عصرایران؛ محمد مهدی حیدرپور - سفر فضایی فرآیندی پر هزینه و ناکارآمد محسوب می شود. نه تنها این سفر به مقدار قابل توجهی سوخت برای ارسال سبک‌ترین محموله به مدار سیاره نیاز دارد (شاتل فضایی بیش از یک میلیون پوند (454 کیلوگرم) سوخت جامد برای تامین نیروی موشک های خود مصرف می کند) بلکه جریانی با هزینه های سنگین و آسیب به محیط زیست است (طی 28 سال خدمات شاتل فضایی بیش از 42 هزار تن آلاینده وارد اتمسفر شده است). با این وجود، دو پژوهشگر معتقدند با استفاده از فناوری مگلو یا شناوری مغناطیسی می توان این شرایط را تغییر داد.
به گزارش "گروه علم و فناوری" عصرایران، با استفاده یک از سیستم پرتاب الکترومغناطیسی به نام "استارترم"، پژوهشگران فرآیندی را شکل داده اند که از طریق یک قطار مغناطیسی ارسال بار و فضانورد و همچنین گردشگری فضایی در مدار ارتفاع پایین زمین (LEO) را تسریع می کند. طراحان استارترم بر تحقق این ایده به صورت تجاری باور دارند.
دکتر "جیمز پاول"، یکی از مخترعان قطارهای مگلو و دکتر "جورج مِیز"، مهندس هوافضا، معتقدند با استفاده از تخصص های خود در قالب یک تیم و فعالیتی مشترک استارترم می تواند از یک ایده علمی‌تخیلی به یک واقعیت علمی مبدل شود. بی تردید، مشکل اصلی برای چنین ایده های مفهومی رده بالایی، به ویژه در فضا، هزینه است و پروژه استارترم نیز از این مساله مستثنی نیست.
بر همین اساس، پاول و مِیز دو مدل متفاوت را ارائه کرده اند: نسخه فقط باری (نسل 1) که هزینه ای 20 میلیارد دلاری خواهد داشت و یک نسخه مسافری (نسل 2) که هزینه ای حدود 60 میلیارد دلاری به همراه خواهد داشت. این دو مدل به ترتیب به مدت زمان ده سال و بیست سال برای ساخت نیاز داشته و منابع قابل توجهی مصرف می کنند.
در شرایطی که مدل نسل 1 در کنار یک کوه بلند ساخته می شود، مدل نسل 2 از یک مسیر مغناطیسی برای طی مسافت یک هزار و 609 کیلومتری به سوی آسمان و پس از آن دستیابی به ارتفاع حدود 20 کیلومتری استفاده می کند. در شرایطی که این مسیر به صورت ایمن روی زمین مهار می شود فناوری مگلو آن را قادر می سازد تا در میان هوا باقی بماند. برای جلوگیری از هرگونه آسیب شوک گونه، کل سیستم در یک تونل خلاء قرار می گیرد تا سرعت مافوق صوت استارترم که تا 9 کیلومتر بر ثانیه می رسد مشکل ساز نشود.