در راستای اینکه این روزها صحبت از رای اعتماد و این طور چیزها در مجلس است، ما هم ترسیدیم نظری در این خصوص ندهیم و برخی بعدها به ما بگویند: "چرا در آن برهه حساس ساکت بودی؟!" و "ساکت رای اعتماد" نام بگیریم!
همین اول بگوییم که این کابینه پیر است! متوسط عمرش چیزی است تو مایه های صد و هفت هشت سال! (کنتور که نمی اندازد، شما بنویسید 200سال!)
وزیرجماعت بایستی چست و چابک باشند تا اگر یکوقت وزارتخانه یشان با کمبود بودجه مواجه شد خودشان کارها را پیش ببرند، مثلاً وزیر مسکن آجر بالا بیندازد تا مسکن مهر را همین طور با قدرت پیش ببریم و یا وزیر ورزش وقتی دید تیم ملی فوتبال ضعیف شده است شورت ورزشی بپوشد و به وسط زمین برود! پس نتیجه می گیریم بایستی یک وزیر جوان و پرانرژی باشند! در طول 8سال گذشته هم این تجربه به اثبات رسیده است که تجربه کلا به دردی نمی خورد و نیروی جوانی حرف اول را می زند!
علاوه بر موارد فوق، علی الحساب در اینجا دلایل خودمان را برای ردصلاحیت شدن این 2 وزیر زیر اعلام می کنیم:
* وزارت بهداشت: چه دلیلی برای ردصلاحیت شدن ایشان از این بالاتر که وی مایه دار می باشد؟! چطور می شود در روزهایی که همه دکترها با مشکلات مالی دست و پنجه نرم می کنند وی این همه پول برای خودش پس انداز کرده؟! آیا زیرمیزی گرفته؟!
آیا به این دکتر اقشار ضعیف مراجعه نمی کردند؟! چرا همه پول هایش را به آنها نبخشیده است؟! چرا با اینهمه پولی که دارد از گرفتن یارانه انصراف نداده؟!
اگر ایشان رای بیاورد چون فکر می کند همه مثل خودش مایه دار هستند خدمات حوزه بهداشت را گران تر خواهد کرد و احتمالا همین یکی دونفری هم که پولشان به دکتر رفتن و دارو خریدن می رسد، نتوانند در هنگام مریض شدن به دکتر مراجعه کنند!
راستی! الآن یادم آمد! انتهای فامیل ایشان "هاشمی" است! آیا همین یک مورد دلیلی کافی برای ردصلاحیت ایشان نیست؟!
* وزارت آموزش و پرورش: خودم با دوتا چشم خودم دیدم ایشان در سال 88 با همین دوپایش رفت رای داد! از اونجایی هم که مطمئن هستم به اون دو نفر رای نداده، پس به اون دونفر دیگه رای داده! خب چرا ما باید به کسی که به اون دوتا رای نداده و به اون دوتا رای داده رای اعتماد بدیم! همه با هم بگین دو!
* وزارت ... * البته یکی از افراد هم هستند که نامش را نمی برم اما در سال 88 پدر ایشان اقدام به تایید آن فتنه ای ها کرد! آیا کابینت(!) جای این افراد است؟! بایستی در کابینت ظرف هایمان را بگذاریم! ... دوباره دلم پر از غصه شد، گفتم ظرف یاد "ظرفیت" افتادم!