عصر ایران؛ جعفر محمدی- فرض کنید در اواسط دهه 60 میلادی قرار داریم و اعراب و اسراییل در وضعیت جنگی به سر می برند (وضعیتی که منتهی به جنگ 6 روزه شد و آن فاجعه برای جهان اسلام و امت عرب پیش آمد)؛ فرض کنید درچنان شرایطی، ایران، پایگاه های زمینی، هوایی و دریایی خود را در اختیار ارتش آمریکا قرار داده است تا اسراییلی ها بتوانند با بهره گیری از امکانات ایرانی به مواضع اعراب حمله کنند، شهرهایشان را بمباران کنند، تاسیساتشان را موشک باران نمایند و در خاک آنها پیشروی کنند. در چنین صورتی مردم عرب، نسبت به ایران چه نگاهی پیدا می کنند؟ آیا ایران را دوست خود می دانند یا آن را در شمار دشمنان خویش می پندارند؟ آیا اعراب حق نخواهند داشت چنین ایرانی را ملامت کنند که چرا به جای آنکه در کنار جهان اسلام بایستد، به روی دشمن، آغوش گشوده و به او در جنگ علیه مسلمانان کمک می کند؟! دقیقاً چنین وضعیتی، هم اکنون، در عرصه تقابل ایران و آمریکا و موضع برخی کشورهای عربی حاکم است. آمریکا، به طور صریح و مستمر، ایران را به حمله نظامی تهدید می کند و حتی هر از گاهی، برخی، در ایالات متحده، از زمان تقریبی حمله به ایران، اهدافی که قرار است منهدم شوند، خبر می دهند و در همان حال، برخی کشورهای عربی، پایگاه های نظامی خود را در اختیار "آمریکای تهدید کننده" قرار داده اند به گونه ای که اگر قرار باشد حمله علیه ایران (اعم از محدود یا وسیع) صورت گیرد، بهره مندی از این پایگاه های عامل تسهیل کننده است تا یک کشور خارج از منطقه که در آن سوی دنیا آمده، یکی از همسایگان منطقه خودمان را مورد تهاجم نظامی قرار دهد و شهروندانش را بکشد! تردیدی نیست که هر کشوری، از جمله کشورهای منطقه ما، حق دارند روابط خارجی خود را آنگونه که می خواهند تنظیم کنند و از این روی، ایران حق ندارد به اعراب بگوید که چون ما با آمریکا رابطه دوستانه ای نداریم، شما نیز چنین کنید ولی آیا این، انتظار زیادی است که همسایه ای به همسایه اش بگوید نگذار غریبه ها از خانه تو به خانه من سنگ پرتاب کنند؟! متاسفانه تهدیدهای آمریکا مبنی بر حمله به ایران و در همان حال، ایفای نقش "معاونت" در چنین حمله ای، از سوی برخی کشورهای عربی منطقه، سوء ظن دامنه داری را در میان اغلب مردم ایران نسبت به برخی همسایگان عربی خویش باعث شده است. برای آنها، بسیار ناراحت کننده است که موشک های آمریکایی از سوی یک کشور همسایه و مسلمان برسرشان فرود آید و خانه و خانواده شان را از هم بپاشد، چنانچه اگر روزی اسراییل از خاک ایران به روی اعراب آتش بگشاید و زنان و مردان و کودکان آنها را به خاک و خون کشد، قطعا عرب ها، ایران ها را نخواهند بخشید. بنابراین، اگر سوء تفاهمی بین ایران و اعراب هست، به خاطر سوء رفتاری است که متاسفانه برخی کشورهای عربی منطقه مرتکب آن هستند والا هیچ ایرانی، با همسایگانش اعم از عرب و غیر عرب، سردشمنی و کینه ندارد و اساسا حتی به این تراژدی نیز نمی اندیشد که روزی بخواهد با مسلمانان و انسان های دیگر در آویزد و خون بازی کند! با این حال، این، یک باور نهادینه شده در میان مردم صلح طلب ایران است که باید با متجاوزان تا آخرین قطره خون جنگید و سرجایشان نشاند همانطور که در هشت سال جنگ تحمیلی رژیم صدام علیه ایران، با کمترین امکانات به دفاع از میهن خویش پرداختند و چنان ایستادند که پس از پایان جنگ، صدام، رئیس جمهور اسبق عراق در نامه ای به هاشمی رفسنجانی، رئیس جمهور وقت ایران به صراحت نوشت: "شما به هر آنچه خواستید، رسیدید." بنابراین، اگر قرار است ملت های منطقه تا ابد به عنوان همسایه در کنار یکدیگر باقی بمانند – که قرار است – اگر قرار است خاورمیانه همانند بسیاری دیگر از نقاط دنیا روی آرامش و پیشرفت به خود ببیند – که قرار است – و اگر قرار است هنگامی که همسایه ها همدیگر را می بینند صمیمانه به یکدیگر لبخند بزنند – که قرار است – چاره ای جز رفع این زمینه اختلاف زا نیست که همسایه ها به ایران، اطمینان دهند که از خانه آنها سنگی ،شیشه خانه همسایه دیگر را نخواهد شکست و گرنه بشکن بشکنی راه خواهد افتاد که هیچ کدام از هسایه ها از پایان آن خرسند نخواهند بود و دور باد آن روز!