چمران چگونه جای مسجد جامعی را گرفت؟

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- تغییر رییس شورای شهر تهران و انتخاب مهدی چمران به جای احمد مسجد جامعی از چند منظر قابل تحلیل است:

1- اگر شورای شهر یک نهاد اجتماعی و غیر سیاسی است چرا برخی روزنامه ها و محافل که همواره بر سیاسی نبودن شورا تاکید داشتند اصرار دارند تحلیل سیاسی ارایه دهند و انتخاب چمران در رقابت با مسجد جامعی را به منزله رقابت اصول گرایان با اصلاح طلبان قلمداد کنند؟ آیا سیاست، مِلک طِلق برخی است و آنان می توانند تشخیص دهند که کجا می توان تحلیل سیاسی ارایه داد و کجا نباید چنین کرد؟
  
2- کاهش آرای احمد مسجد جامعی به 13 رای به رغم پاره ای خوش بینی های قبلی قابل پیش بینی بود. چرا که از همان روز انتخاب محمد باقر قالیباف به عنوان شهردار و در رقابت با محسن هاشمی کفه به سود اصول گرایان چربید و البته این چربش با یاری یکی دو ورزشکار سنگین وزن در کشتی و وزنه برداری واحتمالا عضو تکواندوکار یا تغییر اردوگاه یک یا دو کاندیدای حاضر در فهرست اصلاح طلبان صورت پذیرفت.

به زبان ساده تر اگر پارسال مسجد جامعی 16 رای و چمران 15 رای آورد قبل از انتخاب شهردار تهران بود ومی توان احتمال داد  که الهه راستگو، هادی ساعی و عباس جدیدی که پارسال به مسجد جامعی رای داده بودند امسال به چمران گرویده باشند که 16 به 13 تقلیل یافت. دلیل آن هم روشن است.

 خانم راستگو که با رای به قالیباف به اردوگاه مقابل کوچید و هزینه آن را هم به لحاظ سیاسی و حزبی و تبلیغاتی پرداخت و  مورد سرزنش دوستان سابق قرار گرفت طبعا امسال به چمران رای داده نه به مسجد جامعی. ابتدا گمان می رفت احمد  دنیا مالی هم که برای رعایت توازن سال پیش برای ریاست شورا به چمران و برای شهرداری به قالیباف رای داده بود امسال به چمران رای داده باشد اما اطلاعات بعدی نشان می دهد اوهمچننان به توازن قایل است و باز به مسجد جامعی رای داده است.

 
نکته اصلی اما درباره دو چهره ورزشی شورا – عباس جدیدی و هادی ساعی -  است که قطعا اولی به چمران رای داده و دومی به احتمال زیاد چنین کرده است . شاید برخی خرده بگیرند که دولت و وزارت ورزش و جوانان باید نظر آنان را جلب می کردند و کوتاهی از جانب دولت  بوده است اما اولا ورود دولت به این موضوع  پسندیده نبود ثانیا اگر هم چنین اتفاقی می افتاد در اصل موضوع تغییری ایجاد نمی کرد و با 14 و حتی 15 رای نیز مسجد جامعی رییس شورا نمی شد.


3- یکی از روزنامه ها که از انتخاب مهندس چمران به جای مسجد جامعی خرسند شده صبح چهارشنبه تیتر زده: «پایان یک سال تهران گردی»! تا طعنه ای باشد به رییس پیشین که طی یک سال گذشته به نقاط مختلف و فرهنگی و تاریخی تهران سر می زد و با شهروندان از نزدیک می نشست و گفت و گو می کرد و معلوم نیست کجای این اقدام ناپسند بوده است؟

 شاید گمان می کنند که کار شهرداری تنها این است که  مجوز تخریب ساختمان های دو طبقه با دو واحد و تبدیل آنها به 5 طبقه با 10 واحد را صادر کنند تا  بساز و بفروش ها سیمای شهر را به شکلی که ملاحظه می کنیم در آورند و خود تنها به وظایف معمول و جاری بپردازد و هر کار دیگر زاید است که در این صورت دیگر چه نیاز به شورایی با 31 عضو؟

