دکتر ساسان ربیعه*
عصر ایران - در حالی که تیم ملی والیبال ما در لیگ جهانی 2014 و در گروه A، در دو بازی اخیر خود در ورزشگاه مملو از تماشاگر 12 هزار نفری آزادی تهران غوغا کرد و تیم پرآوازه ایتالیا را با اقتدار کامل مغلوب ساخت و شور و نشاطی وصف نشدنی در این روزها به جامعه ما منتقل کرده است احساس کردم نوشته زیر را -که چند روز در دل خود نگه داشته بودم - به اطلاع هموطنان خود و البته مسوولان فدراسیون والیبال برسانم.
یکشنبه دو هفته پیش از پاریس و از طریق فرودگاه فرانکفورت عازم تهران بودم و ابتدا وارد فرانکفورت شدم. ساعت به وقت محلی 15:30 بود و پروازم به تهران ساعت 17:55 انجام می شد یعنی حدود 2 ساعت و نیم باید در سالن انتظار منتظر می ماندم. وارد سالن انتظار شماره 15 ترمینال 1- سی شدم، جایی که بیش از 300 نفر دیگر نیز برای سفر به تهران منتظر بودند. اما آنچه بلافاصله جلب توجه می کرد این بود که می دیدیم بازیکنان ملی والیبال ایران بعد از پرواز طولانی چندین ساعته از مبدا برزیل به آنجا رسیده بودند. آن هم با سوغات پیروزی 3 -0 علیه طلایی پوشان.
برخی از بازیکنانی که از پرواز نخست خود خسته بودند روی سه چهار صندلی نه چندان راحت به صورت درازکش استراحت می کردند. به نوبه خود به عنوان یک ایرانی از این غیورمردان و شورآفرینان بی ادعا تقدیر کردم و گپی خودمانی با دو سه نفر از آنها در مورد بازی ها، شرایط مسابقه و سرمربی جدید و ... داشتم. اما این سوال برایم پیش آمد؛ حالا که این عزیزان با یک پرواز اختصاصی به تهران باز نمی گردند، حداقل در قسمت "فرست" و یا "بیزینس کلاس" خواهند بود یا همان "اکونومی کلاس" خودمان که خیلی تعریفی ندارد؟
واقعیت این بود که در ردیف های آخر-همان "اکونومی" - مستقر شدند. طاقت نیاوردم. رفتم از یکی دو نفرشان پرسیدم چرا نباید برای شما حداقل در یکی از آن کلاس های پروازی که می شود به خوبی استراحت کرد، بلیت تهیه می کردند؟ لبخند ملیحی زدند و سخنی نگفتند...
به هر حال ساعت حدود 1:40 بامداد دوشنبه 19 خرداد 1393 هواپیما به سلامت در فرودگاه امام خمینی به زمین نشست. من در ردیف های جلوتر نشسته بودم و طبعا زودتر وارد سالن شدم و دیدم خبرنگاران رسانه ها منتظر دیدار با ملی پوشان اند.
برغیرت، سخت کوشی و جوانمردی این "اکونومی" سواران که در غوغای فوتبال ، حکایت دیگری از والیبال را نیز برای دنیا بازخواندند درود فرستیم...
*عضو هیات علمی دانشکده محیط زیست
باید از والیبالیست ها به نحو شایسته ای تقدیر بشه
اين بازيكنا همهشون حدود دو متر قدشونه. كسي ميتونه تصور كنه چطور با اون قد بايد مچاله بشن تو صندلي تا بشون بگن مردمي و باغيرت؟
غيرت رو تو زمين بايد نشون داد. وگرنه تدبير حكم ميكنه بازيكنا حداقل تو بيزينس كلاس باشن. به يه دليل بسيار ساده و اون هم اين كه "جا" بشن تو صندليها!
بازيكناي تيم بسكتبال هم اين مشكل رو داشتن قبلا!
اين خوبه كه بازيكناي تيم ملي مردمي و خاكي بمونن. اما تو رو خدا همهچي رو ديگه اينطوري سطحي نگاه نكنيم.
با تشكر
حالا يه کاري نکنين اينام دچار بلاها و آفت هاي بي رويه فوتباليا بشن
احتمالا متوجه شیطنت نهفته در سوال و سوالگر بوده اند