چرا مردم به قطع پخش زنده فوتبال اهمیت ندادند؟

عصرایران؛ احسان محمدی – در حالی که به دلیل اعلام عزای عمومی به خاطر درگذشت آیت الله مهدوی کنی تمامی مراسم، جشن ها و کنسرت های موسیقی لغو شده بود، قطار لیگ برتر فوتبال ایران، افتان و خیزان به راهش ادامه داد.

پس از سال ها که به پخش زنده مسابقات از شبکه های تلویزیون عادت کرده بودیم این بار به دلیل اختلاف میان فدراسیون فوتبال و تلویزیون بر سر حق پخش تلویزیونی بازی های هفته دوازدهم لیگ برتر پخش تلویزیونی نشد.

فدراسیون فوتبال پس از چهارسال تهدید مبنی بر عدم اجازه ورود به دوربین های تلویزیونی سرانجام حرفش را به کرسی نشاند.

در سایت ورزش 3 که پربیننده ترین تارنمای ورزشی است تا لحظه نگارش این یادداشت بیش از 80 هزار نفر در نظرسنجی به این پرسش پاسخ داده اند: «درمجادله فدراسیون و صدا و سیما حق را به کدام طرف می دهید؟»  63 درصد حق را به فدراسیون فوتبال داده اند، 14 درصد تلویزیون و 21 درصد هم به گزینه هیچ کدام رای داده اند!
 
  می توان گفت قطع پخش این بازی ها نه تنها تنبیه تلویزیون نیست بلکه برای مردم هم اهمیت چندانی ندارد. کمتر کسی (حتی روزنامه نگاران ورزشی) را می شود دید که انگشت افسوس به دندان بگزند و بگویند حیف شد بازی را ندیدیم!

می دانند چیز زیادی از دست نداده اند. چند سالی است که خیلی از مردمی که قبلاً به استادیوم می رفتند و با هیجان فوتبال را دنبال می کنند در کنج خانه به همان خواندن نتیجه و شاید دیدن گل ها در سایت ها و خبرگزاری ها اکتفا می کنند.

هفته پیش یک شبکه فارسی زبان ماهواره ای گزارشی پخش کرد که نشان می داد بخشی از انگلیسی های علاقه مند به فوتبال به دلیل گرانی بلیت های مسابقه در این کشور سوار هواپیما می شوند و به آلمان می روند و بازی های بورسیا دورتموند را می بینند که ارزان تر تمام می شود.

شاید اگر فوتبال زیبا باشد آن وقت دست و دل تلویزیون هم برای از دست دادن بیننده می لرزید. مدیران تلویزیون که برای ساخت یک سریال بر اساس دقیقه حاضرند پای قرارداد را امضای میلیاردی بزنند بی تردید اگر بدانند فوتبال وطنی هنوز بیننده پر و پاقرص دارد حاضرند برایش هزینه کنند. هر چند از این واقعیت هم نباید صرف نظر کرد که انحصاری بودن، پخش رایگان خیلی از مسابقات خارجی و تصور «عددی نبودن» دیگران در مقابل سازمان عریض و طویل با بودجه هزار میلیارد تومانی نیز در بی توجهی تلویزیون به تهدیدات قبلی فدراسیون موثر بوده است.

با این همه فوتبال ایرانی نیازی به تلاش اعصاب فرسای سانسورچی و رنج دوبلور و خریدن ناز کارگردان ندارد، می شود 90 دقیقه تمام را بی هیچ استرسی با مخاطب انبوه شریک کرد و تقدیر و تشکر و توجه فراوان « بینندگان عزیز» را هم خرید. اگر عدم پخش بازی ها برای مردم مهم بود و ایجاد حساسیت می کرد آن وقت نهادهای قدرتمندتر وارد می شدند و دیگر فدراسیون فوتبال با بازوی لاغرش نمی توانست مانع ورود دوربین های تلویزیون شود!

بعضی می گویند پخش رایگان بازی های جام قهرمانان اروپا که در ایران تماشاگران میلیونی چنان به دندان مدیران تلویزیون مزه کرده که دیگر حاضر نیستند برای فوتبال کم جان وطنی پول بدهند و آن را هم مفت می خواهند. در میان این جدال کم حاصل به نظر می رسد تنها بعضی از بازیکنان جوان ضرر می کنند که می خواهند دیده شوند وگرنه بدنه اصلی فوتبال عادت کرده است به پول های چرب و راحت!

 می دانند چه ببازند و چه ببرند، چه فاجعه باشند و چه اتفاقی گلی بزنند باز هم پورشه شان را سوار می شوند، غرشان را می زنند و در آخر با تهدید و شکایت چک هایشان را نقد می کنند. برای این دسته سال هاست مبلغ قرارداد مهم تر از تماشاگر و هوادار و پخش زنده است.

در جامعه ای که شوخی برخی جوانان موتور سوارش می تواند پاشیدن آب معدنی به روی زنان و دختران باشد تا از وحشت آنان بخندند طبیعی است که کسی برای پخش یا عدم پخش «لگد زدن 22 مرد به یک توپ» تره هم خُرد نمی کند!