اتهامی که منتقدان روحانی نشنیده گرفتند!

عصر ایران؛ مهرداد خدیر- «در گذشته و در یک دوره ۸ ساله‌، ۷۲۰ میلیارد دلار صرف واردات شد و کشور کاملاً به بیرون متکی شد و همان هم علامت لازم برای تحریم داد. حال آن که اگر ما به خودمان و نه به دلارهای نفتی متکی بودیم و در چارچوب اقتصاد مقاومتی عمل می کردیم این فشارها بر ما وارد نمی شد.»

  با این که این سخن رییس جمهوری  را می توان یکی از مهم ترین نکات بیان شده در کنفرانس خبری 23 خرداد دانست اما آن قدر که به بخش های دیگر و موضوعاتی چون بحث ممنوع التصویری، حقوق دیگر مردم در کنار حق انرژی هسته ای، پیش بینی فاصله زمانی امضا تا اجرای توافق هسته ای، تبعات پیوستن داوطلبانه به پروتکل الحاقی و لغو مکرر کنسرت های موسیقی توسط  نهاد های خارج از دولت پرداخته شد بر این ابهام یا اتهام سنگین کمتر تامل شده است.

  این در حالی است که مهم ترین تفاوت دولت کنونی  با دولت 8 ساله گذشته را می توان در خلال همین عبارت جست و پیدا کرد.

 همه به یاد داریم دورانی را که به تحریم ها «سلام» می کردند واکنون  رییس جمهور کنونی همه همت خود را صرف «وداع» با تحریم ها کرده است. این که در عمل چه اتفاقی می افتد و تحریم ها در کدام بازه زمانی برچیده می شود بحثی دیگر است اما نوع نگاه رییس جمهور روحانی به مقوله تحریم ها و تلاش او برای لغو آنها را می توان مهم ترین دستاورد دولت او دانست که هنوز دو ساله نشده است ولو امروز دومین سالگرد انتخابات ریاست جمهوری در 24 خرداد 92 باشد. چرا که دولت برآمده از این انتخابات شهریور ماه مستقر شد.

  مخالفان و منتقدان روحانی او را به خاطر تکاپوی توافق شماتت می کنند و معتقدند این توافق به دست آمدنی نیست و می گویند دولت با نسخه «اقتصاد مقاومتی» می تواند بر مشکلات فایق آید. رییس جمهور اما یادآوری می کند که اتفاقا این دولت به اقتصاد مقاومتی  پای بند است و اگر مدعیان گذشته نیز متعهد بودند 720 میلیارد دلار را صرف واردات  نمی کردند. اما مسیر دیگری انتخاب شد همان رویکردی که «علامت لازم رابرای تحریم داد.»
 
به آنها که می کوشند دلواپسی خود را در پوششی از تفسیر سخنان رهبری درباره اقتصاد مقاومتی بیان کنند نیز  یادآور می شود با واردات بی رویه از اقتصاد مقاومتی تخطی شد و مهم تر و تکان دهنده تر این که «علامت لازم رابرای تحریم داد».

  اگر منظور از «علامت دادن» همان اصطلاح «گرا دادن» باشد که در سال های جنگ به کار می رفت، سنگین ترین اتهامی است که آقای روحانی در این دو سال به مخالفان رادیکال خود وارد ساخته و البته خود را به نشنیدن زدند و ترجیح دادند مظلوم نمایی کنند که به ما اجازه طرح سوال داده نشد یا تنها بر نرخ تورم و گرانی تاکید می کنند.

  از منظری دیگر و به بهانه سالروز انتخابات هم اگر قرار باشد مهم ترین تفاوت دوران پس از 24 خرداد 92 با پیش از آن را یادآوری کنیم می تواند همین نوع نگاه به تحریم باشد. این که به تحریم ها سلام کنیم و از دل آن بابک زنجانی به در آید که 9 هزار میلیارد تومان پول نفت به جای خزانه  از جیب او سر در بیاورد کجا و این که تحریم ها را ظالمانه بدانیم و بکوشیم این زنجیر را از پای اقتصاد ایران بگشاییم کجا؟

  از سخنان روحانی در کنفرانس خبری 23 خرداد و آنچه امروز در بجنورد و در سالروز انتخابات 24 خرداد گفت این عزم استنباط می شود که برای توافق هسته ای مصمم است و نه تنها به تحریم سلام نمی کند که آن  را ظالمانه می داند و البته که ظالمانه است.

  تاکید منتقدان بر جیب مردم و معیشت و اقتصاد به روحانی هم این جسارت را بخشیده که از همین منظر با آنان چالش کند و منتقدان را گرفتار تناقضی کند که روز به روز بیشتر به چشم می آید.

  تناقض اول «توصیه به یک وعده غذا در روز» است با ابراز نگرانی از گرانی و مشکلات معیشتی و تناقض دوم این که اتفاقا اگر نگران جیب مردم هستند باید از زنجیر گشایی از پای اقتصاد ملی استقبال کنند نه آن که دولت  را به باد انتقاد بگیرند که چرا برای توافق هسته ای می کوشد.

  تفاوت پیش و پس از24 خرداد 92 فاصله سلام به تحریم هاست تا وداع با آن. وداعی که اکثریت مردم ایران امید دارند از 10 تیر ماه آغاز شود.