانونی اش ، مصداق به مصداق از رهبری دستور بگیرد؟
این در حالی است که رهبر معظم انقلاب ، پیشتر در قبال مواردی این چنینی تصریح داشته اند که اگر جایی لازم باشد موضعی از جانب رهبری گرفته شود ، صراحتاً و شخصاً اعلام می کنند و نیازی به سخنگو ندارند.
از این رو لازم نیست برخی افراد منویات سیاسی و شخصی خود را به رهبری منتسب کنند و با هزینه کرد از این جایگاه ، اهداف خود را دنبال کنند و منت هم بگذارند.
5 - مخالفان می گویند رهبر معظم انقلاب بر وحدت قوا و اجتناب از تنش زایی در جامعه تأکید کرده اند و لذا نباید طرح سوال از رئیس جمهور اجرایی شود.
به نظر می رسد ، در فضای کنونی که انتقادات متعددی بر دولت وارد است ، بهترین راه ، طرح این انتقادات در فضایی شفاف و قانونمند است که "سوال از رئیس جمهور" یکی از همین راهکارهای "قانونی" است و در ذات خود به عنوان یکی از اصول قانون اساسی ، هیچ تنش و مشکلی برای کشور ندارد مگر آن که رئیس جمهور بخواهد ان را به تنش بکشد.
از این رو ، اگر بخواهیم دستور رهبری مبنی بر اجتناب قوا از تنش را در این باره عملیاتی کنیم ، باید انتظارات را متوجه رئیس جمهور کنیم که در صحن مجلس تنش زایی ننماید و به جای پاسخ به سوالات نمایندگان مجلس ، حاشیه گویی نکند. قطعاً پاسخ های مستدل و محترمانه وی ،حتی اگر مورد پذیرش مجلسی ها و مردم هم نباشد ، تنش زا هم نخواهد بود.
6 - مگر جز این است که دولت خود را مبرا از خطا می داند و مدعی است برای انتقادات ، پاسخ دارد؟
پس چه بهتر که حامیان دولت ، به جای جنجال آفرینی ، اجازه دهند این فرصت در اختیار رئیس دولت قرار گیرد که در تریبون خانه ملت ، پاسخ های قانع کننده بدهد و خود را در مقابل تاریخ تبرئه کند.
واقعاً جای شگفتی است که حامیان دولت از یک سو مدعی وجود "پاسخ های متقن به سوالات مطروحه" هستند و از سوی دیگر ، اصرار می کنند که از رئیس جمهور سؤال نشود! ... و البته مردم هم در این میان ، هرچند تماشاگرند ، اما در عین حال ، تحلیل گر هم هستند.
1- ترک مجلس بیشتر تنش زا است .
2- رهنمود رهبری مبنی بر پرهیز قوا از مسائل تنش زا دلیلی بر تر ک انجام وظایف نمایندگان مجلس نمی باشد.
3- نمایندگان می توانستند با رأی خود مخالفت با این طرح را نشان دهند نه اینکه مانع انجام وظیفه نمایندگان محترم مجلس شوند.
4- اگر ملاک این عمل نمایندگان بیانات رهبری است ،معظم له فرمودند هرکس وظایف قانونی خور را باید انجام دهد نه آنکه آن را ترک کند.
5- قطعا" رهبری با انجام وظایف نمایندگان محترم مخالفتی نخواهند داشت ،چون اگر چنین بود حتما"مجلس را منحل می کردند.
6- ترک صحن مجلس به بهانه مخالفت با طرح سوال از رئیس جمهوری فقط می تواند نشانه ترس این آقایان از افشاگریهای جناب آقای رئیس چمهور محترم باشد .
7- شاید هم سئوال نمایندگان واقعا"خیلی بی ریط بوده باشد ،ویا اصلا"سئوالی نباشد بلکه خواسته اند صرفا" یک حرکت سیاسی داشته باشند والی چرا باید از پاسخ های احمدی نژاد ترس ودلهره داشته باشند؟
بگیرد . گفت اگه ندادید همان کاری رو
می کنم که با آن روستا ی قیلی کردم
همه از ترس دادند . بعد معلوم شد که
در روستای قبلی هیچ کاری نکرده .
حالا قضیه ناگفته هارو می گویم !
که نا گفته ایی در کار نیست
کنیم یا نکنیم چرا سئوال کنیم چرا
سئوال نکنیم خوب حالا اخرش که چی
ارزش ریال بالا میره
این کارها دیگه فایده نداره مشکل بیشتر
از این حرفها است
مخالفت مخالفان طرح سوال جای تامل دارد لازم است از ایشان هم سوال بشود.
سئوال از رئيس جمهور كار بدي نيست ولي در حال حاضر نوشداروي بعد از مرگ سهراب مي باشد .آن روز كه همه داد زدند اين نمايندگان دلسوز حالا ، هيچ كاري براي اين مملكت انجام ندادند كه البته با اين ژست نمي توانند پاي خود را از اين شرايط پيش آمده بيرون بكشند .
جناب كوچكزاده و دوستانشون منتظر باشن
ایشون گفتن دعوا های بی مورد رو تموم کنید نه اینکه یه موضوع قانونی و مهم توی کشور تعطیل بشه اونم چیز مهمی مثل افت شدید ارزش پول مملکت که از بی تدبیری مدیران بوده
چرا بعضی از نمایندگان خواسته خودشون رو به رهبری مربوط میکنن ؟؟؟!!!!
راستی یعضی نماینده ها چه حرف گوش کن شدن کاش همه جا حرف رهبری رو گوش و عمل میکردن
جاهایی که رهبرمون تاکید میکنند که یاید این کاربشه آقایون کر میشند با نتیجه گیری شون خیلی جالب میشه
یه طرح خوب هم برای از بین رفتن تمام تنشها برکناری رئیس جمهور محترمه . اگه ایشان بروند اکثر تنشها نیز از بین میرود .
خداوند میفرماید از تو حرکت از من برکت.
آنچه البته به جایی نرس فریاد است