عصر ایران؛ احسان محمدی - شکست خوردیم و تازگی ندارد. سال هاست که شکست می خوریم و البته «چیزی از ارزش های ما» کم نمی شود فقط حریفان جام می گیرند و هواداران شان جشن قهرمانی به پا می کنند! و از این اتفاق های بی ارزش که شبیه چرک کف دست است!
می شود مثل گزارشگر بازی در دقایق پایانی نومیدانه برای آرام کردن بیننده تلویزیونی گفت:« به هرحال شکست و پیروزی دو روی سکه ورزش هستند». می شود به اخبار پیش از بازی سرک کشید و ایراد گرفت که چرا آنطور که گفته می شود آقای نژادفلاح برای انجام فریضه حج، اردو را ترک کرده بود تا هیچ مسئولی کنار نماینده ایران برای پرداخت 1500 ریال عربستان نباشد تا بازیکنان از سالن بدنسازی هتل در روز مسابقه استفاده کنند! مگر می شود باور کرد تیمی در ابعاد پرسپولیس 1500 ریال عربستان نداشته باشد؟
آقای نژادفلاح هیچ زمان دیگری برای ادای این فریضه فردی پیدا نکرده بود؟ بهانه هایی از این دست و اینکه در فرودگاه بد برخورد کردند و در هتل به ما چای سرد دادند و هوا گرم بود و فشار زیاد بود و تماشاگرها نامهربان بودند و داور سهل انگار بود یاد چه کسی می ماند؟ تا کی می خواهیم پشت این جور بهانه ها قایم شویم؟
برانکو ایوانکوویچ سرمربی پرسپولیس که آرام و خونسرد است و ادبیات برنده و شوخ طبعی استادش بلاژویچ را ندارد پس از بازی گفت:« قهرمانانه حذف شدیم».
خوردن سه گل از حریف، ده نفره شدن به واسطه یک خطای غیرضروری و پرخاشگرانه، عدم توانایی در مراقبت از گل سه امتیازی بازی رفت، حذف از لیگ قهرمانانه آسیا و ... قهرمانانه است؟
برانکو می تواند بگوید که تیم را او نبسته است و با ادبیات برخي رجال ايران عنوان کند که «ویرانه ای» تحویل گرفته است اما به کار بردن واژه «قهرمانانه» شوخی خوبی نیست.
هیچکس منکر توانایی های فنی و کارنامه برانکو نیست اما همین پرسپولیس به گل نشسته دستکم در بازی های آسیایی و با سرمربیگری درخشان نتایج خوبی کسب کرد و به واسطه امتیازهایی که او کسب کرد به دور دوم راه یافت. حتی در شب شکست 3-0 مقابل النصر در دور گروهی هم بازی بسیار خوبی به نمایش گذاشت و چندین موقعیت گل ساخت.
از سوی دیگر کسانی که برای شادی پس از گل مهدی طارمی در ورزشگاه آزادی سوت و کف زدند و نشان دادن حرکت سر بریدن او را «شجاعانه»، «هیجان انگیز» و «مقابله به مثل» و انتقامی تعریف کردند و از آن به مثابه جنگ باستانی آریایی – تازی یاد کردند حتماً دیشب متوجه شدند که آن سوت و کف ها چه ناشیانه و اشتباه بود.
طارمی به واسطه آن حرکت مورد غضب تماشاگران، کادر فنی، بازیکنان و هواداران فوتبال عربستان قرار گرفت و تحت فشار روانی بسیار زیادی راهی این کشور شد.
قبل از سفر حتی گفت «ممکن است من را به عربستان راه ندهند»،در هنگام بازی هم با تمرکز پائین و خشونت کنترل نشده بازی می کرد و کار را به جایی رساند که داور او را از زمین اخراج کرد. پیش تر هم نوشته بودم که تسویه حساب های سیاسی را به زمین فوتبال نکشانیم. فرهنگ ایران و ایرانی با سربریدن و نمایش آن فرسنگ ها فاصله دارد.
مجموعه ای از رفتارهای غلط مدیریتی پرسپولیس را به جایی رسانده است که بعد از شکست سه بر صفر سرمربی اش از «حذف قهرمانانه» سخن می گوید. حیف از این نام و حیف از آن همه اعتبار که پرسپولیس داشت.
یادمان نرود که اگر مدعی هستیم «فوتبال برتر» داریم، «آقای فوتبال آسیا» هستیم و بقیه را ریز می بینیم آخرین باری که یک تیم باشگاهی ایرانی فاتح جام باشگاه های آسیا شد برمیگردد به سال 1992. پاس با تک گل محسن گروسی الشباب عربستان را شکست داد، قهرمان شد و به قول عرب ها خلاص!
طفلی که شب آن بازی به دنیا آمد امروز 24 ساله است. یعنی همان روزهایی که مهدی طارمی چند ماهه بود و پیام صادقیان، امید عالیشاه، احمد نوراللهي و علی علی پور اصلاً به دنیا نیامده بودند!
اگه آدم بزنه میان آدم رو میزنن !
پس سکوت ...
باید از برانکو حمایت کرد
روتو برم برانکو
.اينم خوب ادبيات مارو يادگرفته ها
از برانکو ممنونیم که تیم را جمه کرد.
از بازیکنان ممنونیم که همه تلاششان را انجام دادند
عصر ایران از شکست پرسپولیس با دمش گردو میشکنه.