چند روز قبل تعدادی از بستگان همسرم که سالهاست ساکن عراق هستند و به عبارت بهتر دیگر بیشتر عرب به حساب می آیند تا ایرانی ، به تهران آمده بودند تا دوستان و اقوام را ببینند و فرصتی هم دست داد تا با آنها از احوالات فعلی عراق صحبت کنیم . جدا از اینکه با چه مشقات و خطراتی این سفر را آمده بودند ( و با چه مشقات دیگری باید برمی گشتند ) نکاتی از وضعیت فعلی عراق و حضور آمریکا در آنجا می گفتند که هم تکان دهنده بود و هم قابل تامل .
اول این نکات را بگویم که این اشخاص ساکن بغداد هستند ، با وجود شیعه بودن به دسته بندی های مذهبی افراطی پایبند نیستند ، نوع تفکراتشان هم مدل این طرفی نیست که آمریکا را جهانخوار و شیطان بدانند و ضد صدام هم بوده و هستند . آنها می گفتند :
-جز به حکم اجبار و ضرورت از منزل به بازار نمی روند چون امکان بمب گذاری بسیار زیاد است . چندوقت قبل پیرمردی با گاری لبویش در وسط بازار به هوا رفته بود .
- پسر کوچکی داشتند که می گفتند وقتی در آلبومهای خانوادگی عکسهای دسته جمعی اعضای خانواده در پارک و پیک نیک را می بیند با تعجب می پرسد اینجا کجاست ؟ اما ما از ترس او را نمی توانیم پارک ببریم .( طفلک وقتی به ایران آمده بود اولین چیزی که خواسته بود رفتن به پارک بوده )
-روزهای جمعه از 11 تا 4 عصر حکومت نظامی دارند .
-می گفتند هر از چند گاهی یک نفر از کسانی را که خودشان به بمب گذاریها اعتراف می کنند دستگیر می کنند بعد نیروهای آمریکایی می آیند و می گویند باید اینهارا تحویل ما بدهید . اما پس از گذشت مدتی دوباره ردپای آن فرد در بمب گذاریها پیدا می شود !
-عقیده داشتند تا قبل از این شیعه و سنی به آرامی کنار هم زندگی می کردند اما حالا آمریکاییها به اختلافات طوری دامن زده اند که یک طرف شیعه ها هستند یک طرف سنی ها و یک طرف هم طرفداران صدام . در عوض منطقه کردستان در آرامش است .
حالا به قول معروف این قسمت خطبه را به زبان فارسی گفتم که ریگان هم بفهمد ! یعنی هم آن عزیزانی که منتظرند تا آمریکا بیاید و هم آن سرورانی که یا سیاستهای غلط و وحشتناکشان شرایط را به جایی رسانده اند که آمدن آمریکا دور از ذهن هم نباشد ،متوجه باشند که اگر این اتقاق بیفتد وضعیت ما از آن چیزی که آن بالا توصیف شده هم وحشتناکتر خواهد شد .