«در تمام عمرم، هرگز مردمي به غمگيني برزيليها بعد از آن شكست نديدم.» اين را آلسيدس جيجيا، زنندهي گل دوم اروگوئه، سالها بعد گفت و با همدردي كمتري اضافه كرد:«در تاريخ، فقط سه نفر توانستند ماراكانا را با يك حركت، ساكت كنند: پاپ، فرانك سيناترا و من.»
وقتي سوت پايان بازي به صدا درآمد هزاران نفر در جايگاههاي ورزشگاه، و خدا ميداند چند نفر در سراسر برزيل، زير گريه زدند. فضا آنقدر تلخ و غمبار بود كه وقتي بازيكنان اروگوئه منتظر ژول ريمه بودند كه به زمين بيايد و جام را بهشان بدهد، چند تاشان ميخواستند ول كنند و به سمت رختكنها بدوند. چيافينو، زنندهي گل اول اروگوئه گفته: «من بيشتر از برزيليها گريه كردم چون ميديدم كه چه رنجي ميكشند.»
پله (ادسون آرانتس دوناسیمنتو)، از روایت «چرا فوتبال مهم است» (دربارهی فینال جام جهانی 1950)، شمارهی تیرماه داستان همشهری.
لینک منبع