ایرج محمدی در گفتوگو با ایسنا درباره مجسمههایی که چهار سال پیش از سطح شهر مفقود شدند گفت: درباره این موضوع باید از پلیس آگاهی بپرسیم که چه اتفاقی برای آن یازده مجسمه افتاد. ما مجسمهسازان انتظار داریم مجسمهای که میسازیم و در جایی مانند پارک، میدان و ... نصب میشود و به صورت علنی در معرض دید همگان است نگهداری شوند.
او افزود: واقعا نمیدانم چطور ممکن است که کسی روز روشن جرثقیلی بیاورد مجسمهای به آن بزرگی را پشت جرثقیل ببندد و آنها را ببرد و بعد از آن نگهداری کند؟ نکتهای که باید به آن توجه کرد این است که مجسمههایی که مفقود شدند در هر کجای ایران و حتی خارج از کشور هم قابل شناسایی هستند. مگر اینکه سارق تصمیم بگیرد که مجسمه را آب کند و از مواد آن استفاده کند که آن هم ارزشی نخواهد داشت. در چنین شرایطی به نظر میرسد که اگر دزد ماشینی بدزد برایش بیشتر میارزد تا اینکه بخواهد به سختی دزدیدن مجسمه نگهداری و فروش آن تن دهد.
این مجسمه ساز پیشکسوت گفت: روزی من به میدان ونک آمدم که از فضای این میدان عکس بگیرم بلافاصله محاصره شدم و از من پرسیده شد که تو چه کسی هستی که اینجا ایستادهای و عکس میگیری؟ به این فکر میکنم وقتی آنقدر همه چیز تحت کنترل است چگونه نمیتوان دزدهای مجسمه شهری را که کار خود را در سطح شهر انجام دادند دستگیر کرد، لابد دزدها خیلی زرنگ بودند که با وجود دوربینهای شهری توانستند مجسمههای به این بزرگی را دزدیده و بفروشند.
مجسمه ها را برده اند که در محل نصب شده نباشند.
به همین سادگی!