چه کسی در حال تبدیل «دارو» به بحران ملی است؟

عصرایران - همه ما ، اوضاع خاص کنونی اقتصادی کشور و محدودیت های آن را درک می کنیم و از این رو ، بسیاری از مشکلات را تاب می آوریم و تحمل می کنیم.

اگر ارز مسافرتی را قطع یا محدود کردند ، فوقش این است که به خارج از کشور سفر نمی کنیم ؛ اگر واردات موبایل را محدود کردند ، با همان گوشی های قدیمی سر می کنیم ، اگر قیمت لباس بالا رفت ، کهنه لباس هایمان را وصله می کنیم و می پوشیم ، اگر خودرو سر به فلک گذاشت ، دل از تاکسی و مترو نمی کنیم  یا هوس تعویض خودرو را از سرمان به در می کنیم ، با بالا رفتن قیمت رهن و اجاره هم ، از این سال تا آن سال ، محله به محله پایین تر می آییم و متر به متر از متراژ خانه ها می کاهیم و اگر تخم مرغ و گوجه گران شد ، املت خوردنمان را کم می کنیم و با گرانی خوراکی های دیگر ، آرام آرام آنها را از سبد مواد غذایی مان خذف می کنیم و ... .

همه این گرانی ها ، هر چند در زندگی های همه ما اثرات منفی دارد اما "باری به هر جهت" ، شاید بشود بسیاری از آنها را ولو به سختی نادیده گرفت و به بهای تنگ تر شدن معیشت ، از خیرشان گذشت ،  اما یک موضوع حیاتی سر شوخی ندارد و اساساً مدیریتش دست ما نیست که بتوانیم ولو به بهای تحمل ، کاری کنیم و آن ، "دارو"ست.

همین چند روز قبل ، یک عضو کمیسیون بهداشت و درمان مجلس شورای اسلامی به صراحت گفت که طبق اعلام سازمان غذا و دارو ، ذخایر دارویی کشور تنها برای دو ماه آینده کفایت خواهد کرد.

خود وزیر بهداشت و درمان هم در این باره ، هر چند عملاً کاری نکرده ، اما سکوت هم نکرده است و با انداختن تقصیرها به گردن "عدم تخصیص ارز" گفته است: « ما تلاش زیادی برای اختصاص ارز مرجع به شرکت های وارد کننده دارو و مواد اولیه دارویی طی 6 ماه گذشته انجام داده‌ایم ولی موفق نشدیم و نمی دانیم این ارز در کجا مصرف شده است... البته ناامید نیستیم و باید بگویم بسیار هم امیداوریم چون دولت و بانک مرکزی تعهد داده‌اند تاخیر پرداخت ارز مرجع دارویی جبران شود و سازمان غذا و دارو، هیات امنای ارزی و شرکت مادر تخصصی تجهیزات پزشکی وزارت بهداشت در این خصوص در حال تلاش هستند... برای اینکه مردم عزیز با مشکل دارویی مواجه نشوند در طول 6 ماه گذشته از طرق مختلف از جمله از طریق هواپیما و راه های دیگر این داروها را وارد کرده‌ایم.»

در همین راستا ، خبرگزاری مهر نیز اخیراً گزارش داد که از 2 و نیم میلیارد دلار نیاز ارزی کشور برای واردات دارو از ابتدای سال تاکنون تنها 600 میلیون دلار ارز مرجع تامین شده است.
روز گذشته هم رئیس کمیسیون بهداشت مجلس گفت: دولت سلامت مردم را به بازی گرفته و اعتبارات مصوب را تخصیص نمی‌دهد، هزینه یک دوره درمان سرطان با هرسپتین ۲۰۰ میلیون تومان شده و قیمت تجهیزات پزشکی به طور متوسط ۲۵۰ درصد افزایش پیدا کرده است.

همه این ها واقعیت های تلخی هستند که همه کسانی که خود یا نزدیکانش درگیر بیماری اند ، با پوست و گوشت و استخوان ، آن را لمس می کنند.
"گرانی" دارو ، اگر دردی بود که تا دیروز مردم را می آرزد ، "کمبود یا نبود" برخی اقلام دارویی ، امروز مزید بر علت شده است تا نگرانی در خانواده هایی که بیمار دارند ، روز به روز تشدید شود.

هر چند دارو ، جزو اقلام تحریمی نیست ولی شاید مسوولان امر بخواهند کمبودهای موجود را به گردن مشکلات مربوط به نقل و انتقال پول در مبادلات خارجی بیندازند. حتی اگر بپذیریم که یک سری مشکلات در این باره وجود دارد اما نمی توانیم مسوولان دولت را در این باره ، فارغ از مسوولیت بدانیم.
به نظر می رسد ، لبّ مطلب همان است که رئیس کمیسیون بهداشت مجلس گفته است: "دولت سلامت مردم را به بازی گرفته است."
وقتی وزیر بهداشت هم می نالد که نمی دانیم ارز دارو را کجا برده اند؟ و وقتی به جای 2.5میلیارد دلار ، تنها 600 میلیون دلار برای دارو اختصاص می دهند ، تحریم هم نباشیم ، کسی به ما دارو نمی فروشد چون دارو رایگان نیست!
مسؤولان ارشد دولتی باید صراحتاً پاسخ بدهند که چرا ارز مورد نیاز دارو را نمی دهند و مردم را در این چنین "مصیبت زده" کرده اند؟ دارو که جزو کالاهای لوکس نیست که بتوانند با آن بازی کنند!
تأمین دارو ، جزو بدیهی ترین و حیاتی ترین وظایف هر دولتی است ولی اینجا شاهدیم که حتی ارز مورد نیاز دارو را هم نمی دهند تا دارو وارد شود و مردم با پول خود ، آن را بخرند.
 به نظر می رسد ، اراده ای معطوف به بحران سازی و تشدید نارضایتی در برخی سطوح دولتی وجود دارد که عدم توجه به این "مسأله" ، می تواند بسیار خطرناک باشد.