عصرایران؛ احسان محمدی- فوتبال بی رحم است، درست مثل لحظه ای که نیمار به صورت روی زمین چمن پهن شده است و از عمق جان می نالد. بی رحم است مثل وقتی که کودک 4-5 ساله برزیلی در ورزشگاه بعد از خوردن گل چهارم می گرید. بی رحم است مثل بهت میلیون ها برزیلی وقتی که گل هفتم را خوردند. مثل لحظه ای که ژولیو سزار دروازه بان برزیل با بغض می گفت توضیح دادن چیزی به این تلخی، دشوار است. خیلی دشوار. مثل وقتی که داوید لوئیز با اشک می گفت دوست داشتم مردم برزیل بخندند ...
فوتبال زیباست مثل وقتی که هواداران آلمان سقف آسمان را بوسیدند. مثل لحظه ای که میروسلاو کلوزه رکورد گلزنی در جام جهانی را از کف رونالدوی بزرگ ربود و به نام خودش ثبت کرد. زیباست مثل ضربه رو پای شورله که سقف دروازه برزیلی ها را پائین آورد. مثل خوشحالی میشائیل بالاک وقتی انگشت هایش را رو به دوربین ها نشان داد.
آلمان در یک بازی درخشان و فراموش ناشدنی برزیل را در خانه اش در هم کوبید. 7-1. باورکردنی نیست.
تیم فیلیپ اسکولاری که همیشه به دفاع آهنین اش می نازید در ده دقیقه 5 گل خورد! حالا دیگر مارکانا فاجعه نیست، مینیرو کابوس است!
رگبار گل های آلمان سرِ باز ایستادن نداشت. منظم و دقیق و سالم بازی می کردند. آن چنان که اگر بازی 120 دقیقه بود قطعاً تعداد گل های خورده برزیل دو رقمی می شد. هواداران آلمان امشب روی ابرها می خوابند و هر چند دقیقه یک بار از خود می پرسند 7-1 ؟ واقعاً؟! اما از تحقیر لذت نبرید. آن هم تحقیر برزیل. همین برزیل شکست خورده بیچاره که سال ها به فوتبال طروات و زیبایی بخشید.
خوشحال باشید اما تحقیر نکنید. نتیجه باورکردنی نیست. با هیچ عقل و منطق و آنالیزی جور در نمی آید. حس خیلی ها نسبت به برزیل بیشتر ترحم بود. آنها تیم محبوب من نیستند اما اینجور تحقیر شدن هم دل آزار است آن هم پیش چشم هزاران مرد و زنی که دلخوشی شان همین فوتبال است و بس!
از معدود زمان هایی که از مایلی کهن خوشم آمد روزی بود که شنیدم به بازیکن های تیم ملی گفته بود وقتی به مالدیو گل می زنید توپ را برندارید بیاورید وسط زمین!
آلمان ها بی رحم گل زدند. مثل کتک زدن کسی که زیر دست و پایت افتاده است و تو فکر می کنی اگر بلند شود ممکن است تو را بکُشد پس بهتر است تا می خورد کتکش بزنی!
در این میان فضای مجازی پر شده از شوخی های ایرانی:
- اسکولاری مهمان بعدی احسان علیخانی در ماه عسل!
- پله گفته است من غنایی هستم نه برزیلی!
-آبادانی ها از برزیل اعلام برائت کردند...
صحنه های آخر بازی دیدنی بود. زانو زدن و دعا خواندن برزیلی هایی که پیش چشم هواداران دو آتشه مچاله شده بودند. رفتار محترمانه بازیکنان با همدیگر. تسکین و دلداری. تبریک بغض آلود برزیلی ها به ژرمن ها که تلخی شکست برزیل را درک می کردند و انگار جشن و جیغ های شادی را گذاشته بودند برای رختکن. همین را یاد بگیریم لطفاً. احترام به حریف شکست خورده، احترام به حریف برنده... .
همین
روزی می رسد که دوباره برزیل و المان با هم روبرو می شوند و این بار نتیجه بازی به نفع برزیل خواهد بود.
یاد بازی ایتالیا فرانسه افتادم که زیدان اخراج شد و پنالتی ها هم خراب شد
نابرده رنج گنج ميسر نمشود مزد ان گرفت جان برادر كه كار كرد
آلمانیا تو رو از نسل خودشون نمی دونن استاد
جالبه ما ایرانیا میخوایم خودمونو به آلمانا بچسبونیم در حالی که اونا ما رو به چشم دیگه ای نگاه میکنن !!
حتي براي فوتبال...............
اون بازی دنیزلی مربی بود
ابروشون رو خریدند با 7 تا گلی که خوردند!!
این جمله ی آخر عالی بود احسان جان
درود بر آلمان جوانمرد.
درود بر قهرمان
این فردین بازیا چیه
ضمن دورود به غیرت والیبالیست ها می خوام از اونها خواهش کنم که الان که یک قدرت جهانی به حساب میان به این نکته توجه کنن و برای حریفاشون که در زمان های نه چندان دور قهرمان جهان و المپیک شدن و باید به این تاریخچشون احترام گذشت، در جریان بازی و وقتی جلو می افتن کری نخونن و با غرور باهشون برخورد نکنن.
چه نیکو بازیکنان تیم ملی را به رعایت اخلاق و حفظ حرمت تیم ضعیف بازنده در مقابل دیدگان تماشاگرانش و کم گل زدن سفارش کرد. روانش شاد.
مهم این است که حواسمان باشد این یک بازی است، چه برای کسی که برده و چه برای کسی که باخته است.
یادمون نره یه زمانی پهلوانی از همین سرزمین به نام پوریای ولی، بخاطر اشکهای مادری، به حریفش باخت.
کسی توقع شکست خوردن الکی نداره. ولی رعایت حرمت مردمی که همه چیزشون فوتباله، به انصاف و جوانمردی نزدیکتره. چیزی که کم و زیاد آلمان انجام داد و الا بیش از 10 -12 تا گل میتونست بزنه.
این باعث دلسردی و سرخوردگی انان شد
آنچه دیروز رخ داد فوتبال بود و دیگر هیچ!
نه ربطی به بازی های سیاسی داشت، نه ناشی از رقابت نایکی و آدیداس بود و نه نشانی از ماورا الطبیعه و سازمان های سری در آن بود.
فقط لذت فوتبال بود