پاسخ جمهوري اسلامي ايران به مطالب مطرح شده در نشست شوراي حكام در تاريخ 22 نوامبر 2007(پنجشنبه گذشته)منتشر شد. به گزارش فارس، متن پاسخ علي اصغر سلطانيه سفير و نماينده دائم جمهوري اسلامي ايران در سازمان ملل متحد خطاب به رئيس شوراي حكام به شرح ذيل است: از آنجايي كه در فرهنگ ما هيچ سوالي بي پاسخ گذاشته نمي شود، و همچنانكه تا كنون با سوالات دبيرخانه نيز همينگونه برخورد شده است، از شما مي خواهم كه با صبر و حوصله خود اجازه دهيد به طور خلاصه نكاتي را درباره برخي مطالب مطرح شده در روز گذشته ارائه نمايم. در اين باره بايد برخي از اتفاقات رخ داده در طول نشستهاي شوراي حكام در مورد موضوع هسته اي ايران از سال 2003 تا كنون را يادآوري نمايم: در آغاز هر نشست شوراي حكام و بهنگام راهگشايي هاي بزرگي كه بخاطر جمعبندي هر موضوعي آن هم در نتيجه همكاري مشترك و فشرده ايران و آژانس به دست مي آمد. آمريكا ادعاهايي را عليه ايران مطرح مي نمود، به طور نمونه مي توان به ادعاي وجود سلاحهاي هسته اي در برخي سايتها بويژه سايتهاي نظامي همچون پارچين اشاره نمود. در طول جلسات تعدادي از اعضا بويژه فرانسه، انگليس و استراليا، به منظور مشتعل كردن اين آتش بر هيزم آن مي افزودند. نمونه روشني از امتياز فوق العاده اي كه ايران در طول مذاكرات خود به سه كشور اروپايي در پاريس داد و به موافقتنامه پاريس منجر شد موافقت ايران با گسترش دامنه تعليق غني سازي بود كه حتي فعاليتهاي تبديل اورانيوم در سايت UCF اصفهان را نيز در بر گرفت، فعاليتهايي كه اصلا ربطي به فرايند غني سازي نداشت. به شكل تعجب آميزي و به احتمال بسيار زياد بخاطر فشارهاي آمريكا، طرف مقابل ما در پاريس يعني سه كشور اروپايي قطعنامه تندتري را عليه ايران پيشنهاد نمودند. اين در حالي بود كه دنيا توقع داشت اگر آمريكا اقدام تندتري را عليه ايران مطرح نمود سه كشور اروپايي طرف مذاكره ما، از ايران دفاع كرده و مانع تشديد اوضاع و تقابل شوند. بنابراين، دولت من به اين نتيجه رسيد كه هر چه امتياز هم داده شود براي آنها مهم نيست و آنها قصد دارند بخاطر نيات پشت پرده خود و هموار ساختن ارجاع موضوع به شوراي امنيت و اعمال تحريمها و اقدامات تنبيهي بيشتر، موضوع ايران را در دستور كار شوراي حكام نگه دارند. جامعه بين الملل از اين حقيقت تلخ آگاه است كه در سال 2003 ايران ابتدا از سه كشور اروپايي خواست كه فقط تزريق UF6 به ماشينهاي سانتريفيوژ تعليق شود تا آژانس منبع آلودگي ذرات اورانيوم در نطنز را مشخص سازد. حتي زمانيكه آژانس در سال 2004 ادعاي ايران مبني بر خارجي بودن منبع آلودگي و اينكه آلودگي مزبور از هيچ فعاليت غني سازي در ايران ناشي نشده بوده است را تاييد كرد، آمريكا همچنان به ايجاد تنش ادامه داد تا اينكه نهايتا در سال 2006 دامنه تعليق حتي به فعاليتهاي تحقيق و توسعه نيز گسترش يافت. اين بدان معني بود كه ملت بزرگ ايران با هزاران سال تمدن حتي از پژوهش و انديشيدن كه حق بنيادين انسان است نيز محروم شود. همه شما بخوبي آگاهيد كه طبق شاخص مبناي علمي اگر فشار بر ظرفي به طور مستمر افزايش يابد