 وقتی خود چمران و اصولگرایان عضو شورا نیز برای احمد مسجد جامعی به عنوان یک شخصیت نجیب و فرهنگی احترام فراوان قایل هستند چرا برخی چنین داوری می کنند و به خاطر منصبی دنیوی چشم خود را بر همه سوابق فرهنگی می بندند؟  می توان حدس زد از این پس صدا و سیما نیز به مقوله شورای شهر تهران علاقه مند شود و شاهد گفت و گو با آقای چمران در شبکه های مختلف باشیم. پیش از این نیز البته این کار صورت می پذیرفت اما با این توجیه که رییس شوراهای عالی استانی هستند.

4- شورای شهر تهران از دو فراکسیون اصلی اصول گرایان و اصلاح طلبان تشکیل شده اما سرنوشت شورا را چند چهره غیر سیاسی و مشخصا دو یا سه ورزشکار تعیین می کنند! مادام که افراد در احزاب رشد نکنند این اتفاقات غیر قابل اجتناب است. نمی توان از یک کشتی گیر یا یک وزنه بردار انتظار تحلیل سیاسی داشت و در عین حال نمی توان ورود ورزشکاران به شورا را منع کرد.

 همچنین نمی توان رای دهندگان را شماتت کرد که چرا به ورزشکارانی رای می دهید که احتمالا فاقد بینش سیاسی اند. چرا که پاسخ می شنویم  اولایک نهاد اجتماعی به مشارکت همه اقشار از جمله ورزشکاران و هنرمندان نیاز دارد و شورای تهران اگر قهرمان کشتی و تکواندو و کشتی دارد چهره موسیقی سنتی- عبدالحسین مختاباد – هم عضو آن است که به اصلاح طلبان گرایش دارد.


ثانیا در ایالات متحده هم یک چهره هنری – ورزشی ( آرنولد شوارتزنگر) با سابقه بازیگری و قهرمانی پرورش اندام فرماندار  کالیفرنیا شد یا خود رونالد ریگان که در فاصله 1980 تا 1988 رییس جمهوری آمریکا شد و در هالیوود ریشه داشت. اما هم آرنولد و هم ریگان به خودی خود نامزد نشده بودند. آنان در حزب جمهوری خواه بالیدند و جامه سیاست هم پوشیدند. مشکل در سیاسی شدن یک چهره فرهنگی یا ورزشی نیست مشکل در این است که این چهره ها در احزاب نبالیده اند و ناگهان از حیطه ورزش یا سینما یا موسیقی به درون یک نهاد سیاسی یا اجتماعی پرتاب می شوند.

هر چند این تحلیل وجود دارد که اصول گرایان با استیضاح وزیر علوم و کسب مجدد ریاست شورای شهر شکست در انتخابات 24 خرداد 92 را تا اندازه ای جبران کرده اند اما این تعمیم درست نیست چرا که نه هیچ یک از این دو اتفاق، چندان نامعمول و بازگشت ناپذیر است و نه هم سویی سیاسی رییس شورا با شهردار منتخب امری است شگفت آور.

سنت رای به یک «فهرست» تازه در انتخابات 92 همه گیر شد و رهبری هم تصریح کردند برخی از افراد را نمی شناسند و به معرفی کنندگان اعتماد کرده اند که به منزله صحه گذاشتن تلویحی بر رای «فهرستی» بود.

 بنابراین تجربه شورای چهارم می تواند برای احزاب و گروه های سیاسی و غیر سیاسی به کار آید و مردم نیز بدانند هر چند از سر علاقه یا شهرت و محبوبیت به یک ورزشکار یا هنرمند رای می دهند اما گاه سرنوشت شورای شهر به دست همین ورزشکارانی می افتد که خصوصا اگر مانند آقایان عباس جدیدی و حسین رضا زاده سنگین وزن باشند می توانند یک کفه را سنگین تر کنند.