عصر ایران - "حتی یک بقال هم سرمربی پرسپولیس شد اما به من هیچگاه فرصت ندادند تا روی نیمکت تیم محبوبم بنشینم."
محمد مایلی کهن انگار اگر به حاشیه و حرفهای بی فایده توجه نشان ندهند، روزش شب نمی شود. سرمربی این روزهای گهر درود که اتفاقا نتایج نسبتا قابل قبولی را به دست آورده است، بار دیگر اعتراض قدیمی را بازگو کرد تا مشخص شود که همچنان در حسرت نیمکت سرخ است.
اینکه یک پرسپولیسی قدیمی آرزوی سرمربیگری پرسپولیس را داشته باشد، حتما طبیعی است و نمی توان ایرادی را به آن وارد کرد. اما سؤال این است که ایشان بر اساس کدام کارنامه و پتانسیل چنین توقعی را دارند؟ سؤال دیگر هم این است که چطور یک پرسپولیسی در مقاطع مختلف و با بهانه های گوناگون به خود اجازه تخطئه پرسپولیس را می دهد.
اگر این مربی خودش را دارای دانش کامل برای مربیگری می داند، چرا برای در اختیار گرفتن تیم درجه دومی سایپا از رییس جمهوری درخواست کرده بود تا مقدمات فعالیتش در این تیم صنعتی را فراهم کند؟ (مایلی کهن در سال 87 بعد از شرکت در یک صبحانه مشترک با احمدی نژاد به طور کاملا غافلگیرکننده ای به عنوان سرمربی سایپا معرفی شد) مگر غیر از این است که مربی بر اساس کارنامه اش شناخته می شود؟
باید به آقای مایلی کهن توصیه شود که شرایط خودش در فوتبال را با شرایط پپ گواردیولا در دنیای فوتبال و حتی با شرایط مربیانی چون قلعه نویی، فرکی، ابراهیم زاده و... قیاس کند تا متوجه این شود که "مربی اگر حرفی برای گفتن داشته باشد، حتما مشتریان پر و پا قرصی خواهد داشت."