عدم تزريق بموقع گاز به مخازن نفتي كشور، موجب مدفون شدن بخش عظيمي از نفت در مخازن و ميادين نفتي خواهد شد. به گزارش خبرنگار سرويس مسائل راهبردي خبرگزاري دانشجويان ايران، بر اساس اعلام دفتر اطلاع رساني مركز پژوهشهاي مجلس شوراي اسلامي، دفتر مطالعات زيربنايي اين مركز با انتشار گزارشي در زمينه لزوم استفاده بهينه از منابع گازي كشور اعلام كرد: دادههاي شركت ملي نفت مناطق نفتخيز جنوب نشان ميدهد كه تعداد قابل توجهي مخازن نفتي ايران در نيمه دوم عمر خود به سر ميبرند و عدم تزريق بموقع گاز به اين ميادين موجب افت شديد فشار و ضريب بازيافت و در نتيجه مدفونشدن بخش عظيمي از نفت در جاي جاي اين ميادين خواهد شد. اين گزارش افزود: محاسبات انجام شده نشان ميدهند كه 24 مخزن از كل مخازن نفتي مناطق نفتخيز جنوب در اولويت تزريق – گاز- قرار دارند كه در16 مخزن زمان تزريق سپري شده و هر چه سريعتر بايد از افت فشار آنها جلوگيري به عمل آيد، 8 مخزن ديگر نيز ظرف 20 سال آينده نياز به تزريق خواهند داشت. اين گزارش به اشاره به اين كه در حال حاضر بهرهبرداري از مخازن نفت كشور بعضا به صورت غيرصيانتي است،تأكيد دارد: اعمال مديريت علمي و صيانتي بر مخازن، تزريق گاز را به عنوان يك ضرورت مطرح خواهد ساخت.مركز پژوهشها همچنين با استناد به محاسبات انجام شده در مورد ثمرات تزريق گاز به منابع نفتي اعلام كرد: تمام محاسبات نشان ميدهند كه پروژه تزريق گاز به منابع زيرزميني (در دو حالت 170 و 480 ميليون متر مكعب در روز) بر دو پروژه ديگر يعني صادرات و مصرف در پتروشيمي ارجحيت مطلق دارد. مركز پژوهشها با اشاره به اين كه بخش عظيمي از ذخاير گازي كشور در كلاهكهاي گازي مخازن نفت و نيز محلول در نفت ميباشند كه استحصال آنها به مرور زمان و پس از دهها سال امكانپذير است، متذكر شد: با ارزيابي سرعت اجراي طرحهاي توسعه ميادين گازي كشور و حجم نيازهاي داخلي از جمله مصارف خانگي، تجاري، نيروگاههاي برق و پتروشيمي، به نظر ميرسد، حداقل در10 سال آينده گاز اضافي جهت صادرات وجود نداشته باشد، بنابراين محدوديت ظرفيت توليد و انتقال گاز طبيعي كشور (تراز منفي آن ) و ضرورت نگاه اقتصادي به فرصتهاي مختلف مصرف گاز ايجاب مينمايد كه صادرات گاز از اولويتهاي تصميمگيري كشور، خارج شود. در بخش ديگري از اين گزارش آمده است: ايران با داشتن بيش از 26/7 تريليون مترمكعب گاز (14/8 درصد از كل منابع گازي جهان) به عنوان دومين دارنده ذخائر گازي دنيا به شمار ميرود اما وجود بخش عمدهاي از اين ذخاير در ميادين مشترك با كشورهاي همسايه، لزوم بازنگري در سياستها و برنامهريزيهاي اساسي براي بهرهبرداري را بيش از پيش در اولويت قرار ميدهد.