محمدعلي ابطحي در يادداشتي با عنوان «بهجتي شفق، شاعر جمعه» در سايت خود نوشت: در دوران نوجواني ما، تنها يک مجله ماهانه جمع و جور مذهبي منتشر ميشد که ما هم مجاز به خواندنش بوديم. اسمش مجله «مکتب اسلام» بود. آقاي ناصر مکارم شيرازي مسئول آن بود. به صورت شفافي به ياد دارم که هر شماره شعري در آن انتشار مييافت از شاعري به نام آقاي بهجتي شفق. همان که دو سه روز پيش درگذشت. با اينکه خيلي اهل لطافت و ذوق و اين حرفها نبودم ولي بسياري از آن شعرها را حفظ ميکردم. بعدها به ايشان ارادت بيشتري پيدا کردم. اردکاني بود و احتياط و ملاحظهکاري متناسب با يزدي بودنش در شعرهايش البته به چشم ميخورد.
در ايامي که مدير راديو بودم، شاعران صاحب نامي که در راديو بودند، گاهي شب شعر ميگذاشتند که من هم در آن شرکت ميکردم و آقاي بهجتي شفق، يکي از پاهاي ثابت آن جلسات بود.شخصا آدم بسيار فرهيختهاي بود. متواضع و محترم.
وقتي آيتالله روحالله خاتمي، پدر آقاي خاتمي، در سال 60 و بعد از شهادت آيتالله صدوقي به امامت جمعه يزد منصوب گرديد، ايشان امام جمعه اردکان شد. هميشه با همان روحيه شاعري خطبه ميخواند و هيچ وقت داخل اختلافات سياسي نشد. به آقاي خاتمي خيلي علاقمند بود و آقاي خاتمي هم به اين همشهري فاضل خيلي احترام ميگذاشت.
چندي پيش نوهاش قصد ازدواج داشت. با اينکه خودش امام جمعه بود و حال خوبي هم نداشت، از اردکان با خانواده به تهران آمده بودند تا آقاي خاتمي عقدشان را بخواند. در حاشيهاش براي آخرين بار کلي از قديمها و راديو وشاعران مختلف حرف زديم. برايم جالب بود که شعر شاعران نوگرا و يا غيرمذهبي را ميشناخت و خوانده بود و بعضي ابيات آن را حفظ داشت. ديوان شعرش چاپ شده.
شاعران بنام کشور که خيليهاشان مذهبي نيستند معمولا وجود شاعران مذهبي و به خصوص اگر مثل شفق، آخوند هم باشد را ناديده ميگيرند. اين اهانت به شعر است و به همان ميزان بد است که بعضي مذهبيها شاعران بزرگ غيرمذهبي را ناديده ميگيرند. خوشا به حال شاعران با روح لطيف و نظيفي که دارند. لطافت روح، آنان را از خشونت و ديدن بديها دور ميکند. يکي از نزديکان آقاي بهجتي نقل ميکرد در روزهاي پاياني عمر خيلي شادان بود. وقتي دليلش را پرسيدند، گفته بود بعد ديگر سکرات موت خوشي آن است و من آن بعد را برگزيدهام. کاش خيلي از ائمه جمعه و مسئولان کشوري کمي روح لطيف و شاعرانه وغير پرخاشگرانه بهجتي شفق را داشتند واگر نه براي خودشان، لاقل براي جامعه شان از شادي و مهرباني و زندگي حرف ميزدند.