نهايتا به انفجار آن خواهد انجاميد. به هر حال در برابر فشار سياسي حدودي براي مصالحه و خويشتنداري وجود دارد. ايران نمي توانست اجازه دهد اين طرز فكر و روش ناعادلانه يعني تعليق غني سازي و اجراي داوطلبانه پروتكل الحاقي، كه يك سند الزام آور حقوقي نيز نيست، ادامه يابد. همين سناريو ديروز نيز تكرار شد. تقريبا تمام اعضا به گرمي از پيشرفتهاي بسيار زياد انجام شده در اجراي برنامه كار كه باعث جمعبندي و بسته شدن موضوع P1/P2 و نيز فلز اورانيوم به اضافه ي موضوع پلوتونيوم شد، همانگونه كه مدير كل نيز گزارش نمود، استقبال كردند، اما آمريكا و معدودي از اعضا با چشم پوشي كامل از آخرين تحولات واقعي رخ داده و با قرائت تكراري متن منسوخ شده بيانيه هاي خود در سال 2003 خود را از ديگران منزوي ساختند. من خالصانه به آنها نصيحت مي كنم كه از گذشته درس بگيرند و اشتباهات پيشين خود را كه ممكن است همه را به سمت تقابل ببرد تكرار نكنند. اجازه دهيد به چند نكته ديگر نيز كه در اين جلسه مطرح شد بپردازم: درباره مفهوم "منفعلانه" كه مدير كل در گزارش مكتوب خود بكار برد و باعث سوء تفاهم شده است، بايد ابتدا گزارش شفاهي مدير كل را يادآوري نمايم كه در آن از ايران خواسته شده "همكاري فعالانه بيشتري" داشته باشد. اين بدين معني است كه ايران تاكنون "همكاري فعالانه" اي داشته است. دوم اينكه، آشكار است كه ماهيت "برنامه كار" به گونه اي است كه ما ابتدا بايد سوالات را دريافت كنيم و سپس پاسخ دهيم. اين يك طرز فكر منفي نيست بلكه يك روش عملي است. آقاي رئيس، بيانيه بي اساس و فرضي قرائت شده توسط فرانسه مبني بر اينكه ايران با 3000 سانتريفيوژ بعد از يك سال يك بمب هسته اي خواهد ساخت، اين نكته را به ياد من آورد كه در همين شوراي حكام، 2 سال پيش، هيات آمريكا به شوراي حكام و به كل دنيا هشدار داد كه بزودي يك مهندس ايراني كه 4000 آهن ربا براي سانتريفيوژهاي P2 سفارش داده است، كه قيمت هر كدام تنها چند دلار است، و با وجود اينكه آنها را دريافت نكرده بود، خواهد توانست 2 بمب هسته اي بسازد. تاسف بار تر اينكه آقاي گلد اشميت معاون وقت بخش پادمان، كه رياست جلسه توجيهي براي اعضا را بر عهده داشت موضوع 2 بمب هسته اي را تاييد كرد. بايد اطلاع دهم كه براي ساخت هر ماشين سانتريفيوژ بيش از 90 قطعه لازم است كه تنها يكي از آنها آهن رباست. حتي يك دانشجوي كارشناسي هم مي داند كه كسي با يك آهن ربا كه براي بلندگوي راديو نيز استفاده مي شود نمي تواند بمب هسته اي بسازد. نكته آخر و نه آخرين نكته، اينكه تحول مثبت اجرايي شدن "ضميمه تاسيسات" براي تاسيسات غني سازي نطنز، كه بر اساس آن نظارت بخوبي سازمان يافته و كارآمد ترين كنترل پادماني از 30 سپتامبر 2007 اعمال مي شود، هيچ بهانه فني و حقوقي يا نگراني در مورد ماهيت صرفا صلح آميز فعاليتهاي غني سازي در حال حاضر يا آينده باقي نمي گذارد. آقاي رئيس، با توجه به اينكه تا مارس 2008 شوراي حكام جلسه اي نخواهد داشت، مايلم از طرف هياتم براي شما، ديگر كشورهاي عضو، مدير كل و كاركنان شايسته ايشان، كريسمس و سال نو شادي را آرزو مي كنم.