آیا مجلس درباره پارازیت ها وکیل مردم نیست؟

عصر ایران؛ اهورا جهانیان - در خبرها آمده بود که مسوولان وزارت بهداشت، نیروهای مسلح و مخابرات در جلسه کمیسیون بهداشت مجلس اعلام کردند که پارازیت‌های ارسالی به ماهواره‌ها برای سلامتی مردم مضر نیست و یکی از اعضای کمیسیون بهداشت مجلس نیز درباره ادعای علمی مقامات دولتی و نظامی چنین گفت: "در شرایط فعلی عده‌ای معتقد هستند که این پارازیت‌ها زیان‌بار است و عده‌ای معتقد هستند که چنین زیانی هنوز ثابت نشده است و ما نمی‌توانیم طبق تئوری‌های اثبات نشده قانونی له یا علیه چیزی تصویب کنیم. "

در جوامع برخوردار از مدیریت علمی، دولت (به معنای مجموعه قوای حکومتی) نسبت به علم بی طرف نیست و علم مبنای سیاستگذاری های کلان و جزئی است.

بنابراین اگر اثبات شود که پارازیت های ارسالی به امواج ماهواره ها، برای سلامتی مردم زیانبار است، مجلس شورای اسلامی قاعدتاً مانع انجام چنین کاری می شود.

اما باید پرسید که وجود چنین زیانی چگونه اثبات می شود؟ مگر نه اینکه برخی از پزشکان کشور معتقدند این پارازیت ها برای سلامتی مردم زیان آور است؟ شاید در جواب گفته شود برخی از پزشکان نیز نظر مخالف دارند و این پارازیت ها را موجد هیچ بیماری ای نمی دانند.

در شرایطی که گروهی از پزشکان این پارازیت ها را مخل سلامتی مردم می دانند و گروهی دیگر نه، باید پرسید که وظیفه مجلس شورای اسلامی در این میان چیست؟ آیا احتیاط شرط عقل نیست؟ آیا نمایندگان مجلس باید منتظر بنشینند تا عوارض زیانبار این پارازیت ها معلوم شود و آنگاه قانون منع ارسال پارازیت ها را تصویب کنند؟ و یا اینکه نمایندگان، از آن حیث که نماینده مردم هستند و قاعدتاً باید به فکر سلامتی موکلان خود نیز باشند، باید ارسال این پارازیت ها را ممنوع کنند مگر اینکه ثابت شود پارازیت های ارسالی از سوی مخابرات و نیروهای مسلح، ضرری برای مردم ندارند؟

در واقع یکی از سوال های اساسی در این ماجرا، به شان و وظیفه نمایندگان مجلس بازمی گردد و آن اینکه، افراد حاضر در مجلس شورای اسلامی، نمایانده "مردم" هستند یا نماینده نیروهای مسلح و دولت؟

قانونگذاری برای رفع خطر ولو احتمالی از موکلان و تامین امنیت آنها، وظیفه وکلاست. وکیل قانوناً متعهد است به حفظ حقوق موکل. دولت و نیروهای مسلح به آنچه که وظیفه خود بدانند عمل می کنند. نمایندگان مجلس هم باید در راستای تحقق مطالبات مردم بکوشند.

ممکن است مصوبه مجلس شورای اسلامی در ممنوعیت ارسال پارازیت ها، به تایید شورای نگهبان نرسد ولی باز مجلس می تواند با ابرام بر موضع خود، مصوبه اش را به مجمع تشخیص مصلحت نظام بفرستد تا در آن جا تصمیم نهایی درباره این موضوع اتخاذ شود.

ممکن است برخی معتقد باشند که مصلحت نظام در گرو ارسال این پارازیت هاست. این حرف اگر از سوی مخالفان نظام بیان شود، نمی توان بر آنها خرده ای گرفت؛ چرا که آنها مصلحت نظام جمهوری اسلامی را جدا از مصلحت مردم ایران می دانند. اما دوستداران نظام که قطعاً بر چنین رایی نیستند، نمی توانند بگویند مصلحت نظام در ارسال پارازیت هایی است که از حیث اخلال در سلامتی مردم، به شدت مشکوکند.

به عبارت دیگر، از ترس اینکه مبادا دیگران به نظام لطمه بزنند، دوستداران نظام نمی توانند خودشان به نظام لطمه بزنند. مگر چهار تا برنامه سیاسی شبکه های ماهواره ای چقدر می تواند به حکومت ایران لطمه بزند؟ در ایران امروز، عامه مردم به فکر زندگی و رفاه خودشان هستند. آنها علاقه چندانی به پرداختن هزینه های گزاف بابت "سیاست" ندارند.

"منطق زندگی" در کنش اکثریت مردم ایران موج می زند. تا وقتی که این منطق مخدوش نشود، چهار تا کانال سیاسی اپوزیسیون خارج از کشور، واقعاً تهدیدی برای نظام محسوب نمی شود. اتفاقاً آنچه این "منطق زندگی" را مخدوش می کند، تهدید سلامتی مردم از بیم تاثیرگذاری بنیادی شبکه های ماهواره ای بر افکار سیاسی مردم است. آنچه باید موجب نگرانی مدافعان ارسال پارازیت ها باشد، از دست رفتن همین "منطق زندگی" است.

در شرایط فعلی، به درست یا به غلط، خیلی ها خیلی از بیماری ها و ناخوش احوالی هایشان را ناشی از پارازیت های پراکنده در آسمان شهرشان می دانند. کافی است در تاکسی ها و اتوبوس ها، اندکی گوش تیز کنیم به بحث های سیاسی روزمره مردم. اگر به گوش باشیم، می توانیم به هوش باشیم و با تدبیر برخاسته از اعتماد به نفس، پچ پچه های پارازیت زاده (!) را منتفی کنیم. پارازیت ها ، حتی اگر سلامت جسمانی مردم را تهدید نکنند ، بی هیچ تردیدی ، امنیت روانی شان را دچار آسیب کرده اند.
تردید نکنید که اعتبار نظام ، به آن اندازه که از پارازیت لطمه می خورد از چهار تا کانال ماهواره ای آسیب نمی بیند.

اگر هم دلیل اصلی ارسال این پارازیت ها، حفظ اخلاقیات مردم است، باز باید گفت که حفظ سلامتی مردم مهمتر از دیدن چند برنامه غیراخلاقی چند شبکه ماهواره ای آن هم توسط فقط تعدادی از مردم و نه همه آنهاست. اهم و مهم باید کرد! تازه مگر همه کسانی که آنتن ماهواره بر پشت بام خانه شان دارند، بیینده برنامه های غیراخلاقی شبکه های ماهواره ای اند؟ و تازه اصلاً مگر همه مردم آنتن ماهواره دارند؟ چرا باید کسانی که آنتن ماهواره ندارند، به پای دیگران بسوزند؟ و یا لااقل دچار این تصور باشند که دیگران به بهای سلامتی این ها، مشغول تماشای برنامه های شبکه های ماهواره ای اند؟

بی گمان قصه ارسال پارازیت های پر شک و شبهه، محتاج بازنگری جدی است.