با درگذشت سمیح القاسم، ادبیات و شعر معاصر عربی سومین ضلع سه‌گانه شاعران مقاومت خود را هم در داخل فلسطین از دست داد.
به گزارش ایسنا، پس از اینکه در دهه 30 سه شاعر فلسطینی طوقان، عبدالرحیم محمود و عبدالکریم الکرمی(ابوسلمی) بر ادبیات مقاومت سیطره داشتند، در دهه شصت و پس از آن سه گانه دیگری با ظهور محمود درویش، سمیح القاسم و «توفیق زیّاد» شکل گرفت.
به گزارش اسکای نیوز عربی، اگر بتوان ابوسلمی، کمال ناصر و معین بسیسو را پرچمداران شعر فلسطین در تبعید نامید، توفیق زیّاد، محمود درویش و سمیح القاسم را باید مهم‌ترین و برجسته‌ترین پرچمداران شعر فلسطینی در داخل این سرزمین دانست.
شعرهای درویش، زیّاد و القاسم به خوبی مقاومت مردم فلسطین در برابر رژیم اشغالگر قدس، وفاداری آنان به سرزمین مادری و هویت عربی‌شان را به تصویر می‌کشند.
محمود درویش با قصیده‌ای با عنوان «ثبت کن نام مرا من یک عربم» بر ضرورت حفظ هویت عربی فلسطینیان ساکن سرزمین‌های اشغالی و فلسطین در مقابل توطئه‌های اشغالگران تاکید کرد.
«توفیق زیاد» هم در تمام دوران زندگی به خاطر حمایت از مقاومت فلسطین، در شرایط سختی قرار گرفت و در اولین دیوان خود با عنوان «دست‌هایتان را می‌بندم» قصیده‌ای با همین عنوان منتشر کرد که بعدها بسیاری از خوانندگان عرب آن را اجرا کردند.
اما «سمیح القاسم» که نامش با شعر انقلاب و مقاومت فلسطین گره خورده، با قصیده‌ای به نام «به پیش بیایید» خطاب به رژیم اشغالگر قدس و قصیده‌ای دیگر به نام «راست قامت گام بر‌می‌دارم» به مبارزه با رژیم اسراییل رفت.
از نظر بسیاری از منتقدان ادبی، اشعار این سه شاعر بزرگ معاصر فلسطین، همچون یک حلقه وصل، فلسطینیان تحت اشغال و مردم کشورهای عربی را با یکدیگر متحد کرد و اشعار این سه ادیب برای بیش از نیم قرن به ویژه پیش از آغاز انتفاضه اول در سال 1987 و انتفاضه دوم سال 2000، زبان حال مقاومت فلسطین بود.
بسیاری از اشعار این سه دست‌مایه خوانندگان و آهنگسازان خوش ذوق فلسطینی و دیگر کشورهای عربی در سرودهای مقاومت شد و در حال حاضر بسیاری از این اشعار در شبکه‌های اجتماعی و اینترنت دست به دست می‌شود.